Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Hij staat gereed om nu een werk te doen, dat Hij maar éénmaal doen kan. Een werk, dat, eens
gedaan zijnde, nimmer weer-keeren kan. Dat is het kruis, de dood, de opstanding straks en de
hemelvaart.
Maar Hij, die dat ééne, afdoende, principiëele werk verricht, stelt zich niet minder borg voor den
dagelijkschen dienst der priesterlijke liefde, welke iederen dag zal wederkeeren.
Niet slechts de rechtvaardigmaking, die één keer geschiedt, doch ook de heiligmaking, die altijd
door in ons voltrokken wordt, is uit den Christus: Hij wascht de voeten.
Niet slechts de wedergeboorte, maar ook de voortdurende bekeering is uit Christus: Hij wascht
de voeten.
Niet maar de wortel, maar ook tak en twijg en bloem en vrucht is uit den Christus: Hij wascht de
voeten. |227|
Dit is nu het volkomen middelaarschap. Het kruis als heilsfeit van één keer zou niet volkomen
zijn, zonder de voetwassching, die op de herhaalde gave der belofte wijst en de kracht der genade
bij herhaling bedient.
Het is een groote troost voor ons, dat Christus vóór het Avondmaal de voeten van de zijnen heeft
gewasschen.
In het Avondmaal immers komt Hij voor in tweeërlei verhouding: als de gastheer èn als hetgeen
de gastheer wegschenkt; als de gever èn als hetgeen genomen wordt; als de uitreiker van den
zegen èn als de zegen zelf. Als gastheer is Hij in heerlijkheid, maar als spijze op de tafel komt
Hij voor in verbreking en verbrijzeling.
Welnu, diezelfde tweeërlei verhouding is er ook in de voetwassching.
"Gij noemt Mij meester, en Ik ben het", zegt Christus vrijmoedig. Hier is de gastheer, de
meester, de eerste.
Maar zie, Hij wascht de voeten, en is een slaaf gelijk. Daar is de minste, die wegzinkt onder
allen.
Als ik nu aan de tafel zit bij het Heilig Avondmaal, dan zie ik den glanzenden Koning; maar ik
zie ok den slaaf, zonder het opperkleed. En in deze twee-eenheid reikt Hij mij het brood. Ik neem
en eet, ik weet niet meer, wat ik zeggen zal, maar Hij zelf spreekt tot mij als Profeet, leidt mij als
Koning, beurt mij in priesterlijke armen; en dit is een zalige vervoering, welke niemand kent dan
die geloof heeft.
Laat ons nu - en dan met instemming - nog eenmaal Novalis hooren:
Als zij maar Zijn liefde wisten,
Alle menschen werden christen,
Lieten al het andere staan,
Minden allen slechts dien Eénen,
Zouden allen met mij weenen. |228|
Of, eigenlijk, neen, nog lezen we Novalis niet met instemming.
Als alle menschen deze liefde "wisten", - werden ze christen Maar men moet christen zijn, uit
den Geest, in Christus zijn, om deze liefde te "weten".
Ook deze liefde is den natuurlijken mensch-weter ergernis en dwaasheid.
Laat ons daarvoor danken, nu kan ze ons behouden.
Nu is het waterbekken geen graal voor ridders, en het bloedbekken is het evenmin.
De handen van Jezus, die zich in het water roeren, zijn éven ergerlijk en éven dwaas voor "het
vleesch", als de doorboorde handen, waaruit bloed sijpelt . . . . Maar Hij is, óók in den linnen
doek der slaven, hun, die gelooven, de wijsheid en de kracht van God h.