outlawbikers-in-nederland

criminele reputatie bij de club te betrekken om zo het clubimago
verder te versterken.
De aantrekkingskracht die outlaw motorclubs hebben op
toetreders is voor deze rapportage niet specifiek onderzocht. Een
aantal factoren kan niettemin beredeneerd worden op grond van
wat bekend is over outlaw motorcycle gangs, in combinatie met
enkele uitspraken van hun leden. Ten eerste hebben de clubs
zowel een zeer uitgesproken, stoer, gewelddadig, lak-aan-demaatschappij-imago
als een sterke ‘in- versus outgroup’-oriëntatie
met daarbij behorende sociale cohesie. Dit imago wordt door
het gedrag van de bikers, de media en de verscherpte aandacht
van politie en justitie gevoed. Lidmaatschap kan aantrekkelijk
zijn voor personen die dit imago en deze structuur aansprekend
vinden, die zich niet identificeren met de maatschappij en een
tegenreactie willen geven of respect willen afdwingen, of voor
personen die deel willen uitmaken van een groter geheel (in
casu: het broederschap). Een lid van een outlaw motorclub
‘hoort duidelijk ergens bij’ en het collectief dragen van colours
in de openbare ruimte boezemt in het algemeen ontzag in (of
jaagt angst aan). Eén fullcolour-member zei in een afgeluisterd
telefoongesprek het “waanzinnig” te vinden om lid te zijn: als hij
zijn jasje aanhad, keek iedereen hem na (Onderzoek L). Ook zijn
er duidelijke regels waaraan men zich moet houden en worden
gezamenlijke activiteiten gepland. Tevens wordt er op een
zekere manier voor elkaar gezorgd. Daarnaast kan lidmaatschap
interessant zijn voor mensen die van spanning houden: er zijn
vaak incidenten met politieaandacht. Een ex-kickbokser en
nieuw No Surrender-lid vertelt: “Ik miste de adrenaline na m’n
vechtsportcarrière. Die krijg ik hier een beetje terug” (De la
Haye, 2013b). Volgens Watson (1980) trekt de hypermasculiene
bikercultuur inderdaad personen aan met een voorkeur voor
geweld en non-conformisme. Zelf verwoordde een (toenmalig)
kaderlid van Satudarah het als volgt:
132