schutbladen + eerste blad.indd - Vlaanderen.be

Hoewel minder dan in de eigendomssector, blijkt wonen in de sociale huursector toch
met een relatief grote stabiliteit gepaard te gaan. Volgens het Socio-Economisch Panel
woonde de gemiddelde Vlaamse sociale huurder in 1997 reeds 12 jaar in de huidige woning
(Pannecoucke e.a., 2001). Volgens de Woonsurvey is in 2005 deze voorbije woonduur
nog nagenoeg hetzelfde, met name 12 jaar en 5 maanden.
5.4. Minder goede woonzekerheid in de private huur
Bieden de eigendomssector en de sociale huursector grote woonzekerheid, dan is de private
huurder op dit vlak minder goed af. De Woninghuurwet bepaalt dat in beginsel een
huurovereenkomst bestemd als hoofdverblijfplaats wordt afgesloten voor een duur van 9
jaar. Hiermee wou de wetgever een wettelijke waarborg voor een voldoende woonzekerheid
in de huurwet inbouwen. Van dit beginsel kan echter afgeweken worden mits een
schriftelijk contract wordt afgesloten voor een maximale duur (één schriftelijke verlenging
inbegrepen) van 3 jaar. Indien geen van de partijen de huurovereenkomst van korte
duur opzegt met een opzeggingstermijn van 3 maanden tegen het verstrijken van de korte
duur, wordt de huurovereenkomst omgezet in een negenjarige huurovereenkomst te rekenen
vanaf de aanvang van het oorspronkelijke contract van korte duur. Deze korte
duur overeenkomsten zijn mogelijk gemaakt door de wetgever zowel in het belang van
de verhuurder (de verhuurder die na verloop van termijn andere plannen heeft met de
huurwoning) als in het belang van de huurder (die zich enkel voor een bepaalde kortere
termijn wil verbinden). De termijn van een huurcontract zegt op zich niets over de woonzekerheid,
maar over het algemeen kan men aannemen dat een contract van langere duur
meer woonzekerheid verschaft.
Gegevens over de duur van de particuliere huurcontracten zijn niet beschikbaar. We kunnen
ons enkel baseren op de verwerking van de gegevens uit de registratieformulieren die
van iedere cliënt van de huurdersbond 15 worden opgemaakt. Deze gegevens tonen aan
dat het door de wetgever uitgewerkt uitzonderingsregime van korte duur bij de cliënten
van de huurdersbonden de meerderheid van de afgesloten huurovereenkomsten vertegenwoordigt.
De negenjarige huurovereenkomsten zijn in 2007 goed voor 45,3 % van al
deze contracten (VOB, 2008). Huurcontracten voor een duur langer dan 9 jaar of voor het
leven van de huurder zijn goed voor 2,4%. Kortlopende contracten (tot 3 jaar) staan voor
52,3%. Wanneer we de cijfergegevens van 2007 vergelijken met die van 2006, merken we
een zeer lichte afname van het aandeel kortlopende huurcontracten ten voordele van het
aandeel negenjarige huurcontracten.
In lijn met wat voorafgaat, wekt het weinig verbazing dat in vergelijking met eigenaars
en sociale huurders de private huurder een minder stabiele woonsituatie kent: op het
moment van de bevraging voor het Socio-Economisch Panel 1997 woonde de private
huurder gemiddeld 9 jaar in de woning (Pannecoucke e.a., 2001). En in tegenstelling tot
bij eigenaars en sociale huurders blijkt uit de Woonsurvey op dit vlak wel een evolutie.
In 2005 is de gemiddelde woonduur van de private huurder teruggelopen tot 6 jaar. Dit
gegeven doet net als de cijfers van de huurdersbonden vermoeden dat er een evolutie is
naar meer kortlopende contracten.
Hoe ervaren huurders zelf hun woonzekerheid De Woonsurvey 2005 legde hen de vraag
voor. Iets meer dan 1 op 10 huurders is ‘onzeker’ of zelfs ‘zeer onzeker’ over het feit of
men in de huidige woning zal kunnen blijven wonen. De verschillen met de woonzekerheid
zoals die ervaren wordt door sociale huurders, zijn daarbij significant. Wat wel enige
227 Al ge m e e n - Wo n e n