De Sociale Staat van Vlaanderen 2011 - Vlaanderen.be

SOCIALE STAAT VAN VLAANDEREN 2011
moeten focussen op a) allochtonen, b) ouderen en c) laaggeschoolden, vooral als er kinderen
zijn. Het verleden heeft daarbij geleerd dat men niet mag hopen op een automatische ‘trickledown’
van tewerkstellingsgroei naar zogenaamde kansengroepen (Cantillon & Van Lancker,
2010).
Figuur 23. Lage werkintensiteit (in %) naar kansengroepen, kopgroeplanden en Vlaanderen, 2007*
60
50
40
30
20
10
0
Duitsland
Denemarken
Nederland
België
in %
Frankrijk
Oostenrijk
Finland
Zweden
Luxemburg
Vlaanderen
alleenstaande ouders** 55-64 jarigen niet in EU geboren*** laaggeschoold
* Voor Frankrijk: 2006.
** Kinderen zijn inclusief studenten jonger dan 25 jaar.
*** In Duitsland wordt iedereen die niet in Duitsland is geboren gerapporteerd onder geboren buiten de EU.
Bron: EU-SILC 2008, Frankrijk: EU-SILC 2007, eigen berekeningen.
Hoe kan Vlaanderen de lage werkintensiteit in het algemeen, en voor de kansengroepen met
duidelijk verhoogde risico’s in het bijzonder te lijf gaan Naast het verhogen van de werkzaamheidsgraad
bij 50-plussers, zijn de cruciale beleidsinstrumenten in de Vlaamse bevoegdheidssfeer
om het aantal jobarme huishoudens te verminderen en het vergemakkelijken en verlichten
van de arbeid-gezin combinatie. Dit is ook de strategie die op het Europees niveau wordt gepromoot,
onder meer via de Europese Werkgelegenheidsstrategie (EWS) en in de Hernieuwde
Sociale Agenda, waarbij bijvoorbeeld kinderopvang wordt gezien als het instrument bij uitstek
om moeders van jonge kinderen te integreren in de arbeidsmarkt.
Tegen een achtergrond van de beperkte budgettaire marges is daarbij de vraag naar de verdeling
van de beschikbare middelen cruciaal. Wie maakt gebruik van kinderopvang Wie geniet het
meest van de overheidsinvestering voor deze vorm van productief sociaal beleid Deze vragen
zijn van groot belang vanuit het oogpunt van zowel efficiëntie als sociale ongelijkheid. Om
dienstig te zijn als arbeidsmarktinstrument moeten immers ook en vooral de gezinnen bereikt
worden die niet of slechts in beperkte mate actief zijn op de arbeidsmarkt, in casu de kwetsbare
groepen die we hierboven hebben benoemd.
156