Onderzoeksrapport Bestuurlijke sanctioneringsmechanismen - Besafe

Er is bovendien nog een andere verklaring voor de afwezigheid van rechtspraak met
betrekking tot de retributie. Omdat het bedrag van de retributie proportioneel moet zijn met de
kostprijs van de door het bestuur geleverde dienst, is het ontradend effect en het daaruit
voortvloeiend handhavend effect niet zo groot. 448 Door het invoeren van een retributie kan de
burger geneigd zijn minder of niet gebruik te maken van een bepaalde dienst. Wil men
bijvoorbeeld de verkeersoverlast in de binnenstad beperken (lees handhaven) dan kan een
parkeerretributie dit effect teweeg brengen. Aangezien het bedrag van de retributie echter ten
gevolge van de proportionaliteitseis begrensd is, rijzen hier in casu weinig conflicten en is het
logisch dat er geen rechtspraak is van het E.H.R.M..
Hoe zit het dan met de zogenaamde parkeerretributie die onder de ruitenwisser van de auto
wordt gestoken wanneer men te weinig geld in de parkeermeter heeft gestoken 449
Voornoemde retributies worden door de burger als boeten ervaren, omdat het bedrag van deze
retributie vaak hoger ligt dan het bedrag dat de burger realiter had moeten betalen als hij
zorgvuldig was geweest en van in het begin voldoende geld in de parkeermeter had gestoken.
De burger ervaart de retributie als een sanctie voor dit onzorgvuldige gedrag. Toch wordt deze
vraag tot betalen in de rechtspraak als een retributie gekwalificeerd en rijst er volgens
dezelfde rechtspraak geen probleem met betrekking tot de redelijke verhouding tussen de
geleverde dienst en het geëiste bedrag. Tot dit besluit kwam het Hof van Cassatie in een zaak
waar er een forfaitair bedrag van 500 BEF. werd gevraagd, terwijl bij een betaling via de
parkeermeter voor eenzelfde duur maar 130 frank moest worden betaald. Het Hof achtte het
bedrag van 500 frank nog binnen de perken van de redelijkheid. 450 Dat de opgelegde
parkeerheffing in het geval men niets of te weinig geld in de parkeermeter had gestoken geen
sanctie is, komt ook aan bod in de rechtspraak waar de gemeente heeft gekozen om de
parkeergelden bij wijze van belasting te innen. De Rechtbank van Eerste Aanleg van Brugge
oordeelde dat de belastingplichtige die in eerste instantie had gekozen voor tarief 2 (betaling
voor een beperkte duur via de parkeermeter), maar vervolgens de duur waarvoor werd betaald
heeft overschreden waardoor hij het volledige bedrag van tarief 1 verschuldigd was (forfait
448 E. WILLEMART, “Gemeentelijke belastingen en –retributies”, in Nieuwsbrief-Brussel nr. 4 op www.avcbvsgb.be,
mei 2003, 7.
449 Dit in de hypothese dat een gemeente heeft geopteerd voor de regeling van de retributies en niet voor de
regeling van de belasting. De gemeente kan immers principieel kiezen om de parkeergelden te innen bij wijze
van retributie of bij wijze van belasting. Zie Wet 22 februari 1965, zoals gewijzigd bij artikel 25 van de Wet van
20 juli 2005 (B.S. 11 augustus 2005) waarbij de wetgever aan de gemeente uitdrukkelijk de keuze laat.
450 Cass. 10 mei 2002 (C.01.0034.F), www.cass.be; F.J.F. 2002, afl. 9, 721; Fisc. Act. 2002 (weergave
DESTERBECK, F.), afl. 24, 8; Pas. 2002, afl. 5-6, 1123; T.F.R. 2003, afl. 244, 637; Zie ook Cass. 10 september
1998, J.D.F. 1998, 224.
132