De Sociale Staat van Vlaanderen 2011 - Vlaanderen.be

INKOMEN EN ARMOEDE
2.4. Tussentijds besluit
In het algemeen kunnen we stellen dat Vlaanderen – voor zover gemeten met een Belgische
armoederisicodrempel – het goed doet in vergelijking met de kopgroeplanden. Wanneer we een
Vlaamse armoederisicodrempel hanteren, zakt Vlaanderen op heel wat dimensies terug tot de
middenmoot. Dit illustreert het belang van de keuze voor het Belgische of het Vlaamse
referentiekader. Daarbij argumenteerden we dat het aanbeveling verdient om de Belgische 60%
normen te gebruiken.
Zowel de inkomensongelijkheid als het armoederisico zijn relatief laag. Op een aantal cruciale
dimensies behoort Vlaanderen tot de absolute top: het armoederisico voor huurders en eigenaars,
jongeren en actieven, midden- en hooggeschoolden en voor zowel mannen als vrouwen
is telkens bij de laagste van de kopgroeplanden, voor zover gemeten met een Belgische armoederisicodrempel.
Alleen voor 65-plussers noteren we een consistent hoger armoederisico in
Vlaanderen vergeleken met de kopgroep van Europa.
Ofschoon het armoederisico voor specifieke kwetsbare groepen, met name eenoudergezinnen,
laaggeschoolden, personen met een andere etnische achtergrond, hoog is, ligt ook voor deze
groepen de financiële armoede in Vlaanderen beneden de scores die vele andere kopgroeplanden
laten optekenen: alleen de laaggeschoolden in Denemarken en Nederland, de Deense
kinderen, de Oostenrijkse huurders en de Deense, Oostenrijkse, Finse en Zweedse alleenstaande
ouders doen het relatief beter.
3. Armoede en de EU2020 strategie
Het beleid rond armoede en inkomensongelijkheid zal in het komende decennium volledig
ingebed worden in de Europese EU2020 strategie. Daar gaan we in dit deel dieper op in. Eerst
staan we stil bij de achtergrond van de Vlaamse EU2020 strategie. Daarna duiken we in het
verleden: welke vooruitgang heeft Vlaanderen binnen de kopgroeplanden geboekt op het vlak
van armoede in het Lissabontijdperk, en wat kunnen we daaruit leren voor het welslagen van de
nieuwe armoededoelstellingen in de toekomst
3.1. Achtergrond
In een mededeling van de Europese Commissie werden op 3 maart 2010 de krachtlijnen van het
nieuwe tienjarenplan uit de doeken gedaan. EU2020 moet een nieuwe strategie voor slimme,
duurzame en inclusieve groei worden waarbij 5 targets worden vooropgesteld omtrent tewerkstelling,
onderzoek en ontwikkeling, klimaat, schoolverlaters en – voor het eerst in de Europese
geschiedenis – een expliciete armoededoelstelling. In 2020 moet het aantal mensen dat in
armoede leeft met 20 miljoen zijn afgenomen (Europese Commissie, 2010). Deze kwantificering
in een duidelijke en meetbare doelstelling is op zich concreter en tegelijkertijd realistischer
dan de ‘armoede uitroeien’-retoriek ten tijde van de Lissabonstrategie.
In het initiële voorstel van de Europese Commissie werd het risico op financiële armoede (zie
inleiding) gebruikt om het aantal armen te ‘meten’ en de doelstelling te lanceren van een afname
van 20 miljoen mensen in armoede. Na heftige politieke discussies werd tijdens de Europese
Raad van 25 en 26 maart 2010 in nogal vage bewoordingen gesteld dat “further work is
147