Deur Christus Alleen - AH Bogaards

toen reeds woonden, tot de eilanden der wereld, tot heel de aarde. Want in die voetwassching
komt niet maar een vriendelijke en zachtzinnige Meester aan een paar vrienden een lesje geven
in nederigheid (dit kunnen wij ook wel elders krijgen); maar de Messias komt hier tot Zijn
arbeid, en zoekt in die arbeid heel de wereld. De wanden van de Paaschzaal mogen eng zijn,
maar de Geest schiet eruit, en God zet de pinnen van deze tent der intimiteit wijd uit. Anders was
het een tent der ijdelheid geweest.
Niet alleen trouwens de proloog van het Evangelie van Johannes geeft ons de grondgedachte aan,
die ons de voetwassching moet verklaren, doch ook het hoofdstuk zelf dringt ons dezelfde
gedachte op als beginsel van verklaring. Het is terecht opgemerkt 6), dat het liefde-bewijs, dat
Christus geeft in de voetwassching, "niet enkel bestaat in de voetwassching. Ware dit toch
volgens den schrijver het geval, dan zou hij vers 2 in onmiddellijk verband geplaatst hebben met
vers 1, en wel door middel van" het woordje |214| "want" of "nu". "Wij vinden echter enkel" het
woordje "en", "hetwelk slechts een opeenvolging aanwijst. Dat hoogste 7) liefdebewijs omvat
dan ook alles wat door den schrijver in (de hoofdstukken) 13 tot 17 verhaald wordt. De
redevoeringen, door Christus gehouden, spreken immers luide van zijn liefde."
Deze opvatting is juist. Het is geen toevallige speling, maar het behoort wezenlijk tot de
structuur van het evangelisch verhaal, dat de voetwassching in verband gebracht wordt met
Christus' redevoeringen, uitgesproken tot de apostelen in de Paaschzaal. Ook die redevoeringen
waren waarlijk niet bestemd om in intiemen kring van mysteriegenieters besloten te blijven. Als
men in het Evangelie van Johannes nu eens zou willen gaan meten met een centimeter het aantal
kolommen, dat in beslag genomen wordt door de publieke redevoeringen van Christus eenerzijds
en het aantal kolommen van deze, in intiemen kring gehouden, redevoeringen in de Paaschzaal
anderzijds, dan zou men ontdekken, dat deze laatste redevoeringen, die in staan tusschen het
verhaal van de voetwassching en dat van Christus' gevangenneming, een zeer groot percentage
van deze kolommen in beslag namen.
Meent men nu werkelijk, dat de evangelist Johannes schemerlichtjes van "mysteriën" hier laat
spelen voor het front van verbaasde nieuwelingen, die later dan hij tot Jezus bekeerd zijn, en die
het nooit zóóver zouden brengen - helaas - als de apostelen, die lievelingen van Jezus, maar die
dan achteraf van dat zoete geheim der éérste discipelen iets mochten vernemen Ach neen, neen.
Gelijk Johannes zelf door het verhaal van al de redevoeringen van Christus de wereld zoekt, zoo
is het ook hier; hij zoekt door het evangelie het ambt van het apostolaat naar buiten zegenend te
maken. En nu het Woord van Christus reeds in de Paaschzaal hun om onzentwil gegeven wordt,
nu is het ònze plicht, om te verstaan, dat Christus, wel ver van zich op te sluiten in een |215|
gezelschap van "ingewijden," het ambt niet alleen zelf bedient, maar het ambt ook meedeelt aan
de apostelen, en daardoor de voetwassching een onderdeel doet zijn van Zijn ambtelijken uitgang
tot de wereld; evenals trouwens in die volgende redevoeringen de apostelen telkens aangemerkt
worden, niet zoozeer als personen, die zelf bij Jezus staan en uit Hem leven, doch als
ambtsdragers Gods, die in hun ambt beloften krijgen, en voor hun ambtsbediening den Geest
zich hooren beloven.
Zóó moet ook hier het ambtelijk element in de voetwassching worden gezochtt en bij voorbaat
aangenomen.
Het is hier de Hoogepriester, en de Profeet, en de Koning, die de daad doet van de
voetwassching, maar die het Woord daarbij doet uitgaan tot Zijn apostelen.
Om deze reden is het, dat wij met allen nadruk de liefde van Christus mèt Zijn zorg in en voor
het ambt blijven verbinden.