Inhoudsopgave jaargang 2005 - Vlaams Geneeskundigen Verbond ...

PERIODIEK 6 2005 09-01-2006 07:59 Pagina 7
In memoriam Dr. Robert de Beule
Het plotse en geheel onverwachte heengaan van collega Robert de Beule op 22
augustus ll. heeft me, zoals vele anderen, echt verrast. Door drukke congresdagen
in de week van de begrafenisplechtigheid was het me niet gegeven aanwezig te zijn
op de piëteits- en huldevolle begrafenis die plaatsvond op maandag 29 augustus.
Deze berichtgeving viel me des te pijnlijker omdat ik een paar weken tevoren hem
nog welgezind, uitbundig en zeer aktief debatterend zoals hij altijd was, had mogen
ontmoeten op een gemeenschappelijke Vormingsdag georganiseerd door het
Ministerie van Volksgezondheid ter promotie van Evidence Based Medicine in de
geneeskundige praktijk. Zo was inderdaad collega Robert de Beule, immer present
aan de spits van de op de praktijk gerichte klinische geneeskunde in ons Vlaams
land aan wier geestelijke promotie, ontvoogding en medische ontwikkeling hij sinds
een halve eeuw reeds aan de bakermat stond. Bij de strijd ter bevordering van de
echte zuiver Vlaamse gezondheidsbelangen werd zijn scherpe geest en rake pen
bij iedere omwenteling in de Belgische wetgeving bij de opeenvolgende gewestuitbreidings-bevoegdheden
zeer ernstig gewaardeerd, zij het ook uit een zekere hoek
terecht gevreesd. Hij is dan ook als actieve spil niet weg te denken uit de zich
voorgedane omwentelingen van de Belgische geschiedenis in de laatste kwart
eeuw. Nooit schaamde hij zich, vaak echt onstuimig, tussen te komen ook wanneer
dit door bepaalde politici niet altijd in dank werd afgenomen. Voorzichtig debatteren
voor een steeds rechtvaardiger verdelen van de te verstrekken landelijke
bevoegdheden en aanstellingen, paste niet bij de openheid, oprechtheid en gelijkheidszin
van zijn karakter waarmee Robert steeds zijn eisen naar voor bracht.
Onze eerste ontmoeting en kennismaking dateert reeds van in het begin van de
zestiger jaren van de voorbije eeuw ter gelegenheid van de door verschillende
vlaamse geneeskundige kringen georganiseerde ontmoetingsdagen. Hij was
bezorgd om Vlaamse artsen die één of andere officiële activiteit in het land waarnamen
dichter bij mekaar te brengen rondom zijn gemeenschappelijk initiatief
Periodiek, welke hij als nieuwsbrief van het Vlaams Geneeskundigenverbond
poogde te stofferen - en met welk succes ! - en dat ter progressieve ontvoogding
van de toenmalig in het Vlaamse land eerder overheersende franstalig zich uitende
artsen. Vanaf den beginne toonde hij zich in die jaren duidelijk wars van alle compromissen
en bereidheid om de franstaligheid in onze gewesten onmeedogend te
keer te gaan. Hij was dan ook later een begrijpelijke voorvechter voor de billijke
oplossing van het probleem van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde waarvan
het intussen spannend politiek dossier over de taalgrens nog eens de noodzakelijkheid
zeer nuchter maar onaflatend, onverbiddelijk naar voor brengt.
Naast de inspanningen en tussenkomsten die hij als arts aanwendde om zijn specialisme,
de allergologie, een plaats te gunnen als “bijzondere bevoegdheid” in het
kader van de grote kliniek van de inwendige geneeskunde en vooraf dan wel aanvaard
in de schoot van de “moeder” de pneumologie, deed zijn grote persoonlijkheid
zich wel bijzonder gelden op het algemene culturele vlak. Door zijn steeds
voorhanden bijdragen in Periodiek en met de regelmaat van een klok aldus om de
twee maanden toegestuurd aan de geneesheren en andere abonnees toonde hij
zich vooral als een duidelijk geëmancipeerde Vlaming op een echt algemeen cultuurvlak
in de breedste zin van het woord. De kunst was zijn maîtresse - buiten zijn
artsenberoep - zoals hij nog zelf spontaan uiteenzette op de 80ste Jubileumviering
63