Deur Christus Alleen - AH Bogaards

ook nu. Alleen maar, het waren toen de engelen slechts, maar vandaag zijn het de menschen, die
het licht uit den hemel naar de aarde dragen, en het naar alle kanten uit doen stralen. Een engel is
veel, een mensch is meer. Toen het Kerstfeest was, toen hebben de engelen gesproken over den
Christus, die zelf nog maar een kind was. Maar nu komen daar twee menschen, die staan voor
Gods aangezichtd, en die dus als verloste menschen dichter bij Hem staan dan de engelen, - nu
komen de menschen, zeg ik, Mozes en Elia, niet maar, om te spreken over den Christus, doch om
te spreken mèt den Christus, over "Zijn uitgang te Jeruzalem." En die Christus zelf is geen kind
meer, maar de man, rijp tot de groote daad.
Doch nu wij zóó den hemel bezig zagen, om aan dit tafereel een groote spanning te geven, nu
vooral is het ons een oorzaak van diepe schaamte, te ontdekken: dat van de zijde van den hemel
alles heerlijker is gemaakt dan ooit te voren, doch dat wederom van den kant der menschen het
bederf ingedragen wordt in deze smettelooze heerlijkheid. |17| Een satan in Caesarea Filippi, -
dat is erg. Maar een satan op den berg van Christus' heerlijkheid, dàt is erger. Het is altijd erger,
mòrgen te zondigen, dan vandaag, want elke dag geeft overvloediger genade, en maakt de
overtreding daarom meerder.
Wij zullen niet breed ingaan op wat Simon Petrus hier zegt. Het verhaal is bekend. De hemel
heeft zich geopend. Twee lichtende gestalten, die straks Elia en Mozes blijken, hebben zich
geopenbaard op den berg, waar Jezus God ontmoeten wilde; en zij hebben in den glans van hun
hemelschen gloed óók den Zoon des menschen gezet.
Want dit is nog hunne ure. Omdat op aarde nog is de macht der duisternis, rondom den Zoon des
menschen, daarom kunnen - o onverdraaglijk privilege! - daarom kunnen nog menschen - den
minderen - den Zoon - den Meerdere van allen - deelen laten in hùn heerlijkheid, hem zetten in
hùn glans.
Door deze uitstraling van het hemelsche licht zijn de drie discipelen, Petrus, Jacobus en
Johannes, plotseling uit hun slaap opgeschrikt. Want hun oogen waren bezwaard geweest e. Zij
ontwaken, wrijven zich de oogen uit, en zwijgen. Maar Simon zwijgt niet lang. Ineens heeft hij
zijn woord bij de hand. "Meester", zegt hij, "dat treft goed, dat wij hier zijn. Laat ons drie
tabernakelen maken: één voor U, één voor Mozes, en één voor Elia. Wij zullen drie
noodverblijven inrichten". Want blijkbaar bedoelt hij met die tabernakelen tentjes, die hij haastig
van twijgen en takken en loof in elkaar zetten wil. Geïmproviseerde noodverblijven dus.
Nu moeten wij van dit verlangen van Petrus niet meer zeggen, dan te zeggen valt. Sommigen
hebben over dit haastig gesproken woord heel zwaarwichtig geredeneerd. De één heeft gezegd,
dat Simon het Oude Testament (vertegenwoordigd in Elia en Mozes) en het Nieuwe Testament
(in Christus hier aanwezig) aan elkaar verbinden wil, zonder dat er een wettige overgang zou zijn
van het eene naar het andere. Anderen hebben gemeend, dat Petrus hier het pleit voert voor de
wereld-ontvluchting; en dan worden, gewichtig genoeg, zijn drie geïmproviseerde tentjes een
soort prototype van het kloosterwezen en van de kloostercel. En zoo |18| werd er nog wel meer
uit dit woord gehaald dan er in lag. Aan dergelijke fantasieën verspillen wij geen woord.
Dit neemt niet weg, dat toch in Petrus' onbedachtzaam spreken heel wat uitgedrukt ligt.
Uitgedrukt, niet met bewustheid door hem zelf, want "hij wist niet wat hij zeide", maar
uitgedrukt door God, die door dit wondergezicht uit Petrus haalt, wat er in hem ligt; God, die ook
nu de historie maakt, en die eerst door den Geest Christus en Mozes en Elia in Petrus' gezelschap
op een berg tezamen bracht, en die nu door denzelfden Geest het bericht daarvan opteekent in de
Heilige Schrift. Gaan wij in Zijn licht de dwaasheden van Petrus bezien, dan treffen ons al
dadelijk twee dingen.