Deur Christus Alleen - AH Bogaards

emint volkomen: God. Indien dan Gods klok haar uren alleen kan slaan, wanneer deze ure voor
de macht der duisternis geslagen is ii, dan drijft Jezus den slinger van de klok der tijden met
eigen hand. Dan windt Hij het werelduurwerk op, dan haalt Hij Satan voor den dag, en zegt,
zonder iets, dat Hij weten moet, uit zijn bewustzijn te verdringen, tot dien duivel: het is uw ure,
en de macht der duisternis; wat gij doet, doe het haastiglijk.
Indien Christus Satan naar zich toe gehaald had zonder God tegelijkertijd naar zich toe te halen
met volmaakte begeerte, dan was Hij de bedrijver geweest van een vermetel hoogmoedsspel.
Dan ware hij verstooten van Gods aangezicht, als een die speelt met demonen op den vulkaan
van den toorn Gods. Dan waren wij met Hem vergaan.
En omgekeerd, indien Christus alleen maar God begeerd had, en de dwaze uitvinding had
begeerd van een God an sich, en indien Hij, deze valsche profetie van God an sich tot waarheid
verheffende, Satan niet naar zich toegehaald had, nu het de ure daarvoor wàs, dán zou Zijn ziel
niet zuiver hebben geantwoord op de bedeeling van de tijden Gods; de tijden en gelegenheden,
welke Gods raad te voren had besloten. Dan was het uurwerk van Christus' menschelijke
consciëntie niet geregeld geweest naar de zon van den raad van God. Dan zou de luchtdruk in
Zijn zielehuis een andere zijn geweest dan de luchtdruk buiten Hem, in den hemel van Gods
raad, en in de sfeer van Gods wet en evangelie-wil.
Maar nu Christus God en Satan tegelijkertijd naar Zich toe begeert, Gód met volkmaakte liefde,
Sátan met volmaakten afkeer, |204| maar beiden met volkomen bewustzijn, nú verschijnt de
Heiland, die bidden kan wat in Gethsemané gebeden werd, die in den tijd doorleed de
eeuwigheid, die, als Hij ook maar een vierkanten decimeter gronds heeft om er op te staan, alle
machten die in de wereld zijn, hemelsche en satanische, tegelijk onder den horizont ziet staan, en
het gansche Al opbeurt in Zijn sterke armen, in gehoorzaamheid en deugd, als Middelaar van
recht en verlossing.
Nu zien wij Jezus staan.
Discipelen verdringen den ouden mensch door den nieuwen, en den nieuwen door de nawerking
van den ouden. Zij kunnen niet verlossen, noch ons, noch zichzelve.
Judas verdringt in eigen ziel de betere mogelijkheden van de algemeene genade, waarin ook de
mensch Jezus een rol speelt, door de diepere hartstochten van ongeloof en trots. Hij kan en wil
niet verlossen, noch immermeer verlost worden.
Satan verdringt met zijn ganschen wil, al wat zijn kennis weet, en maakt zich op, om de
verlossing tegen te staan en te verhinderen. En hij verdringt de waarheid van de volstrekte
onmogelijkheid van de overwinning van slangenzaad op vrouwenzaad, om toch dat zaad der
vrouw te verderven.
Maar Christus Jezus heeft niets en niemand verdrongen. Hij heeft alles op zijn plaats gezet, en op
zijn plaats gelaten. Hij heeft niets "an sich" gezien. Want alles staat in één groot, levend verband,
Christus en Antichrist, hemel en hel, God en Satan, Judas en - durf ik het zeggen - en ik; indien
ik slechts geloof. Zoo heeft de Heiland zich van oogenblik tot oogenblik geconformeerd aan
God, die ook Zich zelf volkomen kent (want de Geest doorzoekt alle dingen jj); aan God, die ook
de wereld kent, met al wat in haar is, (want de Geest heet ook: de zeven oogen Gods, die de
gansche wereld doorloopen kk). En nu God en Christus één zijn, in het niet-vergeten, in het
niet-verdringen, nu is Christus de Zaligmaker en de Middelaar Gods en der menschheid.
En onze arme ziel, ze moge dan soms nog de belofte "verdringen" uit de onrustige gedachten, zij
zal tóch opstaan en zeggen: God |205| heb ik lief, want Hij hoort mijn stem ll, Hij zal mij niet
vergeten, niet . . . . verdringen in der eeuwigheid.
Christus - in den krater en vóór de paradijspoort . . . . ; dit geeft rust. Want dit is: hetgeen bij