schutbladen + eerste blad.indd - Vlaanderen.be

Figuur 11. Aandeel vreemdelingen in de totale bevolking (rechter y-as) en het aantal naturalisaties (linker y-as) in het
Vlaamse Gewest, periode 1988-2007.
40.000
6
aantal naturalisaties
30.000
20.000
10.000
5
4
3
2
1
aandeel vreemdelingen in %
0
1988
1989
1990
1991
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
0
Bron: ADSEI.
aantal naturalisaties
aandeel vreemdelingen
Vooral bij de Turken en Marokkanen heeft een grote groep tijdens de afgelopen decennia
de Belgische nationaliteit verworven. In 2004 was 1 op 5 van de personen van vreemde
herkomst in Vlaanderen afkomstig uit Nederland (21%). Daarna volgen de personen afkomstig
uit Marokko (15%), Turkije (13%), Italië (7%) en Frankrijk (5%). Net de helft van
de personen van vreemde herkomst, komt uit een lidstaat van de Europese Unie.
In al deze cijfers wordt geen rekening gehouden met asielzoekers waarvan de procedure
loopt en personen die onwettig in ons land verblijven. Begin 2008 lag het aantal asielzoekers
in de procedure en die hun woonplaats in het Vlaamse Gewest hebben op circa 30.000.
Over de tweede groep zijn geen Vlaamse cijfers beschikbaar. Schattingen voor geheel België
spreken van 100.000 tot 110.000 personen (Van Meeteren e.a., 2007).
4. Sociaal-culturele context
Vlaanderen wordt net als de meeste andere Westerse landen geconfronteerd met een aantal
belangrijke sociaal-culturele ontwikkelingen en processen die een grote invloed hebben op
het persoonlijke en maatschappelijke leven. Binnen de maatschappijwetenschappen wordt
vaak verwezen naar ‘individualisering’ als zijnde het begrip dat het best deze veranderde
sociaal-culturele trends vat (Federaal Planbureau, 2007; Schnabel, 2004).
4.1. Het concept ‘individualisering’
De precieze omschrijving en benadering van het individualiseringsconcept verschilt naargelang
de auteur, maar het heeft telkens betrekking op de ontwikkeling waarbij de autonomie
van het individu ten opzichte van zijn omgeving stijgt. Daarvoor wordt vaak verwezen naar
het proces van ‘detraditionalisering’: de invloed van traditionele instituties en maatschappelijke
rolpatronen op individuele opvattingen, waarden en gedragingen vermindert. De
door de staat, religie, familie of lokale leefgemeenschap opgelegde referentiekaders hebben
de afgelopen decennia sterk aan kracht ingeboet. Tegelijk lijkt de keuzevrijheid van indivi-
So c i a l e St a a t v a n Vl a a n d e re n 2009 24