"Ben" d´r helemaal klaar voor

hoger komen? Er zijn hier ook 6000m vulkanen en bergen.
Iig een nieuw hoogte record voor mij.
Nadat ik ook nog de Vallee de Luna excursie op de mountainbike
heb gedaan, in plaats van de massale en standaard
minivan. Dat betekent dus tussen 14.00 en 17.00 uur 3 uur
door de woestijn fietsen. Echte totale stilte en eenzaamheid.
Best indrukwekkend. Ook enkele mooie kodakmomentjes.
Vervolgens de acties die wereldpolitiek en het reizen ineens
in een adem met elkaar verbinden. Net ten noord oosten van
SP liggen de zoutvlakten die in een 3 daagse trip (zonder
retour) of 4 daagse (met retour)te bezoeken zijn. Ideale manier
om van Chili in Bolivia terecht te komen en daar verder
te gaan. Dat was dus ook min of meer mijn idee.
En na drie dagen van extreem mooie landschappen, vlakten
van 90 km bij 130 km zout vlakten (denk aan het IJsselmeer
helemaal massief zout. Diverse vulkanische meren in de
meest onnatuurlijke kleuren en weer warme baden, meren
met een borax rand (das het spul dat je door je gootsteen
gooit om te ontstoppen), een flinke verzameling flamingo’s
en nachten met –18 in een hutje steen met modder en een
plastic dekzeil als dak kom je in de richting van het Oliviaans
Uyuni (eindpunt van de trip). Allereerst nog problemen
met de jeep. Geen benzine meer. Gelukkig is er nog wat uit
het systeem te halen. Helaas is dit zo vervuilt dat het brandstoffilter
en andere onderdelen van de motor vervuild raken
dus geschoond dienen te worden. Nadat dit 3 maal is gedaan
en we steeds niet meer dan ca 2km per keer kunnen rijden
komt de Europese delegatie met een voorstel. Misschien
eens een verbandgaasje voor de brandstofleiding in de tijdelijke
benzinetank (een 5 liter waterkan, die naast de motor
staat). En ja hoor dit werkt. Eindelijk komen we in de buurt
van Uyuni. Maar wat blijkt, sinds gisteravond is de totale
politiek pleuris uitgebroken. President is weg. Hele land is
verlamd. Bijna elk dorp is geblokkeerd en we komen pas
heel laat verkeer uit het dorp tegen. Het blijkt dat er slechts 1
weg open is en er is geen zicht op het veranderen van de
toestand. We komen dus aan en op een na beslist iedereen
terug te gaan. Allemaal een beetje benauwd. Wat nu als de
grenzen gesloten worden en we in de woestijn vast komen te
zitten. Dat bleek wel mee te vallen, maar toen we de volgende
avond in het kou van SP terug waren, die nu best wel mee
viel, waren we toch allemaal wel blij. Nog een dag chillen in
de Zon en dan door naar Salta (Arg) waar de zon ook schijnt
(zeggen ze). Meer omdat het 1000 meter lager licht en minder
koud wordt. En de steaks weer lekker goedkoop zijn.
En vandaag weer eens tijd gemaakt kan worden voor een
lange internet sessie voor nog geen halve euro...
Foto’s uploaden (het zijn er maar 200) is nog ff een probleem
als gevolg van gebrek aan USB kabel maar dat lukt
wel weer een keer.
Door het wegvallen van Bolivia ligt het hele reisschema aan
diggelen. Is het wel eens opgevallen hoe centraal Bolivia in
Zuid Amerika ligt??? Waarschijnlijk ga ik het gat opvullen
met paaseiland. Dat vereist van terugtreden op al begane
paden maar dat moet dan maar. Jullie horen wel hoe het allemaal
afloopt. Een ding is zeker over ca. 6 weken begint het
Peru avontuur als het laatste hoofdstuk van de trip.
Tot zover deze nieuws flash. Ik hoor weer van jullie of jullie
van mijn.
groet Bram
18
Reisverslag 26 juni 2005
W
eer eens tijd om rustig achter de computer te zitten.
Zit de komende 5 uur vast op een busstation aan de
rand van een totaal interessante stad. Dat heb ik gister mogen
ondervinden. Daarbij heb ik in de afgelopen 24 uur genoeg
regen gehad voor 2 maanden. Je krijgt de indruk op
weg te zijn naar het tropisch regenwoud en toch is dat (nog)
niet zo.
Zo een 2 weken geleden aangekomen in een middelgrote
(dus kleine) stad in het noorden van Argentinië: Salta. Daar
hebben verschillende mensen me gemaild hoe het zat met de
aardbeving in het noorden van Chili. Dat was dus ca. meer
dan 800 km verwijdert van waar ik me bevond. Veilige afstand.
Wel is een van de mensen die ik onderweg heb ontmoet
verrast door het geheel. De bus waar zij in zat heeft
zich gedragen als een echte rollercoaster. Gelukkig is er in
de bus niets gebeurd dan wat snij wonden. Maar toch best
heftige verhalen. Niet typisch Zuid Amerika, maar toch.
Salta was echt een relaxed oord. Redelijk weer (al begon de
bewolking snel de overhand te krijgen, maar regen was er
nooit. De temperatuur echter was niet wat me was beloofd:
(Het is een mooi uitvalsoord naar de diverse kleine dorpjes
in de omgeving (dat wordt hier dus als minder dan 250km
gedefinieerd).
Hierbij zie je mooi wat voor mix de bevolking hier is. In de
grotere steden (en zeker Buenos Aires) zie je heel sterk de
Europese invloeden terug. Ga je meer naar het noorden kom
je gewoon de indiaanse invloeden tegen, naast dat de levensstijl
erg simpel is en je op elke hoek artesanias (je weet wel
de winkels met sjaals mutsen en hangmatten waar je geacht
wordt als gringo iets te willen kopen) is ook het uiterlijk van
de mensen anders. Een ding verandert er niet, de belangstelling
voor voetbal. Als je vrienden wil maken is het meejuichen
voor een willekeurig Argentijns doelput een goed startpunt.
Als je daarna nog iets zinnigs kan zeggen over het
voetbal ben je echt binnen. Wil in een plaatselijk eetlocaal
nog wel eens iets uitmaken in de hoeveelheid eten die op je
bord wordt geserveerd.
Het vorige weekend was het weekend van de vrije dagen
maandag (j.l) was het de dag van de vlag om de sterfdag te
herinneren van de man die die vlag heeft ontworpen te herdenken.
De vrijdag ervoor werd hier in het noord westen een
vrije dag gevierd ten behoeve van een of andere lokale
vechtjas. De middenstand wist dat niet te waarderen, hierdoor
waren er problemen met de vaderdaginkopen. Dat lijkt
hier wat gekte ongeveer vergelijkbaar te zijn met de kerstinkopen
bij ons. Gekkenhuis dus. Vervolgens ben ik afgezakt
naar een iets zuidelijker oord: Cafayate, een dorpje dat midden
in de lokale en zeer interessante valei ligt. Daar aangekomen
blijkt het de meest laidback-plek te zijn waar ik terecht
ben gekomen. 360 dagen per jaar zon, niet bloedheet
maar wel weer voor shorts. En midden in een wijngebied en
dan maakt het niet uit dat het midden winter is (ja, we hebben
de kortste dag gehad) maar elke bodega wil je binnen
hebben voor een tour en tasting in de hoop dat je koopt. Met
een hostel dat dan nog naast een Vinoteca zit kan je voorstellen
dat er ’s avonds het een en ander afgeproefd wordt.
Toch ook nog op een andere manier cultureel bezig geweest.
O.a. met 3 Argentijnen naar de pre inca ruïnes van Quilmes
geweest. Bijzonder indrukwekkend. Feit voor de lezers: het
Argentijnse bier heet Quilmes (zeer goed drinkbaar) en heeft