Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Ten eerste, vonden wij, dat Christus, als Hij in de Paaschzaal zit, niets verdrongen heeft.
Integendeel, alles wat Hem daar in die Paaschzaal ontmoette, zoowel in de zienlijke, als in de
onzienlijke wereld, was voor Zijn aandacht. Alles hield Hij in gedachtenis; aan alles gaf Hij de
volle maat, en de volle aandacht, en het volle recht.
In de tweede plaats hebben wij vervolgens ook gezien, dat Christus in die Paaschzaal optreedt in
Zijn ambt. Dat Hij het ambt in gedachtenis houdt, en dat ambtsbesef niet slechts levendig
bewaart in Zijn eigen menschelijke ziel, maar het ook óverplant in de ziel van Zijn apostelen.
Deze twee werkelijkheden vloeien nu tot ééne samen.
De twee lijnen worden nu aan elkaar verbonden.
En deze verbintenis geschiedt bij de instelling van het Heilig Avondmaal. Want als Christus de
sterke Held is, en de zuivere |230| Profeet-Koning-Priester, die niets "verdringt", maar die aan
alles die plaats geeft, waarop het in Zijn aandacht recht heeft, dan mag Hij ook daarna opstaan,
den beker in de eene hand nemen, het brood in de andere, en zeggen: Deze teekenen neem Ik
voor Mij aan, om ze aan Mijn persoon te verbinden, eet en drinkt, en doet dat tot Mijn
gedachtenis. Want door Zichzelven een gedachtenis te scheppen, zegt Christus tot Zijn volk:
Vergeet Mij niet, verdringt Mij niet uit uwe aandacht, laat Mijn werk en Mijn persoon voor uwe
aandacht blijven, groot en machtig; verdringt Mij niet, totdat Ik wederkom. Doet dat, tot dat Ik
kom.
Hierin dus heeft Christus het loon gevraagd voor Zijn lijden als Messias, die Zelf niets
verdringen mocht om Zijns levens wil.
En bovendien: door de instelling van het Avondmaal treedt Hij op in Zijn ambt. Want niet als
mensch onder menschen vraagt Hij, dat men Hem een gedachtenis-zuil oprichte, zooals er vele in
de wereld zijn. Neen, Hij komt op, als Ambtsdrager. Wanneer Hij vraagt, dat Hij gedachtenis
moge hebben, ook na Zijn dood, in de wereld, dan is Hij niet zooals de grooten van de wereld,
die wanneer hun ambt in den dood hun afgenomen is, nog het laatste restje van hun povere
menschelijkheid in de herinnering bewaren willen door gedachtenis-monumenten voor zich te
vragen. Neen, Hij wil Zijn ambt in de wereld blijven bedienen, want de gedachtenis aan Zijn
dood is tegelijk de gemeenschap aan Zijn middelaarsbestaan. De gedachtenis, die Hij zoekt
zichzelf te scheppen, is niet een herinnering aan den persoon, wiens ambt eindigt, waar de
herinnering een aanvang neemt, maar het is een gemeenschap aan Zijn persoon, bediening van
Zijn ambt. In de gedachten der zijnen blijft Hij de levende, houdt Hij Zijn ambt in stand, en blijft
hij Middelaar, die door geloof gemeenschap onderhoudt.
Zoo mochten wij straks zeggen, dat bij de instelling van het Heilig Avondmaal twee lijnen
samenkomen: ten eerste, de lijn van Christus, die nimmer iets "verdrong" in heel de wereld niet, -
en daarom recht heeft op gedachtenis in die wereld; en ten tweede, de andere lijn van ambtelijk
leven en dienst. |231|
De instelling van het Heilig Avondmaal, op dit oogenblik, en in deze zaal, plaatst zoo den
Christus in een viervoudige verhouding. Ten eerste, tegenover God; ten tweede, tegenover
Zichzelf; ten derde, tegenover de wereld; ten vierde, tegenover de kerk.
In de eerste plaats, zoo zeiden wij, treedt Christus bij de instelling van het Heilig Avondmaal
tegenover God in die bepaalde verhouding, die op dit uur Hem voegt.
Want Christus belijdt hier, dat Hij aan God volmaakt verbonden is. "Ik en de Vader zijn één." b
"Wie Mij "gedacht" heeft, die heeft den Vader "gedacht", Filippus!" c
Wat is in het Oude Testament de groote wil van God geweest Hoe wordt in de boeken van
Mozes reeds, in de heirvaart van het
volk van Israël, als openbaringsvolk, door de wereld, de