De Sociale Staat van Vlaanderen 2011 - Vlaanderen.be

WERK
voor arbeidsmarktrehabilitatie worden zo goed als uitsluitend door de gewesten gedragen. Het
Vlaamse Gewest is het enige van de drie gewesten dat investeert in jobrotatie en arbeidsherverdeling
(aanmoedigingspremies voor loopbaanonderbreking en deeltijdarbeid).
Tabel 2.
Verdeling van de actieve arbeidsmarktuitgaven* (in % van het budget), België, de 3 gewesten en
EU27, 2007
Vlaams Waals Brussels Federale België EU27
Gewest Gewest Gewest overheid
Beroepsopleiding & vorming 23 24 15 17 20 39
Jobrotatie & arbeids- 4 0 0 37 19 0
herverdeling
Tewerkstellingsstimuli 2 1 1 36 18 24
Arbeidsrehabilitatie 33 13 10 0 11 16
Rechtstreekse jobcreatie 38 62 74 9 31 13
Incentives voor starters 0 0 0 1 0 7
*werklozen en werkenden (inclusief opleidingscheques)
Bron: De Klerck & Van Wichelen, 2008 (bewerking HIVA).
Dat de gemiddelde Europese uitgavenstructuur meer gedifferentieerd is dan de Vlaamse, is een
logisch resultaat van de bevoegdheidsverdeling in ons land. Als gevolg hiervan vertoont het
Vlaamse beleid vooral blinde vlekken wat tewerkstellingsstimulering betreft. In deze categorie
zien we dan weer wel aanzienlijke investeringen van de federale overheid via loonsubsidies,
kortingen op de sociale zekerheid, ....
2.3.1. Omvangrijke investeringen in jobcreatie
Het Vlaamse en federale beleid onderscheidt zich vooral door de keuze voor grote investeringen
in jobcreatie. Daartoe rekenen we enerzijds de programma’s voor rechtstreekse jobcreatie,
waaronder het oude Derde Arbeidscircuit (DAC), het Werkervaringplan WEP+ en de Gesubsidieerde
Contractuelen (GESCO’s). Anderzijds worden daartoe traditioneel ook de beschutte en
sociale werkplaatsen gerekend (in de LMP-databank vinden we ze terug onder arbeidsrehabilitatie).
Toch nemen de Vlaamse bestedingen aan directe jobcreatie relatief gezien af, wat grotendeels
het gevolg is van de snelle afbouw en de gedeeltelijke ‘regularisering’ van gesubsidieerde
tewerkstelling in Vlaanderen, maar ook van investeringen in andere LMP-categorieën, zoals
vorming en opleiding.
In 2008 was rechtstreekse jobcreatie (DAC, WEP+ & GESCO) goed voor 37,3% van de
Vlaamse actieve arbeidsmarktuitgaven, tegenover slechts 13,4% gemiddeld in de EU27. Nemen
we ook de kosten voor sociale en beschutte werkplaatsen in rekening, dan komen we aan 66,0%
van de totale actieve arbeidsmarktuitgaven door het Vlaamse Gewest. Nuanceren we dit hoge
aandeel door de lagere federale investeringen in ogenschouw te nemen, dan stranden we op
31,7% op Belgisch niveau. In budgettair opzicht mag jobcreatie dus van cruciaal belang zijn, in
termen van begunstigden is rechtstreekse en indirecte jobcreatie ‘slechts’ goed voor 53.649
werkzoekenden of 34,4% van het totale bereik.
Vergelijken we deze investeringstendens met die in andere landen, dan springt de beleidskeuze
voor jobcreatie nog nadrukkelijker in het oog. In tabel 3 geven we de uitgavenstructuur aan
AAMB in Vlaanderen, België en de referentielanden weer (in miljoenen euro’s). Wat rechtstreekse
jobcreatie betreft, liggen de uitgaven in Vlaanderen relatief gezien opvallend hoog.
95