nummer 86 juni 2011 Clubblad van de Westfriese Golfclub

14
Vroege vogels
of Maf(fe)kikkers
Tekst: Gerda Vermeulen/Foto’s: Jaap Vermeulen
Vier uur en de wekker gaat af. Het is zaterdag
23 april en de hele vroege vogels maken zich
gereed voor de jaarlijks terugkerende wedstrijd
waarbij wordt aangetekend welke vogels
zich op of boven onze golfbaan bevinden.
Gekken zult u zeggen. Dat zeg ik ook tegen
mijzelf op dat moment. Ondanks dat ik
een A-mens ben, hetgeen betekent dat ik als
ochtendmens “uitslaap” tot een uur of acht
‘s morgens en het dan in bed niet meer uithoud,
bedenk ik dat ik mij voorneem om het
volgend jaar niet meer mee te doen met deze
wedstrijd. Ik ben altijd redelijk vroeg op, maar
vier uur...
Na de douche en een kop koffie ben ik weer
top en samen met Jaap stap ik in de auto terwijl
de eerste merels al goed hun best doen en
proberen elkaar af te troeven door het mooiste
geluid dat je kunt horen te produceren.
Het weer is prachtig, de zon is nog niet op,
maar het belooft een schitterende ochtend te
worden. Bij het nemen van de bocht naar de
provinciale weg schiet ons een andere vroege
vogel voorbij. Gijs van der Heiden en zijn
vrouw Patricia zijn ook onderweg. Zouden alleen
Westfriese golfers nu op pad zijn
Een paar dagen eerder had ik Vera Weyman
nog gevraagd of zij en haar man Dick het leuk
zouden vinden om mee te doen en daar kwam
gelukkig een spontaan ja op als we samen
zouden kunnen spelen. Eigenbelang van mij,
want ondanks de cd’s met vogel geluiden wil
mijn herkenning niet erg vlotten. Ja, de duif
met zijn “couroucoucou”, die haal ik er wel
uit en de grutto met de roep van zijn eigen
naam of het kloppen van een specht en het
tjilpen van een mus. Dat is niet te missen.
Maar de vinken en wat voor een vink, dat
geloof ik wel als iemand het zegt; ik zie ze
niet en herken ze niet. Ze zitten ook niet op
mijn balkon, dus ik vind dat ik een beetje een
excuus heb.
20 personen deden mee. Jammer van een
zo‘n kleine opkomst, maar wel de echte “diehards”
wat betreft de Birdwatch. De wedstrijdleiding
lag in handen van Rem Komen en
Koos Ruijgrok. Koos had geen flightgenoten
en ging nadat hij ons de baan in gestuurd had
weer naar huis. Sympathiek van hem om ons
in de vroege uurtjes te instrueren en ons veel
plezier te wensen.
Hole 1, 2 en 3 van de buitenholes en vervolgens
naar 14, 15, 16, 17, 18, 10, 11, 12 en als
laatste 13. Dit, om zo veel mogelijk variaties
aan zowel weidevogels en eenden als bosvogels
te ontwaren.
Wij liepen op hole 2 toen de zon aan de horizon
op kwam. Als je jezelf omdraaide naar het
westen stond de maan, heel bleek, afscheid
van ons te nemen. Wij hadden onze “prijs” al
binnen. Windstil. Dat kom je niet vaak tegen
op de buitenholes. Zelf werd je er stil van en
het komt dan in je op waarom je dit eigenlijk
niet vaker doet, zo ‘s morgens vroeg. Van
dringende spelers, die doorgezwaaid willen
worden is geen sprake. De baan is zo goed als
van jezelf met een ontwakende natuur, waar
ik helemaal lyrisch van werd. Op de damesafslag
van hole 3 zorgden twee grutto’s er voor
dat de volgende generatie verzekerd zou zijn.