Onderzoeksrapport Bestuurlijke sanctioneringsmechanismen - Besafe

van State. 170 Beslissingen tot het schorsen of intrekken van verleende vergunningen of tot het
sluiten van inrichtingen zijn immers eenzijdige bestuurlijke rechtshandelingen waartegen op
grond van art. 14, §1 Raad van State-Wet een annulatieberoep openstaat.
Met betrekking tot de Voetbalwet kan de overtreder de beslissing van de sanctionerende
ambtenaar betwisten bij de politierechtbank. Tegen de beslissing van de politierechtbank staat
evenwel geen cassatieberoep open. 171 Is de betrokkene echter een minderjarige op het
ogenblik van de feiten, dan wordt het beroep ingesteld bij de jeugdrechtbank. 172 In het raam
van de Voetbalwet moet de minderjarige de leeftijd van veertien hebben bereikt.
3. Instrumenten met een secundair handhavingsdoel
De naleving van normen zal in de eerste plaats worden gehandhaafd via sancties die
strafrechtelijk of bestuurlijk van aard kunnen zijn. Daarnaast kan de wetgever echter ook
maatregelen voorschrijven die primair weliswaar niet bedoeld zijn om te straffen, maar die
toch een bijkomend, een secundair handhavingsdoel kunnen hebben. In dit verband worden de
belasting (3.1.), de retributie (3.2.), de veiligheidsmaatregelen in het strafrecht (3.3.), de
politiemaatregelen in het bestuursrecht (3.4.) en het schadevergoedingssysteem belicht (3.5.).
3.1 Belasting
Het ligt niet voor de hand de belasting op te nemen in de inventaris als een mogelijk
handhavingsinstrument. Oorspronkelijk heeft de belastingheffing immers geen handhavend
doel, maar een louter financieel doel en dient zij om de overheidsuitgaven te financieren. Het
Hof van Cassatie heeft dit doel in de verf gezet door te oordelen dat de belasting als verplichte
geldelijke bijdrage de algemene uitgaven van de overheid moet dekken. 173
170 Wetsontwerp tot invoering van de gemeentelijke administratieve sancties, Memorie van toelichting, Parl. St.
Kamer 1998-99, nr. 2031/1,7.
171 Artikel 31 §1 Voetbalwet.
172 Artikel 31 §2 Voetbalwet.
173 Cass. 30 november 1950, Arr. Cass. 1951, 149.
54