Tekst - Vlaams Parlement

Vlaams Parlement – Vragen en Antwoorden – Nr. 8 – 16 februari 2001 -1088-
een extra bescherming. De rol en de plichten
als huurder worden immers opgenomen
door de voorziening. In vele gevallen gaat
het trouwens om groepswoningen, waarbij
de kosten via de voorziening over de verschillende
bewoners worden verdeeld.
– Beschermd wonen is duidelijk een tussenvorm
tussen de ambulante en de residentiële
voorziening. Er dient toch een zeker onderscheid
te zijn tussen zelfstandig wonende
personen en personen die weliswaar vrij
geïntegreerd wonen, maar toch onder de
vleugels van een aanleunvoorziening.
– Deze bepaling maakt een formeel onderscheid
mogelijk tussen begeleid wonen en
beschermd wonen. In begeleid wonen staat
de cliënt, op een enkele uitzondering na, wel
in voor de woning (als huurder of als eigenaar).
Naargelang de aard van ondersteuning (begeleid
wonen of beschermd wonen) is de voorziening
dus verplicht om al dan niet een woning ter
beschikking te stellen. In de praktijk is dit niet
altijd de meest ideale oplossing.
Sommige personen die objectief nood hebben
aan beschermd wonen, wonen reeds in een woning
die ze bezitten of zelfs huren.In die gevallen
zou de voorziening de huur moeten overnemen
of geen beschermd wonen kunnen aanbieden.
Bovendien is het inderdaad zo dat indien
deze personen niet rechtstreeks huren bij een
sociale huisvestingsmaatschappij maar via de
voorziening, zij een hogere huurprijs betalen.
Anderzijds moet wel worden vermeld dat er
nauwelijks klachten zijn over de huidige huurprijzen,
die een sociaal obstakel zouden vormen
om in te stappen in beschermd wonen.
2. Er werd nog geen overleg gepleegd met de collega-minister
bevoegd voor Huisvesting. Ik zal
mijn collega wel verzoeken om een overleg voor
het eerste kwartaal van 2001.
Tijdens dit overleg dienen enerzijds de reeds
vermelde problemen te worden aangekaart,
maar zal ook meer algemeen moeten worden
bekeken in hoeverre sociale huisvesting een rol
kan spelen in de huisvesting van personen met
een handicap. Hierbij zouden geïntegreerde sociale
woningen zelfs een gedeeltelijk alternatief
kunnen vormen voor de huisvesting van een
aantal personen die op dit moment nog in een
tehuis verblijven.
3. De uitvoering van de bepalingen van het nieuw
sociaal huurbesluit behoort niet tot mijn bevoegdheid.
Deze vraag moet voorgelegd worden
aan de collega bevoegd voor Huisvesting.
(Antwoord Johan Sauwens : blz. 1060 – red.)
Vraag nr. 28
van 29 november 2000
van mevrouw RIET VAN CLEUVENBERGEN
Kinderpsychiaters – Behoefte
Er zijn kinderpsychiaters tekort. En wel om twee
redenen. Al te weinig artsen volgen in Vlaanderen
een opleiding kinderpsychiatrie. Degenen die een
diploma kinderpsychiater hebben, gaan daarenboven
vaak in Nederland werken.
De oorzaken zijn bekend : de werkomstandigheden
zijn in Nederland beter omdat de geestelijke gezondheidssector
er beter is uitgebouwd, men doorloopt
er zijn stage. Daarnaast heeft men in Nederland
een beter statuut en een hogere verloning. Nederland
is trouwens een aantal jaren geleden een
wervingscampagne begonnen in Vlaanderen ...
Studies wijzen uit dat er jaarlijks tien nieuwe kinderpsychiaters
voor het werkveld in Vlaanderen
nodig zijn, terwijl er de laatste tijd soms maar twee
of drie afgestudeerden in Vlaanderen aan de slag
gingen.
In onze complexe samenleving verhoogt de vraag
vooral in de kinder- en jeugdzorg. Een multidisciplinair
team zonder een kinderpsychiater kan al
deze problemen niet aan. Daarenboven speelt –
ook in de ambulante geestelijke gezondheidszorg
– de medische verantwoordelijkheid voor dit gebeuren.
Het is daarom van belang dat de bevoegde minister
de evoluties met betrekking tot de verschillende
beroepsgroepen zelf opvolgt, en dit niet alleen
overlaat aan de provinciale commissies of de federale
Planningscommissie Medisch Aanbod.
1. Heeft de minister zicht op het aantal beroepsactieve
kinderpsychiaters per provincie Waar
worden de tekorten vooral gesignaleerd
2. Hoelang duurt het om een vacature voor kinderpsychiater
in een CGG (centrum voor gees-