Glutenvrij - Leenaers Tekstprojecten

Monica Sluiseman is moeder van drie dochters. Haar middelste dochter (23) heeft het syndroom
van Down, de jongste (21) coeliakie. Over de perikelen rondom het glutenvrije dieet
in het vaak hectische gezin schrijft zij elk kwartaal in Glutenvrij Magazine.
Monica
GLUTENVRIJ OP REIS
Ik schreef het hier al eerder: thuis is het goed te doen, een glutenvrij dieet. Oké, ik heb
er behoorlijk aan moeten wennen, want wij begonnen in een tijd dat zelfs Le Poole
(die zijn 20-jarig bestaan heeft gevierd) er nog niet was en ik in de winkels glazig
aangekeken werd als ik over gluten begon. Inmiddels vind ik mezelf een specialist op
het gebied van glutenvrij inkopen en koken.
Maar ja, kinderen hebben de – hinderlijke - gewoonte om niet altijd thuis te blijven.
Ze gaan naar de peuterspeelzaal, de basisschool, de middelbare school, naar feestjes,
naar clubjes en oh help: op vakantie! Zonder ons…
“Hoe moet dat met mij”, vraagt Roosmarijn, als haar oudste zus naar Tsjechië gaat
met een uitwisseling van school. “Want ik wil dat later ook, maar kan dat wel”
We gaan er even voor zitten. “Thuis kan je altijd lekker eten en als je met ons kampeert
ook, maar dat zal – als je naar het buitenland gaat – niet altijd mogelijk zijn. Dus
moet je kiezen: óf je trekt de wereld in en neemt voor lief dat je dan misschien een
paar dagen of weken niet zo lekker kan eten, óf je blijft bij mij en dan heb je altijd
lekker eten. Die keuze is aan jou,” leg ik haar voor. Ik krijg niet meteen antwoord,
maar mijn dochter kennende gaat ze liever op stap dan altijd bij mij te blijven.
“Wat zou jij doen”, vraagt ze me een paar maanden later als haar zus met vriendinnen
naar Terschelling gaat.
“Ik zou het wel weten! Het overgrote deel van je tijd kun je thuis eten wat je wilt, maar
reizen is zó leuk, daar heb ik wel een paar weken minder lekker eten voor over. Wij
kunnen er samen voor zorgen dat je zo veel mogelijk noodvoorraad meeneemt en dat
je genoeg geld hebt om iets extra’s te kopen. Thuis kan je dan wel weer lekker eten!”
In vier HAVO is het zo ver: de Duitse Franziska komt een paar dagen bij ons en
Roosmarijn gaat op haar beurt naar Potzdam. We schrijven in ons beste Duits een brief
aan haar gastgezin en krijgen geen antwoord. Ai. Met een tas vol rijstewafels, koeken,
chocopasta, glutenvrije pasta en saus vertrekt ze naar Berlijn. Na een paar dagen is ze
terug. De rijstewafels zijn op, de rest komt verkreukeld, geblutst en gedeukt gewoon
weer mee naar huis. Ja, ze heeft het fantastisch gehad en de keren dat ze ‘thuis’ heeft
gegeten, is er prima voor haar gezorgd.
Na haar eindexamen gaat ze naar Italië met vriendinnen. Er mag maar één tas of koffer
mee in de bus. Een telefoontje naar de reisorganisatie lost dat probleem op: ze mag
een extra tas meenemen met dieetproducten.
Coeliakiepasje mee en een a-viertje met de Italiaanse vertaling en ze is er klaar voor.
Ze eten een aantal keren in hun appartement en dan kookt ze voornamelijk zelf. Maar
buiten de deur eten gaat ook prima: de meeste Italiaanse obers en koks blijken heel
bereid speciaal voor haar een maaltijd samen te stellen. Het lukt niet altijd, soms is
het heel duur, maar over het algemeen zijn haar ervaringen positief. Weer komen er
veel spullen ongegeten terug mee naar huis.
Inmiddels heeft ze ook Praag, Londen, Florence en Noord-Portugal ‘gedaan’ zonder
ons. Soms valt het tegen, meestal valt het mee. Haar noodvoorraad slinkt, ze weet
inmiddels precies wat handig is om mee te nemen en wat niet. Wij zorgen dat we
bereikbaar zijn om eventueel extra geld over te maken, want gemiddeld is ze wel wat
duurder uit, maar ze heeft nooit een financieel beroep op ons gedaan.
Als ze thuiskomt, heeft de broodbakker zijn werk gedaan. Want er gaat niets boven
ons huisgebakken glutenvrije brood!
Monica
Glutenvrij • maart 2010 15