Klik hier voor 19e editie januari 2010 - Indo Privé

19e editie: januari 2010
Laatste actuele nieuwtjes van
Celebraties en non celebraties
uit de indische gemeenschap
Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.
De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

Ben van Bergen 65j
Ben van Bergen, RTV producer van Rock around the Sixties is 65jaar geworden en heeft met een
select gezelschap op 21 dec. 2009 zijn verjaardag gevierd in de Toko Moeson van Danny Tankas.
Met een paar andere musici speelde en zong hij het bekende repertoire en genoot van de lekkere
hapjes die Danny speciaal voor deze gelegenheid had bereid. Hij is vastbesloten om vanaf heden
te genieten van zijn AOW en pensioen als oud ambtenaar bij de overheid en wil zich meer
toeleggen op het vocale gedeelte van het musiceren. Dus meer zanglessen volgen bij Eddy C waar
hij toch al op gitaarles zit. Tevens wilde hij hierbij alle luisteraars, collega‟s en vrienden een
gezond en gezegend 2010 toewensen.
Aldus Ben van Bergen.
Het programma Rock around the Sixties wordt elke zondagmiddag uitgezonden tussen 13.00u en
16.00u en is over de hele wereld te beluisteren.
On line: www.rtvrijswijk.nl

Sorpio Party
Disiré Meyer weduwe van Edwin Meyer die 3jaar geleden aan kanker is overleden vierde alweer
haar 3e Scorpio Party met als doelstelling een kleine donatie te leveren aan het KWF voor het
onderzoeken naar uitzaaiingen van kanker en hopen dat er in de toekomst een oplossing daarvoor
gevonden zal worden.
Alle artiesten treden er belangeloos op voor het goede doel en vertegenwoordigen allerlei
verschillende stijlen van pop, jive tot soul en R&B. Ook dansgroepen zijn van de partij. Het idee
was, om een feest te vieren op de verjaardag van Edwin en de opbrengst te doneren aan een goed
doel.
Toen Edwin nog leefde speelde hij met zijn broers en zusters in de band Funky Fever die elk jaar wederom hier
optreed. Edwin is 45jaar geworden en was 12,5 jaar getrouwd. Had een zoon en een dochter die allebei de muzikale
genen van de Meyer‟s hebben geërfd. Inmiddels heeft Desiré een nieuwe liefde gevonden die Edwin ook heel goed
gekend heeft en tezamen organiseren zij de jaarlijkse Scorpio Party dat hun ook helpt bij de verwerking van het
verlies van een dierbaar persoon.

Willy Steenbergen
Even een foto van Ma van afgelopen zondagmiddag bij een kumpulan Tanpa Nama in Poortugaal, bij de nieuwe CD
uitreiking van Edu Schalk, ze was echt heel happy en heeft genoten van deze dag en dan te weten dat ze net pas 4
dagen thuis was uit het ziekenhuis!!!!
Ik ben blij dat ze altijd heel veel geniet en als ze graag ergens naar toe wilt gaan als het kan en de kracht daarvoor
heeft, ben ik altijd bereid haar daar naar toe te brengen uiteraard ook voor Pa.
De mensen uit Poortugaal en uiteraard ook Raldy en Edu terima kasih banjak voor de gezellige middag het was
grandioos ook namens Ma en Pa !
Liefs en groetjes, Myrna
En dan te weten lieve mensen dat dit lieve vrouwtje Maatje Willy Steenbergen uit Amsterdam ( 90 jaar ) en
haar man Paatje Hein ( 93 jaar ) nog trachten de dansavonden en matinee’s zolang de gezondheid toe laat bij te
wonen. Dit dwingt respect af en wie zegt dat we deze leeftijd kunnen halen. Heel erg veel bedankt voor jullie
regelmatige aanwezigheid. Liefs Edu

Ikkie en James
In de editie nr.17 stond een boeiend en
aangrijpend artikel over IKKIE FURSTNER
die ik al jaren uit het oog had verloren.
Ik ben in het bezit van een prachtige
geluidsopname uit 1987 waarop IKKIE “Take
these chains from my heart “zingt en daarop
muzikaal wordt bijgestaan door HARRY
JAMES DE VRIES.
Via Armand Filon kwam ik al snel in het bezit
van adres en tel.nr. van IKKIE in Almelo.
In een telefonisch contact met IKKIE begreep
ik dat hij niet in het bezit was van deze
opname en het bijzonder op prijs zou stellen
indien ik deze opname aan hem toe wilde
sturen.
Het idee kwam bij mij op om deze beide
muzikanten, helaas beiden getroffen door een
herseninfarct, na al die jaren weer met elkaar
in contact te brengen waarbij dan tevens het
nummer,inmiddels op CD gezet, aan hen zou
worden overhandigd.
Op woensdag 16 december was het zo ver.
Vanuit Leiden met HARRY JAMES en Jelle
zijn
huisgenoot op naar Almelo. Wij werden
gastvrij onthaald door IKKIE en zijn vrouw
Willy.
Al snel stond er dampende koffie-toebroek
(kopi tubruk) op tafel en druppelden de
broers, Jimmy en Ade en zus Ellen binnen
die HARRY JAMES en Jelle in jaren niet meer
hadden gezien.

Seven Aces
De sterke verhalen over de muzikantenperiode rolden over tafel waarbij onderwerpen als,
show-time, hun exen, optredens in Montreux .Locarno en Zweden met The Seven Aces volop aan de orde
kwamen.
Fantastisch dat deze twee kerels ondanks hun handicaps toch nog altijd bezig zijn met hun
muziek. IKKIE op een aangepaste bas “Stringwave”, vervaardigd door gitaarbouwer Rob Gijzen, en
HARRY JAMES die dagelijks jamt in de huiskamer waarbij menig muzikant
enthousiast aanschuift. Uit de “schoenendoos” toverde IKKIE nog een schitterende foto te
voorschijn van “THE SEVEN ACES”.
De middag werd traditioneel afgesloten met Bami/Mihoen/Oedang en zelfgemaakte sambal.
Het werd een onvergetelijke middag in de Achterhoek.
Hans de Wekker.

Nippy Noya
Nippy is een percussionist en componist, gespecialiseerd in conga‟s, Kalimba, bongo‟s, Campana, Güiro, Cabassa,
shek, Caxixi, en triangle. Hij is de zoon van een japanse Taiko drummer Fasao San Nakato en is op Sulawesi geboren.
In 1968 kwam hij naar Nederland en begon zijn muzikale loopbaan bij de band Masada. In de volgende jaren speelde
hij als gast bij wereldsterren als John Mc Laughlin, Stan Getz, Eric Burdon, Billy Cobham, Chaka Khan, Peter
Maffay, Udo Lindenberg en talloze andere beroemdheden. Sinds 1992 geeft hij les op het Conservatorium te
Enschede. Tien jaar geleden werd hij uitgenodigd om aan een project mee te doen met een Poolse band De
Globetrotters. Ondanks zijn 64 jaren ziet hij er nog jeugdig en vitaal uit. Dat komt mede door zijn gezonde levensstijl.
Hij drinkt geen alcohol, rookt niet en probeert zoveel mogelijk te wandelen of te fietsen. Op de vraag of hij nog
wensen heeft in zijn leven zegt hij met een glimlach: “Als ik dat zeg dan lacht God mij uit”. Als ik er toch op aandring
verteld hij mij dat hij nog graag muziek zou willen studeren! Met name het arrangeren en componeren intrigeert hem
mateloos en ook zou hij nog beter de piano willen bespelen. Daaraan herken je de mentaliteit van een echte musicus
in hart en nieren. Altijd weer verder willen gaan om je creativiteit te kunnen ontplooien.
Discography
To the World of the Future - Earth and Fire (1975)
Eli - Jan Akkerman and Kaz Lux (1976)
Billy Cobham Live: Flight Time - Billy Cobham (1980)
Ark - The Animals (1983)
The Traveler - Billy Cobham (1993)

Andy Tielman concert in Drachten
Het Fries Concertcentrum in Drachten leek voor velen, vanwege het weer, helaas „n een brug te ver. De autosnelwegen
waren door de polder in de middag op de heenweg kortweg “subliem” te noemen, maar ‟t laatste stukje in Drachten naar
het concertcentrum kon men beter “langlaufen”.
„s Nachts terug deed ik, door de hevige sneeuwbuien en soms gladde wegdek, er 3 uren over om thuis te komen.
Jan Goossens gitaarimporteur van o.a. het merk Burns en organisator, had het niet slechter kunnen treffen wat het weer
betreft. De opkomst uit het land was gering vanwege de te verwachten sneeuwval. “Christmas around the World in 5
hours” begon met een kort maar zeer goed optreden van het Friese Duo de Twa, natuurlijk in het Fries.
Niet voor niets hebben zij in het recente verleden de top 100 gehaald met ‟n eigen Friese compositie. De Lefties, de
allen linkshandige Shadows uit het noorden brachten ‟n prachtige ode aan hun Engelse idolen en The Marvin Players
bevestigden dat de Shadowsound nog steeds een geliefd item is.
The Northern Swingband klonk zeer professioneel. Met „n 14-tal blazers, drummer, bassist, gitarist, fantastische
zangeres en dirigent gaven ze een swingende show weg.
De entourage zag er zeer verzorgd uit, het geluid was goed en Andy zou de klapper van de avond worden.
De zo vaak als “stug” betitelde Friezen gaven Andy een ongelooflijk gemeend warm ontvangst toen deze met hulp van
zijn dochter het podium betrad. Ze voelden onmiddellijk aan dat Andy er met hart en ziel stond.
Voor hem en zijn bandleden waren stoelen neergezet, zodat zij op één lijn met Andy zaten.
In ‟n korte inleiding zei hij de mensen dat hij net twee weken geleden het ziekenhuis had verlaten en absoluut van plan
was verder te willen gaan met zijn optredens.

Pg2
“Music is my life” sprak hij, ”en ik kan er niet buiten!”
Hij was blij op deze avond aanwezig te kunnen zijn en de beleving van het
publiek ontroerde hem zichtbaar. Andy zong met veel gevoel
achtereenvolgens White Christmas, Jingle Bells, Silent Night. Ook Rock a
little Baby passeerde de revue vanwege ‟n nog te maken film over zijn leven
en hij eindigde zoals gewoonlijk met Ole Sio/Indonesia tana air ku. Na elk
liedje klonk een opbeurend applaus. Nee het was geen Andy van jaren
geleden (logisch), maar gezien de omstandigheden deed hij het
FANTASTISCH!!! en oogstte hij veel begrip maar vooral respect! Met ‟n
daverend applaus verliet hij tevreden en handenschuddend de zaal. Andy
vertelde met nadruk dat hij hoopte nog vele optredens te willen doen. Andy
het is je gegund na al wat je voor de Indomuziek betekend en gedaan hebt.
Te begrijpen dat er velen zich om zijn gezondheid zorgen maken, maar de
onzinnig gespeelde overbezorgdheid van sommige mensen die het
zogenaamd goed met hem menen irriteert mij matig. Andy voelt het zelf wel
aan tot hoever hij kan gaan en als het echt niet meer kan dan is hij diegene
die daar over beslist.
En voor John en Jan, ik weet zeker dat Andy heel blij was met het bewuste
artikel van zijn comeback na de operatie!
Ik vind het fantastisch, en met mij vele andere, dat jullie en nog een aantal
“belanda‟s” zoals Leon, Henk, Wout, Jaques, en Ans, in het verleden en
heden ten dage, nog iets voor de Indische gemeenschap hebben en willen
betekenen.
Gaat zo door, trek je er niets van aan, bij “enkele zielepoten” doe je het
nooit goed!
Mag ik iedereen langs deze weg en prettige jaarwisseling maar vooral een
Gezond en liefdevol 2010 toewensen.
Armand Filon voor Indo Privé

Rudy de Queljoe on tour met Brainbox
In september 2009 belde Kaz Lux hem op of hij
nog zin had om een tournee met Brainbox te
maken, de zo succesvolle formatie uit de
seventies die bij iedereen nog in het geheugen
gegrift staat.
En binnen een maand was de band het hele jaar
volgeboekt met als bezetting Kaz Lux, John
Schuursma, Pierre van der Linden, Kees van der
Laan en uiteraard Rudy De Queljoe. Hieraan
kon je merken wat voor een naam de jongens
hadden achtergelaten. Het eerste optreden zal
plaatsvinden op 2 januari 2010. En wij zullen
doorgaan tot we erbij neervallen zegt Rudy met
een grote grijns op zijn gezicht.
“Toen ik een jaar of veertien was speelde ik in
een groep The Sharks. En in die tijd hoorde ik
dat de Crazy Rockers in Scheveningen speelden
wat mij natuurlijk behoorlijk interesseerde. Ik
kende hun reeds van platen als de Mama Papa
twist en de Third man”. Bijna elke week kwam
hij met zijn vrienden naar de Sheherezade om
naar de Crazy Rockers te kijken. Toen hij na
zijn derde band Dragonfly bij Brainbox terecht
kwam had hij al een behoorlijke dosis muzikale
ervaringen achter zich. Na Brainbox speelde hij
nog achtereenvolgens bij Cuby, Vitesse en
daarna Masada.

Ben Heart Foundation
Hallo mensen,
Nou we hebben nog een evenement voor 2010,
de jaarlijkse Fan dag van Ben Heart en...... de presentatie van zijn nieuwe CD en DVD
dit t.b.v. de Ben-Heart Foundation "Friends for Friends
wij voegen wat informatie toe oke
Heel erg fijn dat jullie hier aandacht aan willen besteden "
want het is alweer de 5e keer dat wij een Friends for Friendsdag
organiseren
BEN-HEART FOUNDATION ONDERSTEUNT DIV. PROJECTEN zoals;
Het Weeshuis Elisama, dit weeshuis (Yayasan Social&Panti Asuhan Elisama)
Adres; J.l. Batas Dukuh Sari gang no.2 in Denpasar op Bali tel +62 0361 7908314
Is in 1991 opgericht door Ester Tinggalini, die nog steeds het hoofd is van deze “stichting”
Sinds mei 2004 heeft Elisama de beschikking over een nieuw gebouwd weeshuis .
Dit huis huurt Elisama van de Stichting “Pa van de Steur”uit Nederland voor een laag bedrag.

pg2
In het voorjaar van 2007 is er een tweede huis geopend in Singaradja,omdat daar het levensonderhoud aanzienlijk
goedkoper is,en er ook minder schoolgeld betaald moet worden.
Daarom in 2008 een derde huis ook in Singaradja.
Elisama herbergt op dit moment 104 kinderen, 55 in Denpasar en 54 in Singaradja.
In 2007 slaagden alle kinderen voor hun examen, en kwamen er in datzelfde jaar
13 bij en er vertrok 1 kind.
Kinderhuis Elisama heeft voortdurend geldgebrek,en daardoor moet men vaak bezuinigen op het eten . Vanaf 2007
hebben wij Elisama dan ook ondersteund, d.m.v.
rijst,olie,suiker,tandpasta,tanden borstels,zeep en alle voorhanden zijn voedingsmiddelen , met de belofte dat we dit
elk jaar blijven doen , voor verdere klein schalige hulpverlening.
Mede door de vele optredens van o.a. Ben-Heart , zijn jaarlijkse fandag met belangelose optredens van collega
artiesten,alle mensen die als vrijwilligers mee denken en werken
Sponsors en hoofd sponsor Muziekhuis Gert Nijkamp, en een paar Pasars in het land Georganiseerd door onze
Foundation konden wij in Januari 2008/2009 o.a.,
20 nieuwe fietsen schenken,Op hun verzoek een DVD-Speler,Koelkast
6 Grote eettafels(250/90 cm)nieuw bestek,rijst ,olie,kleding uitje met de kids
Zeep, en verdere voedingsmiddelen e.v.a. schenken,
Verder ondersteunt de Ben-H Foundation ook de Stichting Ulina (www.Ulina.nl)
Voor de kampong Alit op Bali,
Het gezin Bapak Marwi, Ibu, Imala 9 jaar, Zakki 1 jaar, worden al 6 jaar door onze
Ben H-Foundation ondersteunt o.a.
Door middel van kleding, en financiële bijdrage, toen in 2008 hun klein huis onder water stond, en het water ook
door het plafon er uit viel zodat men van binnen uit naar buiten kon kijken, heeft de foundation voor hen elders in
De kampong een huisje voor hen gezocht, maar de huur kon men niet helemaal betalen vanaf die tijd wordt de
huur”50% i elke maand door de “BH-Foundation betaald, daar alles doorweekt was in 2008 werd er ook een 2-pers
bed aangeschaft/matras en lakens zodat men droog kon slapen, en elk jaar brengen wij hun een bezoekje om te kijken
hoe het met ze gaat. Imala doet het prima op school, dankzij de ondersteuning, en Bapak Marwi werkt als horloge
verkopen in Kuta op de straat.
met vr gr,
Ineke Kratzsch

Uit het leven gegrepen
Onlangs werd ik geconfronteerd met oude, in mijn onderbewustzijn verstopte, zeer ingrijpende gebeurtenissen. Lang
heb ik dit kunnen verdringen en nergens over gesproken, maar door een nieuwe confrontatie met deze aangrijpende
periode in mijn leven, bleek dit stukje van mijn verleden in mijn geheugen gegrift te staan. Het is nu tijd er over te
praten.
Het betreft niet mij persoonlijk, maar twee lieve meisjes, zusjes, die ik had leren kennen toen zij vijf en twee jaar oud
waren. Via mijn vriend kwam ik op zestienjarige leeftijd in contact met hun ouders. Het jongste meisje was zelfs het
petekind van mijn vriend. Wij hadden zeer regelmatig contact en vaak paste ik op wanneer de ouders moesten werken
of uit gingen. Ook toen ik later een zoon kreeg, bleven de zusjes komen. De deur stond altijd open. Geld was er niet in
overvloed, maar we maakten er altijd gezellige dagen van; lekker uitwaaien, of naar de dierentuin met het hele span,
vaak gecompleteerd met buurkinderen en de hond.
Tegen de tijd dat de kinderen naar school- en de vrouwen ook naar het werk gingen, veranderde er veel. Er werd meer
verdiend en vooral de mannen gingen zich naar deze nieuw verworven vrijheid gedragen. Vaak gingen zij alleen uit en
kwamen vroeg in de ochtend thuis. Ondanks dat werden er ook regelmatig leuke bijeenkomsten georganiseerd met alle
kinderen en complete families. Er ontstond langzaam maar zeker een hechte band, in het bijzonder met de dames
onderling. Er werd veel besproken en soms klaagden zij bij elkaar over het wangedrag van hun echtgenoten. Het leven
was niet altijd eenvoudig en soms zelfs zwaar, maar je steunde elkaar in voor- en tegenspoed.
Langzamerhand viel het mij op dat de vader van de twee zusjes, intussen tieners geworden, zich tegenover hen op een
vreemde, ja onverklaarbare, strenge manier ging gedragen.
Mede als gevolg van mijn betrokkenheid bij dit gezin, reageerde ik hierop soms wat scherp, wat mij niet in dank werd
afgenomen door pa. Intuïtief wist ik dat zijn gedrag ten opzichte van zijn gezin, niet in de haak was en ik voelde het als
mijn plicht het op te nemen voor zijn vrouw en kinderen. Mijn bemoeienissen werden door de heer des huizes niet op
prijs gesteld en hij zorgde ervoor dat het contact tussen onze families verbroken werd. Heel jammer, maar ergens was
ik ook opgelucht: de keurige heer was veranderd in een dominante griezel. Aan een dergelijke „vriendschap‟ had ik
geen behoefte.

Enkele jaren later stonden er plots twee grote meiden aan de deur. In paniek vroegen zij of ze een poosje bij ons
konden logeren. Natuurlijk!, het waren toch dezelfde twee lieve zusjes als vroeger, weliswaar uitgegroeid tot bijna
volwassen jonge vrouwen. Bovendien was hun moeder ondertussen naar het buitenland vertrokken, dus ik wilde de rol
van „tante‟en „veilige haven‟ voorlopig wel op mij nemen, op dat moment nog onwetend over wat er precies aan de
hand was.
Bij stukjes en beetjes kwamen er meer details boven tafel. Er over praten was moeilijk, maar uit de verhalen bleek dat
pa zich niet enkel wat patriarchisch had opgesteld. Dit waren geen onschuldige nukken van meneer en zijn gezin leed
daar onder. Er kwamen steeds meer feiten aan het licht.
Uiteindelijk is de situatie geëscaleerd en via via werden moeder en dochters gewaarschuwd dat hun echtgenoot en
vader gedreigd had met een huurmoordenaar, indien zij zich tegen derden zouden beklagen over de thuissituatie
Ik was o zo verdrietig, dat dit heeft kunnen gebeuren en ik er niets aan kon doen. Vrienden die regelmatig bij hen thuis
kwamen, hebben nooit iets gemerkt, we waren allemaal onthutst, met stomheid geslagen, verschrikkelijk boos en
verdrietig.
Het was een moeilijke periode, zowel voor de meisjes als voor onze jongens en uiteraard ook voor ons zelf. Zoals altijd
probeerde ik het voor de meisjes gezellig te maken, geen ouders in de buurt zal toch niet altijd even gemakkelijk
geweest zijn. Maar de jongste ontpopte zich langzaam maar zeker tot een onzeker, aan drank verslaafd- en
getraumatiseerd persoontje. Vele verschillende mensen hadden in de jaren bij ons gewoond of gelogeerd, maar nooit
eerder was er iemand met zulke zware depressies in huis. Toen het jongste zusje een gevaar voor zichzelf werd, moest
ze naar het RIAGG. Enkele weken later werd zij opgenomen.
Het is nu ongeveer 25 jaar terug, maar het leed wordt nog altijd geleden door beide vrouwen en hun moeder. Voor het
jongste zusje bestond het leven uit vele opnames in inrichtingen en zelfs opsluiting in de cel als gevolg van
drugsmisbruik, diefstal, overlast, en prostitutie. Wat een verschrikkelijke ervaringen heeft dit meisje in opgedaan!
Regelmatig stond ze bij mij aan de deur en vroeg om geld of kleding, beloofde beterschap, maar verviel uiteindelijk
weer in haar oude patroon. De blik in haar ogen, toen zij hevig huilend bij mij aanbelde, zal voor eeuwig op mijn
netvlies gebrand blijven staan.

De tranen die over haar wangen dropen, veroorzaakten een prikkelende pijn in de vele open wondjes, die zij in haar
gezicht had. “Oh mij god”, schoot het door mij heen, “wat is er over gebleven van mijn kleine lieve meisje” Ze
reageerde een beetje schuw en verlegen, maar was nog steeds zo mooi en fragiel, als een ballerina.
Haar grote zus kon het leven beter aan, vanuit ons huis trouwde ze en kreeg een voltallig gezin. Natuurlijk ging ook
haar pad niet over rozen, maar zij werkte er heel hard aan om er het beste van te maken. Jaren later kwam ook haar
leven alsnog in zwaar weer te zitten, met veel moeite probeerde zij dapper zich staande te houden, maar dat vergt
ontzettend veel daadkracht en doorzettingsvermogen.
Ik heb de moeder, mijn vroegere vriendin, een tijd lang opgevangen in afwachting van weer een opname en
behandeling voor zware aanvallen van migraine en depressies. Tot overmaat van ramp heeft ze onlangs een hartinfarct
gekregen en leeft nu als een kasplantje, volgestopt met medicatie.
Wat is deze vrouwen aangedaan Op welk moment hadden we anders moeten reageren Hoe dan
Had ik dit kunnen voorkomen Een immens gevoel van machteloosheid overvalt mij steeds weer als ik hieraan denk.
Ik heb door omstandigheden, deze lieve vriendin helaas al enkele jaren uit het oog verloren, maar ik zal haar, nu deze
beelden zich weer aan mij opdringen, zeer binnenkort opzoeken.
Naar mijn idee ben ik tekort geschoten. Hadden we niet direct bij het eerste vermoeden moeten reageren Daarom aan
een ieder, aan alle moeders, broers en zussen, neven, nichten, oma‟s, tantes, ooms, vrienden, buren, …”Wees alert, kijk
om je heen, schroom niet het op te nemen voor een kind of een ander!” Zoek hulp, vraag als je twijfelt en voorkom dat
je spijt krijgt omdat je niet gereageerd hebt!
Regina Eberhardt

Gezocht Roel Ros
Ha die Woody,
Hoe is het met je en de familie Fijne dagen gehad Wij hebben het rustig gehad.
Eerste Kerstdag thuis gebleven en de tweede dag bij mijn schoonzus geweest.
Woody ik heb je hulp nodig. Schrik niet het gaat niet om geld of zo, haha. Op Curacao woont een Indo en
hij is getrouwd ( al jaren) met een kennis/buurmeisje van vroeger van ons.
Zijn naam is Andy de Leng. Hij heeft vroeger ook in een Indo-rockband gespeeld namelijk in de Valiants.
Daar heeft hij heel kort en met tussenpozen gespeeld vanwege het feit dat hij beroepsmilitair bij de
Marine was en dus vaak op zee. Maar nu wonen ze al jaren op Curacao en geniet hij van zijn pensioen.
Nou ter zake. Hij vroeg mij om het adres, telefoonnummer en/of emailadres of iets dergelijks van Roel
Ros voor hem te zoeken. Hij wil graag na al die tijd iets horen van de jongens van toen en vooral van
Roel Ros. Zelf ben ik op internet bezig geweest om informatie over die Roel te verkrijgen. Ik heb geen
woonadres en/of tel.nummer kunnen achterhalen. Wel kontakt-emailadressen. Ik heb 2 keer gemaild naar
die adressen, maar helaas.Tevens heb ik een adres gevonden (Rock Palace Torenstraat Den Haag) waar
hij als manager/bedrijsleider werkzaam zou zijn.
Ben ik langs geweest, maar daar zou hij niet meer werkzaam zijn en alleen af en toe voor zaken binnen
komen. Ik heb het verhaal verteld, mijn card gegeven en de naam van die Andy erop vermeld, en zij
hebben beloofd dit aan Roel door te geven. Maar helaas heb ik tot heden niets tastbaars ontvangen. Daar
ik 5 januari a.s. naar Curacao ga, wil ik nog een poging wagen iets van die Roel te vinden. Zou je mij
daarbij willen helpen aangezien jouw kenniskring op dit gebied heel groot is. Misschien ken je hem zelf
en zou je kunnen zeggen dat hij niet bang hoeft te zijn voor mijn benadering naar hem toe. Misschien zijn
ze bang om mij de gegevens te geven.
Mocht je tijd hebben zou je dit voor me willen doen. Wel of niet geslaagd, graag een berichtje. Emiladres
heb je, mijn tel. thuis is 0703465661 en mobiel 0612109533.
Woody bij voorbaat mijn dank.
Groetjes en nogmaals de beste wensen voor het nieuwe jaar.
Rudy

Reactie
Geachte Redactie,
Dit is nu niet bepaald een nieuwtje maar een riem onder het hart van Jim-Jim Smit en Rene Brandligt, en wie weet een
Kerst-wens.
Jim-Jim Smit,
Sinds heugelijke tijden bestaat nijd onder de Indos. Ik schrijf dit toe aan het feit dat het Indo-ras een heterogeen ras is.
Onze voorouders zijn Europeanen uit verschillende landen die uit verschillende provincies bestaan en verschillende
tradities en gewoonten hebben. Deze waren gehuwd of hadden verbintenis met dochters en of zonen van een volk dat
misschien honderden tradities of gewoonten heeft.
Maar het kan veranderen.................
Rene Brandligt,
De I.E.V werd in het leven geroepen door Douwes Dekker onder zijn pseudo van Max Havelaar. Zijn streven was
inderdaad een verbond tussen Indos en Europeanen.
Indo is geen scheldnaam, maar naam van een ras, zoals ook Mulat, Mesties, Nissei, en waarschijnlijk nog andere namen
die ik niet ken.
Nederlander is nationaliteit, die ook aan andere rassen verleend kan worden.
Een Surinamer is geen Hollander, wel Nederlander.
Ik heb twee kleinzonen, een kleindochter en een achter-kleizoon die in Belgie wonen, ze hebben alle vier een dubbele
nationaliteit Braziliaans en Nederlands.
Zolang er Europeanen naar Zuid-oost Azie gaan, worden Indos geboren, maar zou het niet beter zijn dat het ras uitsterft
omdat het toch zo slecht wordt behandeld
Mijns inziens moeten we niet steeds op het verschil tussen Indos en Hollanders hameren.
Er zijn immers veel Indos met Hollandse meisjes getrouwd en omgekeerd, denkt u niet dat het pijnlijk voor hun is om vaak
kennis te nemen van deze reclamaties.
Ik heb het genoegen gehad om met heel goede Hollanders te mogen werken, maar ook met die ik graag de rug had
toegekeerd. Deze situaties hebben een andere loop als we doen wat onze Hemelse Vader van ons vraagt : heb uw naaste
lief, zoals u uzelf liefheeft.
De bijlage is uit een twee-maandelijks tijdschrift, uitgegeven door en voor Nederlandstalige abonees in São Paulo
Indien u op onderstaande link klikt kunt u naar de belevenissen luisteren van mijn familie en mij, in Brazilie.
http://www.manualdomaverick.com.br/srguilherme/Primeira-historia.mp3
met vriendelijke groeten
Willy.

SELAMAT TAHUN BARU, maar bovenal een Gezond 2010 !!
Alle feest (EET) dagen weer achter de rug, en ik kan u zeggen dat wij voor de familie 2 stuks sappige gevulde kalkoenen
hebben klaar gemaakt. Het geheim om het mals te krijgen is roomboter onder de huid te plaatsen en heel veel gelardeerde
spekvellen om de kalkoen heen te wikkelen. Het resultaat is verbluffend!!
Als ik aan kalkoenen denk, dan ga ik automatisch ook terug naar Tempo Dulu!! In de plaats van de kalkoenen, zie ik dan
Hanen voor mij opdoemen.
Hanengevechten op precies te zijn!! Wij hadden aan de Jalan Bubulak 41 te Bogor (Buitenzorg) een groot erf. Al heel
vroeg in de ochtend werden wij door diverse Hanen gewekt. Mijn vader was zo op het oog een vriendelijke dierenvriend.
Vaak zag ik hem de Hanen in z‟n armen nemen en aaien. Soms was hij wel urenlang bezig zijn hanen te strelen en zachtjes
toe te spreken. Wij hadden er diverse lopen en ook kippen liepen vrij op ons erf. Wat ik als kind nooit kon vermoeden, was
dat deze Hanen, vechthanen waren. U kunt wel begrijpen dat ook ik als kind een band met deze Hanen kreeg…
Des te vreemder was het dan ook om grote aantallen vreemde mensen op ons erf te zien die in het bezit waren van manden
waarin een Haan zat. Het krioelde van de mensen op ons erf, die behoorlijk rumoerig waren. Later werden er nog eens aan
de poten van de Hanen, vlijmscherpe metalen sporen met touwen bevestigd. Intussen zag ik de gasten met bundels
papieren biljetten naar elkander toe zwaaien, waar ik totaal geen bars van snapte (maar nu tot mij doordringt dat het
duchtig met gokken te maken moest hebben).
Het evenement dat in een ronde kring plaatsvond was voor mij een afschuwelijk schouwspel terwijl velen van onze gasten
gillend in extase geraakten van dit wrede volksvermaak!! Soms duurde zo‟n gevecht slechts enkele seconden, de verliezer
werd afgevoerd en op een hoop gelegd. Verse aarde over het met bloed besmeurde zand gegooid en gaan met die banaan,
voor alweer een volgende ronde.
Wat gebeurde met die gedode Hanen vraagt u zich misschien af. Ik zag huilend toe hoe onze baboe Jajah, in grote kuipen
met heet water, de Hanen onder liet dompelen en na enkele minuten kaal plukte. De smaak van Ajam Opor, of sate Ajam
blijft daarom altijd in mijn herinnering…
Er was ook goed nieuws, als mijn vader verloren had kregen wij (kinderen) van zijn vrienden geld toegeschoven. Ik zal
dan ook nooit de handelsgeest van mijn broertje Rob vergeten, die het voor elkaar kreeg een kleiner biljet met een groter
biljet van mij te ruilen. Hoe slim kun je toch zijn Robert!!
Overigens vernam ik dat de Hanengevechten in Indonesië nu verboden
zijn, maar zeker weten doe ik het niet!!
Ik wens u dit jaar nog veel lees en schrijf plezier!!
Indo Chris.

Ingezonden: De langste Indo story
Zoooo ver is die familie van ons inmiddels. Jah, wij zijn al familie sinds de tijd van de VOC.
Het ging toen vooral om peper en zout en de hele mikmak.
Maar tussen de bedrijven door is er genoeg tijd voor andere dingen.
Spelletje scrabble, Mens erger je niet aan hem.
Waar 2 culturen elkaar ontmoeten, daar komen vroeg of laat kinderen van.
En ja hoor: Daar komen de Indo's. Logisch. Sommigen betreuren dit echter.
Volgens hun: No Indo no cry.
De pijnlijke vraag vandaag is:
"Hoe ben je in godsnaam nog Indisch, nu Indië allang niet meer bestaat"
Want we hebben ons immers meteen keurig aangepast Naadloos geïntegreerd.
Gelukkig maar, anders worden we strakjes nog door si Verdonk ijskoud teruggestuurd. Schrijnende gevallen, niks
mee te maken.
Blijft de vraag: www watisindisch dot kom
Daarover zijn Indo's het nooit eens kunnen worden.
De een loopt met No Indo no cry op zijn baadje.
Een ander weer met Belanda goreng.
Weer een ander met: Ben helemaal van Lombok.
Adoe, heb meteen gestuurd naar si Ben deze, Ben helemaal van Lombok.
BEHEN, vroeger van de mobieltjes. Ken je hem nog
Ach, wat heb ik al niet als idee naar hem opgestuurd.
Ben even naar achteren, weet je.
Ben een cd Indo boy. Ben een Indo doos.
Ben Hur joyboy.
Ben eindelijk helemaal van haar af.
Si Bennie intussen hij zwijgt in zeven talen, die vent.
Pas vanmorgen stuurt hij een SMSje:
Ben al helemaal mati njo. How are you
Wat is Indisch Sommigen denken bij "Indisch" aan India.
Tolol weet je, die lui. In een woord: Bongol, werkelijk.
Nou ja, eigenlijk ook niet zo vreemd.
Want India heette ooit Brits Indië. "Ons Indië" heette "Oost Indië ".
Er blijft echter een hemelsbreed verschil tussen "Brits Indisch doof" en "Oost-Indisch doof“…

Neen. Het "Indisch zijn" wordt vooral verbonden aan de Indo-Europeaan.
De gemengdbloedige. Ten tijde van Tempo Doeloe werd de mate van "Indisch zijn" gekoppeld aan een bepaald
percentage.
Dat wil zeggen: Je was voor zoveel % "Europees"
Jah Illah, soms alleen maar voor een paar promiel!
Dan moest je blazen, weet je
En als teveel baoe sambalan peteh, mampoes jij.
Wij Indo's mogen eigenlijk helemaal niet klagen.
In Holland staat een huis tegenwoordig,
Een Indisch Huis. We hebben een Indisch cd Cultureel Centrum.
Indisch - Indonesische cultuur vinden we toch nog steeds voornamelijk eens per jaar, in een tentenkamp op het
Malieveld.
Buitenlandse toeristen zullen denken, dat het gaat om een model asielzoekerscentrum. Kan ons niks bommen.
Al jaren sta ik op die Pasar Malam Besar.
Met Indisch - culturele teksten, zoals: Ik eet Indisch, of ik eet niet .
Maar je hebt ook: Ik eet Indisch en vrij wel d'n helen dag.
Voor de computerfreaks: Words for Indows.
Ik denk dus ik ben Indo war !
Deze laatste tekst is van si Pablo. Hij is betul betul lui die jongen.
Precies zijn moeder, weet je. U kent het merk FILA immers
Hij maakt van die F een G. Smijt dat op een T-shirt. Klaar.
Die andere zoon van mij, Micha, kan er ook wat van.
Als ken ken, als ken niet, OPDONDREN! Is zijn filosofie.
Of: Dat ene....., zit gewoon Indo genen.
De meeste teksten bedenken we zelf, soms krijg ik er eentje opgedrongen.
Zoals vanmorgen nog van een Indo op het station. Hij gaat nog zingen:
Don't worry, be bongol.
Laatst komt er 1 opgewonden bij mijn stand staan.
Volgens hem ontbreekt er een tekst. "Adoe, mijn tand, hij watert" .
Ik praat maar zo'n beetje met hem mee.
Je kunt Indo's beter niet tegenspreken, immers.
Nog niet eens "watwat" al "watwatjij" bij die lui.
Toen hij eindelijk een eindje verderop ging, heb ik meteen op T-shirt gekalkt: Als niet snel IK LEL !
Ik mag van mijn psychiater niet meer meteen beuken, als nog niks.
Zij vin dat onverstandig. Schrijf het maar op een t-shirt, zegt ze mij. Vandaar.

"Kan ik op je rekenen!" schreeuwt hij mij nog toe vanuit de verte.
Wat denkt hij wel, die fen, ik ben geen rekenmasjien!
Op de Pasar Malam Besar proef je gewoon de Indische cultuur.
Je ruikt overal durian, maar je proeft de Indische cultuur.
Laatst, ben ik blozend tot achter mijn oren getuige van de volgende dialoog.
Hij: "Jouw piercing boleh seh".
Ik denk: Adoe, Indo deze.
Zij: "Loh, moet je mijn kwee mankok proeven, adoe jouw tand hij watert".
Op haar t-shirt staat te lezen "Gatel".
Soms komen mensen aan mijn kraam met een speciaal verzoek.
Een suikerzieke Tjobak meneer, maak dan voor mij "Ik heb heimwee naar jou mijn insuline“.
Een vette meneer in Bermuda shorts vraagt om: "Tempo doelloos fitness club”
Andere meneer, strak pak weet je, Indoyup 2004, vraagt om voor zijn nieuwe bedrijf te maken: Indisch planburo
PlanPlan„
Een tante, verre familie ook zij, zij staat nog zo'n beetje te dromen voor mijn standje:
Adoe, waar blijf de tijd
Haar zus: Hij kom so ja
Ook Indo's van de derde, zelfs vierde naoorlogse generatie.
Een meisje van, pakkem beet, net 18, maar haar sociaal emotionele ontwikkeling al helemaal aanwezig, navelpearcing,
weet je
Ze wil op haar stretchshirt: Mijn durian stinkt niet, hoor.
Indisch zijn na Indië, af en toe hou je wel je hart vast.
Op een Indische kumpulan hoor je niet meer alleen maar Indorock.
Tjampoer adoek tegenwoordig. Ze geven rustig sateh kambing naast rijstenvlaai.
Krontjong Betawi naast Frans Bauer.
'Heb je eten voor mij Likje sambal drbij...'
Nog even en ze geven een Indische carnavalskraker: "Heus heus heus, d'r hangt een upil uit je neus!“
Droomt u ook zo vaak, als ik
Ik droom laatst ik ben op het ministerie. Ik ga geld vragen voor de Indische cultuur.
Wat is in hemelsnaam Indische cultuur, vraagt de staatssecretaris zich af.
Aan haar assistente Sonja, Indo zij, vraagt ze om koffie te zetten.
Sonja, nog een beetje suf zo op de vroege ochtend vraagt: "Tubruk or not tubruk"
Opeens weet de staatssecretaris weer. Ze denk ook als Shakespeare, boleh.
Ze geef meteen 5000 pop.

En bent u ook net zo gek als ik op reclamefilmpjes
Zoals die ene van "Zijn jullie nog niet begonnen" Belum.
Of hoe toch ook alweer "Need a Pentium“
Vaak als ik aan Indo's denk, denk ik terug aan mijn allereerste. Niet aan mijn allereerste meisje, aan mijn allereerste
computer.
Als ik aan mijn eerste meisje denk, door maar "Gatel inside"
Zoals bij mijn allereerste computer "Indo inside". Zo langzaam mijn eerste computer.
Precies mijn broertje. Djam karet werkelijk, die fen.
Bij hem gegarandeerd: Kom tijd, kom laat.
Maar je krijgt tenminste de tijd om heerlijk weg te dromen met zo'n trage computer.
Naar gebieden 'never ever' ontdekt door Christopholo Sontoloyo Colombo.
Naar de Poentjak, Banjoewangi, Tjilatjap, Babi ketjap, Modjokerto, waar maar.
Straks, als er eenmaal Indo-tv is, krijgen we allemaal filmen daarover.
Ze geven ook real Indische soap strakjes onder de titel: Loh, smaak naar spek deze koek, of hoe en I am Indo mood
for love.
Je moet ook als Indo een beetje meegaan met jouw tijd. Dus heb ik tegenwoordig mijn eigen website.
"Indo Wordart of the Lowlands". Ik ben trots. Maar ja, wat zet je op zo'n website.
Zoals ik, belum kawin, denk weet je wat, ik zet een kontakadvertentie d'r op:
ZKM prettige vrouw - Liefst Indisch - Klein gebrek geen bezwaar -
Als maar geen gel gebrek.
Als bij zo'n website je kan steekwoorden opgeven voor de zoekmasjien.
Dus ik al: Indo, superindo ,botoltjebok, tetehbengek - matakicikutuburung.
Help geen fluit, man.
Soms vragen ze mij om iets te doen voor de mensen.
Ajo Oom, vertel dan weer zo'n sprookje. Wat maar, als maar leuk.
En daar kan ik me nou dood aan ergren.
Indo's zijn vervelend! Ze willen altijd maar lachen hier, lachen daar.
Zeker om hun depressie weg te moflen.
Ik wil hebben, bespreek ook eens een serieus onderwerp.
Zoals daar bijvoorbeeld is: "Show me the way to go home"
Want wij hebben niet als Klein Duimpje kruimeltjes gestrooid, toen wij in Holland verdwaalden.
Dus geef ik hun laatst gewoon "Het Grootsch Indisch Dictee".
Ik denk bij mezelf ik zal hun leren".
Ik zeg à la Philip Freriks: Schrijf op jullie.

Ik haat nog lopen naar de benedenstad, als ik si Soophie zie.
Ik ben smoor op gaar, je weet. Maar ja, baoe tangan zij, afhelikte botercham.
Intussen hun dictee vol met Indische fouten.
Geef neks, je beuk maar, blaas maar, als geef maar geleit.
Daarna nog de "Tempo Doelloos Quiz" gedaan.
En ik moet eerlijk toegeven, Indo's zijn reuze goed in vaderloze geschiedenis.
Alleen dat lachen, ik erger me dood. Nou ja, ik vertrek geen spier.
"Dames en heren, mag ik een beetje aandacht"
Tegelijk commentaar, die lui.
"Adoe, zo zielig si Royke. Hij heeft een beetje aandacht nodig. Kom maar even op mijn schoot zitten, jong".
Ik weet gewoonweg niet, waar ik kijken moet, seh.
En was het nou maar een dame, die dat zei!
Luister, ik zeg: Paree ligt 10 palen ten Oosten van Kediri
Vraag: "Hoe lang is een paal" Ze weten niet!
Andere vraag: "Wat is de verleden tijd van figuurzagen"
Zegt er een: Wah, niet zo dan Oom.
Figuurzagen toch allang de verleden tijd Van figuurzien.
Maar, onze taal is betul betul muulik. Eerlijk waar.
Je weet: hij wordt schrijf je met deetee. Derde persoon enkelvoud immers.
Katanja: Landtong schrijf je ook met dt.
Je zou denken lanttong dezelfde als lonttong. Help te geloven.
Dan heb je ook nog langtong. Apa 'tu
Als mijn frien hij ken, langtong zoenen.
Ik weet, lachen is gezond. Mijn psychiater zij zeg: lachen maakt gezond, Roy.
Toch ben ik maar wat blij, dat mijn moeder ons altijd op het hart heeft gedrukt,
dat het leven in Holland na den oorlog beslist geen pretje is.
Op dat weilandje ergens tussen Enschede en Loosduinen, iInmiddels omgedoopt tot International Airport Bushbush.
Met wel dertien landingsbanen. Dertien. Om al de bolletjesslikkers veilig te laten landen.
Over psychiaters gesproken, wat heb je eigenlijk aan die lui
Ze geven jou door maar pillen. De een nog mooier dan de ander.
Wij Indo's zijn daar niet blij mee en gelukkig maar nog een beetje bijgelovig, af en toe.
Geef mij maar liever de jamu jamu van oma, dan al die duizelingwekkende medicijnen.
Ik laat mij nog liever de hand lezen seh, door mijn tante.
Zij houdt ook helemaal niet van medicijnen. Mijn tante, zij praat met engelen, geloof je. Betul!

Het begon allemaal op kerstnacht 1953. Zij is nog bezig haar wintertenen in te smeren met purol, adoe. Dan hoort tante
opeens ( eeh Tjina mati! ) engelen zingen.
Vanaf dat moment, als haar wat mankeert, zij praat eventjes met haar engel, al.
Tot op een nacht die engel, hij zegt: Jazeker, de apotheker!!!. Mampus zij.
Indische Nederlanders, het laatste restantje van een koloniaal verleden.
Ca. 600.000 Indo's wonen inmiddels verspreid over heel Nederland.
600.000 Indo goed voor 16 miljoen Euro.
Nadat ze aanvankelijk uiterst koel zijn ontvangen.
Heb ik mij laten vertellen door si Kokkie. Willem Kok, mosoh je ken hem niet.
Hij is pas maar benoemd tot minister van Staat niet.
"Ekskuus, ekskuus", mompelt hij in Den Haag Vandaag.
En hij maakt daarbij een gebaar. Het gebaar.
Lijkt net, of hij aan het soeten is, die fen..
In ieder geval laat hij mij bij deze alsnog de hartelijke excuses overbrengen.
Wadoe, 197 Miljoen Euro, hoor. Krijgen we. Bukan main.
Dus ik al 197 min 16 gedeeld door 101.307 3 onthouwen Loh, kurang voor mijn vloerverwarming.
Maar we krijgen nog bij.
Dank zij een zekere Elizabeth Lubberbuyk. Beslist geen familie.
Zij zeg: Geef die Indische kneusjes maar honderd pop extra.
Dan zijn ze tenminste weer 50 jaar stil. Veeg haar!
Adoe, ik ben razend! Eigenlijk we moeten demonstreren, vin ik.
Wij Indo's zijn uitermate koel ontvangen destijds.
Dermate koel, dat we spontaan wintertenen krijgen. Weet je nog Gatel ja
En nu snap ik eindelijk, mijn psychiater zij heeft zelf uitgelegd zij,
die wintertenen zitten hoogstwaarschijnlijk tussen mijn oren.
Maar ook dat is beslist geen pretje, kan ik je verzekeren.
O ja, nou we toch over hebben: wat is het verschil tussen een nietmasjien en het gebaar
Adoe, je weet niet. Luister goed: Een nietmasjien niet en het gebaar ook al niet.
En het verschil tussen een nietmasjien en langtong zoenen
Een nietmasjien niet en langtong zoenen graag of niet.
Langtong, lang tong lijkt wel een Chinees lestaulant deze seh.
Kata nja een cd Chinees kan de letter -R niet seggen.
Dus laatst die Chinese weerman op LTL4 je hoort hem zeggen: Hiel en daal een buil.
Alsof hij net van zijn fiets is gedondrd, die lummel.

Tijdens een telefonisch interview met een totokse van de Zwolse Courant, over pantoens, Tjalie, Conimex, de nooit
uitbetaalde salarissen gedurende de Japanse bezetting, vraagt de mevrouw aan de andere kant opeens: U bent half
Indonesisch, is het niet
Ik hoor het aan uw accent
Even is het stil, maar dan ik: Niet ach, meprouw, Mijn opa is Hongaar,
mijn Oma hij speelt mooie gitaar!
Ja, onze Oma, oma Betty van mij.
Zij heeft werkelijk mijn interesse voor filosofie flink wakker geschud.
Zij heeft altet van die diepzinnige cd uitspraken, weet je.
Sluit jouw klep nou maar eerst, jong.
Straks kedjepit jouw detdot.
Maar van haar is ook: Verdriet gaat bijna altijd over iets wat niet meer terug komt
Bij ons in de familie draait het vooral om Oma.
Als jouw zakgeld al op, zij heeft voor jou een bankje van 5.
Als je hebt nog honger, ze knikt naar de frigidaire:"Je weet de weg wel, ja
Als al putus met jouw meisje: " Wat moet je ook met zo'n belanda goreng“
Dan mijn ouwe heer, hij zegt nooit een woord, kai Willem de Zwijger hij.
Streng doch rechtvaardig, zoals elke Indische vader.
Als hij er lucht van krijgt van dat bankje van 5 van oma Bet je wordt onmiddellijk gekort.
Streng hij, vaak regeert hij nog met de riem.
Ik stotterde vroeger als kind en op zeker moment vraagt de logopediste aan hem:
- Meneer Piette, slaat u uw zoon wel eens
- Jazeker, glimt papa, maar alleen als hij het ook echt verdiend, hoor.
- Verlegen vaderland immers
Toch heb ik het nog niet eerder zo durven bekijken, wij zijn ook half Indonesisch. Nog niet zolang, hoor. Pas maar
volgens si Verdonk.
De Indo is vroeger eerst en vooral van Europese komaf.
Wouter Muller beweert weer, dat wij ons inmiddels hebben aangepast.
Van botol cebok zuipers tot toiletpapier vreters. Van cebok naar peper
Die is me er trouwens eentje, hoor. Si Woutje. "Wat is een Indo",
vraagt hij zich af op zijn eerste cd. Lekker belangrijk. Hoe toch hij
Mijn ouwe schoen weet wat een Indo is. Een Indo
Een ziel, twee gedachten. Dat is een Indo.
Een Indo wil gewoon op tijd zijn kopi tubruk
en hij houdt niet van kabaal maken.

Hij houdt wel van mooie meisjes en van mooi weer.........Spelen.
Hij is dol op sambalan cd taotjo en haat te laat komen.
Hij haat tegenwoordig trouwens ook naar de wintersport
Zijn liedjes zijn mooi, ja de liedjes van si Wouter.
Adoe tranen met tuiten, ik.
Zijn nieuwste song: Indo, langzaam maar zeker.
Ja, je ziet steeds meer Indo's op wintersport.
Het assimilatieproces is gewoon nog in volle gang, man.
Lees maar de Telegraaf : Steeds meer Indo's in de lift.
Je hoort hun al van verre aankomen: Sret, srot
Ik ook. Met mijn oudste dochter en mijn tjoetjoe, naar de Franse Alpen.
Enfin, ik stap uit met die kleine, zij ziet die enorme sneeuwmassa en zet het onmiddellijk op een brullen.
Weet je waarom zij een keel opzet
Van angst natuurlijk. Voor alles wat blank is.
Want die sneeuw daar in Frankrijk is blank hoor.
Blanker, dan de mollige bovenarmen van Sneeuwwitje.
Die goenoeng heet niet voor niks mond blank.
In de loop van de tijd zijn er al diverse definities van Indo in omloop geweest.
Een mevrouw, ze komt aan mijn stand.
Ze wil op haar stretchshirt: "Ik wil Indo zijn". Paya.
Ik wil niet hoor, ik wil niet dertien Indo zijn.
Ze drukt mij op het hart:
"Als In doos bewaard Oom, gegarandeerd vers tot 2068 na Chr.“
Wanneer toch vinden wij onze eigen Indische identiteit eindelijk
Een identiteit, die iets verder gaat, dan door maar lekker makan cd makan, omong kosong, kontrie en westrn. Line
dancing.
Zoals over Indo's wordt door maar beweerd, dat zij alleen kunnen praten over eten. Fout!
Ze kunnen niet alleen praten over eten, ze kunnen ook behoorlijk eten die lui!
Demonstrerende Indo's, je moet er toch niet aan denken. Zie je al
Demonstrerende Indo's op het Binnenhof. Het zou me werkelijk verbazen.
Wij hebben immers van mamaatje geleerd: Hand voor je mond ja, als je wat zegt,
en nooit met volle mond demonstreren.
Njang hoe toh
Een Indo heeft nog steeds de mond vol van vroeger.
Als je wat krijg, van de staatssecretaris voor Inlandse zaken,

Dank u wel zeggen, ja En een handje geven.
Je mooie handje. Nooit je tjebokhandje.
Denk daar om.
Ik beuk je.
Heel af en toe, van tettottet kun je wel op het Binnenhof zo'n groepje Indische
demonstranten voorbij zien sjokken:
We want semor, we want semor!!“
Vreetzame demonstratie, weliswaar, maar laten ze liever demonstreren voor
gelijke gerechten voor de mens, wil ik hebben.
Liberté, egalité, fraternité, et toewee toesoek saté C.D

Indo PRIVÉ
wenst u allen een voorspoedig
2010 toe
tot ziens
Redactie medewerkers :
Drs. W. Brunings
R. Simons
Armand Filon
R. Lubis
Indo Privé steunpunt : Edu Schalk
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden,
stuur ze dan naar onze redactie.
indoprive@gmail.com