nummer 86 juni 2011 Clubblad van de Westfriese Golfclub

24
Lang leve de Koningin
Tekst: Gerda Vermeulen/Foto: Jaap Vermeulen.
Hare Majesteit de Koningin is weer een jaartje
ouder en zoals gebruikelijk vieren wij dat op
de golfbaan met de Oranjewedstrijd met als
spelvorm Texas Scramble.
In groepen van 4 met een ongeveer een gelijke,
gemiddelde handicap gingen 21 flights
de baan in. Het weer was goed, al viel het
gevoelsmatig tegen met een harde wind, die
tegen windkracht 6 aanliep. Na al die warme
dagen met Pasen waren we al flink verwend,
maar feitelijk is het nog niet zo slecht als we
met 20 graden mogen starten vanaf een zonnige
tee.
Velen, in het oranje uitgedost, de een nog
uitbundiger dan de ander, gingen om 12.00
uur shotgun van start. Om birdies te maken,
want dat is de enige manier om in deze wedstrijdvorm
te kunnen winnen. Onder leiding
van een door de wedstrijdleiding aangewezen
captain werden de strategieën uitgestippeld
om zo goed mogelijk te kunnen scoren, waarbij
van elke teamgenoot vier keer de afslag
als beste bal moest worden gekozen. Van deze
plaats mochten dan de overige spelers hun
volgende bal slaan. Tot op de green.
Als op de green de bal nog niet geputt is door
drie spelers, die hun bal op de plek van de gekozen
bal mochten plaatsen, speelt als laatste
de eigenaar van de gekozen bal net zo lang
door tot de putt gevallen is. Die aantal putts
worden dan bij het aantal slagen geteld. Men
moet dus vooral zorgen dat niet de slechtste
putter de laatste putt moet doen, want dan
kan de score hoog oplopen. Vaak is hier enige
verwarring over en wordt de dichts bij de putt
zijnde bal gemerkt om opnieuw te putten. Dat
is fout.
De wedstrijdleiding heeft geverifieerd of het
spel juist is gespeeld bij de winnaars en dat
was het geval.
Om echter het spel nog moeilijker te maken,
komt dan ook nog een nepkoningin
met een lakei de baan in om de boel een
beetje te verstieren. Met versnaperingen als
Oranjebitter, witte wijn of frisdrank (speciaal
voor de jeugd en Wim) en zelfs water.
De dreiging, met toekenning van strafpunten
bij weigering van oranjebitter, had zo nu
en dan zijn uitwerking. Gelijk heeft degene
die van mening is dat bij sport geen alcohol
hoort, maar de Oranjewedstrijd is hierop een
uitzondering, omdat je nu eenmaal op de
Koningin moet proosten en haar een lang en
gezond leven moet toewensen. Dat staat in
het protocol. Toch kon ik Wim Hop niet meer
zo gek krijgen. Een keer overstag gaan was
al erg genoeg en omdat ik niet wil dat Wim
bij de volgende Oranjewedstrijd verstek laat
gaan moest ik het er maar bij laten. Maar
toen Veronica Lakeman overgehaald werd om
toch een klein slokje van het (volgens haar)
afschuwelijke vocht te nemen en zij de kostelijke
inhoud over haar schouder in het gras
wierp, zag ik me genoodzaakt dit extra te
moeten bestraffen met vier strafpunten en
dit vergrijp mede te delen aan de wedstrijdleiding.
Dat heeft Miranda van der Kruijs, die
ook geen liefhebber is maar dapper het glaasje
heeft achterovergeslagen, echter 5 punten
extra opgeleverd.
Alle gekheid op een slokje (of een stokje), zo
nu en dat moesten we ook meeproosten maar
mijn lakei in de persoon van Arjan Gerretsen
heeft me weer veilig in het clubhuis gebracht.
In eerste instantie zou ik achter het stuur gezeten
hebben, maar bij het oprijden van het