schutbladen + eerste blad.indd - Vlaanderen.be

van de Woonsurvey 2005. In tabel 2 worden een aantal kenmerken van huurders en eigenaars
vergeleken.
Vooreerst blijkt er een sterk inkomensverschil. Het equivalent inkomen, dat het inkomen
corrigeert voor de grootte van het huishouden, is gemiddeld gezien 326 euro hoger voor
eigenaars (1.496 euro tegenover 1.170 euro voor de huurders). Dit komt ook tot uiting in
de verdeling naar quintielen: het aandeel eigenaars stijgt van 63% in het laagste quintiel
naar 85% in het hoogste quintiel.
Voor de nog afbetalende eigenaars bestaat er een duidelijke positieve samenhang tussen
de bewonerstitel en het opleidingsniveau: hoe hoger de opleiding, hoe hoger het aandeel
eigenaars. Dit is niet het geval voor de niet meer afbetalende eigenaars, dit omdat in deze
groep een groot aandeel gepensioneerden voorkomt, die gemiddeld een lager opleidingsniveau
hebben.
Het hebben van betaald werk is een belangrijke factor voor eigen woningbezit. Bij de
huishoudens met een werkloze referentiepersoon bedraagt het aandeel eigenaars minder
dan de helft (46%), voor de huishoudens met een referentiepersoon die ziek of arbeidsongeschikt
is, is dit iets meer dan de helft (57%). Is de referentiepersoon echter tewerkgesteld,
dan is het aandeel 77%. Dit percentage ligt bovendien opvallend hoger wanneer er
twee werkenden zijn in het huishouden (gemiddeld 85%) dan met één werkende (67%). Bij
alleenstaanden en éénoudergezinnen is het aandeel eigenaars (58%) een heel pak minder
dan bij koppels met en zonder kinderen (respectievelijk 86% en 81%).
Ten slotte is er een groot verschil zichtbaar naargelang nationaliteit. Het aandeel eigenaars
ligt bij EU–burgers (exclusief Belgen) lager dan bij Belgen. Bij de overige huishoudens
(niet-EU-burgers) is slechts één op drie huishoudens eigenaar van de woning.
Al deze kenmerken hangen nauw samen. Heylen e.a. (2007) stelden echter met behulp van
multivariate analyses vast dat ook elk van deze kenmerken afzonderlijk een invloed heeft
op de kans om eigenaar te worden.
2.4. Een (te) krappe woningmarkt
In België is er geen woningregister dat toelaat een unieke relatie te leggen tussen de woongelegenheden
en de domicilies van de huishoudens in het Rijksregister. Er is ook geen
juist zicht op bestemmingswijzigingen die gebouwen doormaken of de opsplitsing van
woningen in meerdere woongelegenheden. Dit is zowel te wijten aan onjuistheden bij de
registratie van de woongelegenheden als bij de registratie van de huishoudens in de bevolkingsregisters
(Surkyn & Deboosere, 2005a, 2005b). Zijn er dan andere manieren om
toch een zicht te krijgen op het al dan niet bestaan van krapte op de woningmarkt
Vanuit economisch oogpunt geeft een situatie van stijgende reële prijzen aan dat er een
vraagoverschot bestaat. Indien de reële prijzen dalen, spreken we van een aanbodoverschot
(Buyst e.a., 2006). De steile klim die de prijzen van woningen en bouwgronden de
laatste 20 jaar hebben gekend, zou een signaal van een krapte op de woningmarkt kunnen
zijn.
Een ander frequent gebruikte indicator om uitspraken te doen over de krapte op de
markt is het aantal woningen per 1.000 inwoners. De Vlaamse Confederatie Bouw (VCB,
209 Al ge m e e n - Wo n e n