2013-02 Dubbelloof.pdf - KNNV Vereniging voor Veldbiologie

Op weg naar de goudgele maan
Gerard
Compiet
Half april met de hele dag lang een gure
noordwestenwind. ‘k Loop inmiddels tussen
de allerlaatste, verspreid staande bomen door
en dan ligt het bosgebied achter me. Recht
voor me nu ‘n grasland met een poel
boordevol water. Wat verderop een maisstoppelveld.
Ik besluit hier, met het bos in
mijn rug en met uitzicht over het vlakke
land, het vallen van de avond af te wachten.
Na enige tijd de eerste bezoeker. Een haas
laveiend op het grasland. De zwarte
bovenranden van zijn oren beweeglijk boven
de grassprieten uitstekend. Dan een hele tijd
niets. Het is moeilijk na zo’n lange dag de
aandacht niet te laten verslappen. Maar
uiteindelijk opeens twee schimmen. Racend
over de maisstoppels mekaar herriënd
achterna zittend. Reebokken, door hun
schutkleur bijna onzichtbaar. Vanuit het bos
achter me nog de late zang van een aantal
vogels als fitis, tjiftjaf, koolmees, vink en
roodborst. Nu de avond valt, is de wind wat
gaan liggen. Het lijkt minder koud. De poel
is inmiddels een lichte vlek in de invallende
duisternis. Onder luid gespetter landen er
een paar eendjes. Aan hun ‘kriek, kriek’ te
oordelen, wintertalingen. Even later zie ik ze
ronddobberen. Twee kleine, donkere
beeldjes, als op een spiegel.
Als ik na een tijdje mijn ogen van de poel
afwend, ontwaar ik verderop naar links
opnieuw twee reeën. Uit het halfduister van
de naderende nacht onmerkbaar dichterbij
gekomen. Grazend, verlopend en opnieuw
grazend. Rustig en ingetogen als de
naderende nacht zelf. Het is nu praktisch
helemaal donker. Achter me zingen alleen
nog fitis en roodborst. Maar na een tijdje
houdt ook de fitis het voor gezien. Slechts
de zang van de roodborst parelt nu nog
door het overigens stille bos. En net als hij
als laatste stopt en ik hem wil uitroepen tot
zanger van de dag (of van de avond, liever
gezegd), moet hij de eer aan de zanglijster
laten. Deze begint namelijk nu pas, zo
maar vanuit het niets, aldoor zijn motief
herhalend. En als hij tenslotte stopt is het
stil, volkomen stil. Echter niet voor lang,
want nu schijnen opeens allerlei muizen tot
leven te komen. Overal om me heen
ritselen ze over eikenbladeren, vliegen
soms zelfs als bezetenen in het rond.
Intussen links van me, de volle maan.
Te voorschijn gekomen vanachter wat
wolkenflarden. Schijnend tussen enkele
bomen door die in het gedempte licht
somber, donker, ja welhaast droefgeestig
oprijzen. Daaronder de overjarige en
verdorde smelenvegetatie. Licht
beschenen, bleekgeel oplichtend en in
schril contrast met de donkere, zwaarmoedige
stammen erboven. Nieuwe
wolkenflarden drijven voor, maar de maan
laat zich niet toestoppen.
Dit wordt een schitterende nacht. Ik ga
niet naar huis. Althans voorlopig niet.
Voor me een pad langs het bos, zwak
oplichtend in de maneschijn. De weg naar
de maan! Ik ga op weg naar de goudgele
maan! Samen met een egel die voort
schuifelt langs mijn pad. Met een eend die
plotseling uit het niets opvliegt en de nacht
vult met haar luide gekwaak. En niet te
vergeten met overal, overal om me heen
muizen, ritselend over en tussen dorre
bladeren. Intussen vegen onzichtbare
takken door mijn gezicht en dringen
vanuit het bos allerlei geuren door,
niet te definiëren voorjaarsgeuren.
Ik loop verder, als in trance. Totdat ik
hardhandig tot de werkelijkheid terugkeer:
Een fazant die onder hels kabaal in deze
zo stille nacht uit zijn slaapboom opvliegt
en zich vervolgens na veel onhandig
gefladder neerzet in een nieuwe boom.
Dan na enige tijd, zo maar midden in het
bosgebied, enkele akkers. De grond losjes
9