Deur Christus Alleen - AH Bogaards

pro-ces, dat eens den wereld-tijd vervult en te rusten brengt in den dag der Eeuwigheid.
Dat is het eerste. De profeet Christus sluit zich niet aan bij de liefde als "natuurgrond", doch sluit
de liefde als Geestesvrucht aan zichzelven aan. Hij bindt de liefde aan het heilsfeit, dat slechts
éénmaal in de wereld komt en dat dus niet de vermoeienis van den Prediker over ons brengt,
omdat het heilsfeit nimmer niet overwint; omdat de kracht, die het heilsfeit stelde, steeds naar
boven uitgewerkt wordt, en dus de liefde niet langer kortwiekt, gelijk in het natuurlijke leven,
doch haar vleugelen aanschiet, waardoor zij opvaart boven alle hemelen tot den troon van God.
Vredesconferenties, sociale vaandeldragers, plegen wel het waterbekken van Christus in hout te
snijden, in vaandels te borduren. Christus profeteert tegen hen: wat ik vereenigd heb, zult gij niet
scheiden! Waarom neemt gij mijn waschbekken aan, en laat mijn brood en wijn, mijn kruis en -
mijn Woord dan liggen
Ook als Koning wascht Christus voeten.
Dat is bewijs temeer, dat Zijn koninkrijk niet van deze wereld is.
In den zelfden tijd, waarin het Christendom in de wereld optrad, werd het keizerschap van Rome
vergoddelijkt. Het is geen toeval, dat juist in den tijd, toen Christus in de wereld kwam, de
Romeinsche keizerlijke stoel een gebod uitvaardigde, dat men den keizer als god vereeren moest,
en dat de naam Heer aan hem gegeven moest worden. Zoo klimt de "Heer" van de wereldmacht
naar boven toe, over de schouders van zijn onderdanen heen, en, desnoods wadende door hún
bloed, bouwt hij zijn troon en wordt de apotheose straks van de glorie van den mensch. Dit is de
"Heer", die zich zalven laat als de Groote Eéne door alle anderen.
In dien tijd nu heeft Jezus de voeten van de jongeren gezalfd, d.w.z.: de "Heer" van het Rijk der
Hemelen komt in den kring van Zijn rijksgrooten binnen - want dat zijn de apostelen, - maar hij
bezweert het gevaar, dat Zijn rijksgrooten zich mèt Hem wiegen |222| zouden in een zalige rust
op divans, waarbij men enkel wierook snuift, door anderen ontstoken. Hij kondigt af de rijkswet
van dien ánderen "Heer", die als slaaf de voeten wascht, hoewel Hij aller meester is.
Hier heeft Christus het vijfde gebod, het gezags-gebod, nader verklaard. Optredend in Zijn
koningschap heeft Hij het gezagswoord over het gezag in de wereld, gelijk dat op Sinaï
afgekondigd werd, in de Paaschzaal nieuwtestamentisch niet slechts profetisch toegelicht, doch
ook koninklijk toegespitst. Hij voegt er niets nieuws aan toe, maar Hij haalt er wèl het binnenste
uit. Dit is Zijn koningsprivilege - Hij staat ook voor Zijn kruis!
Het vijfde gebod der Wet spreekt over het gezag.
Nu is er velerlei gezag.
Er is dwingend gezag, er is patriarchaal gezag, er is geestelijk gezag.
En ook Jezus van Nazareth heeft enkel reeds als leermeester en als wonderdoener en geestelijk
overwegend mensch, gezág onder andere menschen. Ook al redeneert men Zijn middelaarschap
geheel uit Zijn leven weg, Hij heeft toch ook dan nog, in verhoudingen van betrekkelijkheid,
gezag onder menschen. "Men noemt Hem meester, en men doet wèl."
Maar nu komt de Christus als de tweede Adam, om te prediken, en als Zijn wil aan de wereld òp
te leggen: dat alle gezag, ook het zedelijke, het patriarchale, het meerderheids-gezag in de wereld
niet mag worden gescheiden van het middelaarschap, dat in Christus Jezus is. Zie, Christus
neemt geen gezag aan, zelfs geen gezag van den leermeester onder de leerlingen, zonder dat Hij
het hoogste gezag verdienen gaat door de diepste vernedering van slavernij. Wat baat Hem het
gezag van Socrates over zijn leerlingen, wat geeft Hem het zedelijk overwicht van de wijsgeeren
der peripatetische school, wanneer Hij niet is de middelaar Wat geeft Hij om een
gezagsverhouding, die enkel opbloeit uit de gemeene gratie Zoolang de wereld zal bestaan,