In gesprek met Theo en Frans Laurentius - De Boekenwereld

innenwerk 20.2 05-12-2003 11:14 Pagina 87
Frans, wat voor nieuwe aspecten voeg jij toe aan de zaak
‘Mijn smaak is anders. Ik ben er niet vies van eens een keer een leuke Italiaan in voorraad te
hebben.’
Theo: ‘Ik ben ooit met Canaletto en met Tiepolo begonnen, maar kon ze aan de straatstenen
niet kwijt.’
Frans: ‘Nu wel, want het publiek is veranderd. Ik krijg ook leeftijdgenoten langs en die
hebben lang niet zo’n Nederlandse smaak als zijn oude cliëntèle. Dat was echt het Jan van
de Velde- en Waterloo-publiek. Tegenwoordig krijg je ook mensen die gewoon een mooie
prent aan de muur willen hebben. Of dat nu een Duitser, een Italiaan of een Nederlander
is, dat doet er veel minder toe. Wij zijn, omdat ik daar veel naar keek, ook veel meer centsprenten
gaan kopen, sierpapier en dat soort spul.’
de boekenwereld 20 [2003 - 2004]
87
De stand van Th. Laurentius op de
Kunstbeurs in de Nieuwe Kerk te
Amsterdam, circa 1985
beurzen
Was jij niet lange tijd betrokken bij de organisatie van de antiekbeurs in Delft
Theo: ‘Ja, na de oorlog kwamen alle grote antiquairs bij elkaar omdat er eindelijk eens wat
moest gebeuren. Het aanbod op zo’n beurs was natuurlijk veel groter. Je had je toegangsbewijs
en je kon gewoon rondlopen als door een tentoonstelling. In 1948 is een aantal antiquairs
gaan overleggen waar ze zouden gaan ‘beurzen’ en ze vonden toen het Prinsenhof.
Het werd dé toonaangevende beurs in Nederland en hij was ook internationaal bekend.
Het was een hele eer als je daar aan mee mocht doen. Op een zeker moment kwam ik Syb
Fontein tegen, die zei: “Je zou met die prenten op de Antiekbeurs moeten komen.” Hij
droeg mij voor. Niemand kende mij, want ik zat daar aan een zandpad in Voorschoten.
Toen ben ik lid geworden van de vhok, de Vereniging van Handelaren in Oude Kunst, en
het jaar daarop, in 1971, ben ik in Delft gaan meedoen met prenten. Dat deed niemand. Dus
ik voelde me daar als een vis in het water.’
in gesprek met theo en frans laurentius