Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Want, wie Satan zegt, zegt ook: verdringing.
Neen, wij spelen niet met woorden; natuurlijk niet. Er is geen sprake van, dat de duistere geest
van Satan in dezelfde psychologische verwikkelingen zou zijn begrepen als de ziel van een
gewoon menschenkind.
In een menschenleven is er een tegenstelling tusschen onbewust en bewust leven. Er is een
drempel, bóven welken zijn bewustzijn werkt, en ónder welken de duistere driften woelen van
zijn niet eens hemzelf met name bekende leven.
Maar bij den Satan is van dit alles geen sprake.
In hem is óók àlles bewust.
Hij zondigt met open oogen. Hij leeft niet naar de ordening van de menschelijke ziel, die
veranderlijk is en wisselend, ieder |200| oogenblik, maar hij staat als geest in de eeuwigheid; en
weet zich ieder oogenblik met scherp bewustzijn voor oogen te plaatsen, àl wat in hem zelf roert
en leeft. In elk oogenblik van zijn duister bedrijf ziet hij onder het werk, dat hij doet, lévensgroot
de beelden voor zich, de lichtbeelden van de aanvangen van zijn bestaan, toen hij nog leefde bij
God, en als geschapen geest Hem prees.
Met nadruk stellen wij dus voorop, dat hier van geen "verdringing" als van een zielkundig
proces, in den boven aangeduiden zin, ook maar eenige sprake vallen kan.
Wanneer wij niettemin Satan den grooten Verdringer noemen, dan bedoelen wij daarmee, dat
Satan elk oogenblik God van zich afdringt; elk oogenblik het oordeel van zich weg dringt; elk
oogenblik het recht van zich wegdringt. Die Satan kènt God beter dan eenig mensch. In
ònder-bewuste diepten kan hij God niet verdringen, want zulke diepten zijn in hem niet. Maar hij
dringt God met zijn wil uit zijn bestaan weg. Het zal hem eeuwig mislukken; maar in het klimaat
der eeuwigheid geldt de begeerte als de rijpe daad: in magnis voluisse sat est.
Zóó is Satan in zijn bestaansgrond de Verdringer. God wordt verdrongen. Hij weet, dat het niet
kan, en toch onderneemt hij dat onmogelijke werk in elke seconde van zijn bestaan. Hij weet, dat
het oordeel onontkomelijk is, en toch werkt hij zich onder het oordeel weg, elk moment van zijn
woeden tegen den hemel. Het is een onmogelijk werk, hij weet het, en toch onderneemt hij het.
Satan is de verdringer. De verdringer, die niet van zich afschuift, wat hij kwijt wil zijn om het te
vergeten (zooals de mensch het dikwijls doet) maar de verdringer, die wat hij niet erkennen wil,
van zich afwerpt, zonder het ooit te vergeten.
En daarom zegt de Schrift van hem, dat hij siddert (Jacobus 2 : 19).
In dat "sidderen" ligt uitgesproken de krampachtige hartstocht, de eeuwige onrust, het
vermoeiend jagen van dit satanisch wezen.
Laat ons nu op Jezus letten.
Twee zijn er in de zaal, Judas en Satan. En deze twee zijn één. Judas verdringt en siddert, Satan
verdringt en siddert.
Maar de derde is er, die ook de eerste is. Zijn naam is Jezus |201| Christus. Hij verdringt niets,
weet alles, kent alles, wil ook alles wat hij kent als werkelijkheid van God, en siddert. Maar Hij
siddert alleen voor God. Judas siddert; want zijn eigen processen jagen hem op: hij zet zichzelf
in koorts; de verdringende mensch is tegen zich zelf verdeeld; hoe zou hij kunnen bestaan gg
Satan siddert ook; want God is tegen hem en hij is tegen God; deze twee zijn tegen elkander
verdeeld; zij kunnen met elkander niet bestaan. Indien God maar verdeeld was tegen zichzelf
(maar God is één, Jac. 2 : 19) dan zou Satan in der eeuwigheid niet meer sidderen. Hij siddert,
omdat God niet zoo is, als hij wil. God jaagt hem de koorts in den geest. Ook mijn Heere Jezus
Christus siddert. Is Hij tegen zichzelf verdeeld Neen - hij kan wel bestaan! Is hij tegen God
verdeeld Neen - ook nu kan Hij nog bestaan. Maar God is tegen Hem verdeeld - Hij draagt den