Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Dit zijn wel twee heel voorname elementen in de profetie van den zachtmoedigen waterdrager
Jezus.
De Geest, de liefdekracht, de Auteur der liefde, komt alleen van boven. Liefde, samenbinding, is
geen bloesem uit den hof van der menschen eigen plantingen.
Dat is het eerste element der profetie.
En het tweede, "hieraan gelijk" c, is: dat de Geest der liefde alleen komt door het
middelaarschap: want de Voorspraak moet er om worstelen met den Vader. Liefde is niet
mogelijk zonder het middelaarschap.
In deze profetie, die de daad van Jezus begeleidt, ligt dus het wezen van die daad voor ons open.
De mensch Jezus gaat met een waterbekken rond in de zaak der schemerende intimiteit; maar het
handvat - men moge dat niet vergeten - het handvat wordt in den hemel vastgehouden. Neem den
Middelaar weg - en het geringste meubelstuk der Liefde - een waterbekken van slavendienst -
wordt in den hemel opgetrokken.
Wat er dan op aarde overblijft, is maar een dwaze, inhoudlooze, karikatuur daarvan.
Is dit geen profetie Leert ons de Christus hier niet beschamend duidelijk, dat de liefde niet is te
zien als een sublimeering van die liefdes-"elementen", die reeds in de jongeren door geboorte
zouden zijn, maar als een geschenk van boven, een kracht van Liefde, effectief, alleen op grond
van Zijn verzoenend en betalend offer
Om dit te prediken, verkondigt Jezus bij de daad der voetwassching behalve de objectieve
voorbede Zijnerzijds, dan ook nog de subjectieve noodzakelijkheid van de wedergeboorte, de
|220| onmisbaarheid van een onafgebroken heiligmaking in de zijnen. Aan Simon Petrus met
name bezweert Hij, dat de liefde niet van zelf haar eigen tuintje wiedt, of eigen krachten sterkt,
of eigen bloei voldraagt, zonder dat van boven af Gods almachtige kracht te allen dage weder
ingrijpen zou. Van boven af moet telkens weer de ziel gezuiverd worden, door een ongebroken,
immer weerkeerende, ingrijpende werking Gods, die aan hen, welke principiëel in de
wedergeboorte zijn gereinigd, ook heiligmaking schenkt, en zóó de oorzaak is, dat de
liefdelampen blijven branden, en dat de vlam niet gedoofd wordt door de stikstof van de zonde.
Alzóó nu profeteert de Christus over: de liefde.
Alzóó bindt Hij ze aan Zijn eigen werk, gelijk de vrucht der heiligmaking gebonden wordt aan
den wortel der rechtvaardigmaking.
Zóó bewijst Hij, dat zonder middelaarschap en wedergeboorte geen liefde is.
Zóó noemt Hij allen akker der bloot natuurlijke menschenwereld dor en doodsch, en profeteert
Hij:
dat een liefde, welke slechts uit algemeene genade is gegroeid, wél opgenomen is in dat
cirkelgangs-proces van ons natuurlijke leven, waarin liefde en haat, sympathie en antipathie,
neiging en afkeer, bruidsdag en oordeelsdag, elkaar voortdurend afwisselen en in evenwicht
houden zonder eind, zonder eind, zonder eind . . . .; -
maar dat de liefde, die in het Rijk der Hemelen waarde heeft, uit andere wetten leeft. Zij toch is
niet opgenomen in het heen-en-weer-proces van dit natuurlijk leven van gemeene gratie,
waarover de Prediker van het Oude Testament zoo klaagt, omdat het hem alles zoo moe maakt.
Immers, déze liefde, die in het Rijk der Hemelen uit de bizondere genade opkomt, bindt zich aan
het centrale heilsfeit van het kruis van Golgotha, hecht zich voorts aan de uitstorting van den
Pinkstergeest, en zal dus nooit den cirkelgang van algemeene genade volgen, doch in rechte lijn
de heilsgeschiedenis mee volvoeren tot haar voltooiing toe in den jongsten, den "uitersten" dag.
Hier wordt de liefde aan kruis en opstanding gebonden, en ingeschakeld in het altijd
voortschrijdende |221| proces van de bizondere genade en openbaring; dit altijd ongestoord