De Sociale Staat van Vlaanderen 2011 - Vlaanderen.be

SOCIALE STAAT VAN VLAANDEREN 2011
te hebben en dat aantal blijft stijgen. In Wallonië is deze stijgende trend in 2008 omgeslagen:
van 96% naar 94,4%. Het percentage personen dat jaarlijks een huisarts contacteert in Vlaanderen
blijft constant, ondanks een dalend aantal contacten per patiënt per jaar. In Wallonië daarentegen
gaat een daling in aantal contacten gepaard met een daling in het percentage personen
dat jaarlijks de huisarts contacteert (Drieskens e.a., 2010a). Uit deze cijfers blijkt dat de huisarts
in Vlaanderen nog steeds een zeer belangrijke rol speelt en blijft spelen. In Wallonië daarentegen
evolueert de rol van de huisarts minder gunstig.
De tevredenheid over de dienstverlening van ziekenhuizen is significant hoger in Vlaanderen
(91%) dan in Brussel (78%) en Wallonië (80%) (Van der Heyden, 2010).
Wat betreft de dienstverlening van de specialisten, is 94% van de Vlamingen tevreden. In Wallonië
is 92% tevreden over de dienstverlening. Voor Brussel merken we een significant verschil:
88% van de Brusselaars is tevreden met de dienstverlening van de specialisten (Van der
Heyden, 2010).
Zoals al gezegd, de huisarts blijft een cruciale rol spelen in Vlaanderen: 96% in het Vlaamse
Gewest en 95% in het Waalse Gewest is tevreden over de huisarts. In het Brusselse Hoofdstedelijke
Gewest merken we opnieuw een significant verschil op: 91% van de Brusselaars is
tevreden over de diensten van de huisarts (Van der Heyden, 2010).
Daarnaast is de vaccinatiegraad ook een goede parameter om de kwaliteit van de zorg te meten.
De vaccinatiegraad van jonge kinderen in Vlaanderen is groter dan 90%, en voldoet hiermee aan
de norm van de WGO (Wereld GezondheidsOrganisatie). Kind en Gezin is de hoofd-vaccinator
bij 84,2% van de kinderen, de pediater bij 11,3 % en de huisarts bij 4,5 % (Boonen e.a.,
2009). Niet-gevaccineerden zijn vaak kinderen van jonge moeders of kinderen van moeders van
niet-Belgische origine. Bij jongeren zijn het vaak diegenen die gescheiden of alleenstaande
ouders hebben of waarvan een ouder of de grootouders van niet-Belgische origine zijn.
Zittenblijvers in het eerste jaar secundair en leerlingen uit het buitengewoon onderwijs blijken
ook moeilijker bereikbaar voor vaccinatie. In geïsoleerde gemeenschappen kan de vaccinatiegraad
suboptimaal zijn, en zijn outbreaks van kinderziekten mogelijk van onder andere
mazelen (Top e.a., 2009).
Op het gebied van toegankelijkheid van de gezondheidszorg kan Vlaanderen meedingen naar
de top. Echter wat betreft kwaliteit en betaalbaarheid kunnen bepaalde aspecten geoptimaliseerd
worden. De eerstelijn is vaak te kleinschalig met een grote nadruk op solopraktijken.
Daarenboven moeten Vlamingen vaak te diep in hun geldbeugel tasten om bepaalde vormen
van gezondheidszorg te kunnen ontvangen. Deze hoge gezondheidszorgkosten kunnen leiden
tot uitstel van zorg, wat op zijn beurt leidt tot sociale ongelijkheden binnen de gezondheid(szorg).
6. Uitdagingen en opties voor een Vlaams Gezondheidsbeleid
Twee centrale uitdagingen staan voorop: het systematisch aanpakken van de sociale determinanten
van ziekte en gezondheid naast een heroriëntatie van de aansturing van het gezondheidsbeleid,
vertrekkend vanuit de ‘nulde’ en ‘eerstelijnsgezondheidszorg’.
206