download - CAD Magazine

SolidWorks
Inrichting SolidWorks zorgt voor de juiste uitslagen
Plaatwerkuitslagen creëren met
Door: Renso Kuster
Het maken van een plaatwerkuitslag is niet alleen het tot een plat
vlak terugbrengen van een gevouwen plaatwerkproduct, er zal ook
een buigcorrectie moeten plaatsvinden. Ik krijg met enige
regelmaat vragen hoe SolidWorks dit doet en hoe gebruikers de
bedrijfsspecifieke buigregels kunnen verwerken in SolidWorks.
Afbeelding 1:
Bend Allowance correctiefactor.
Afbeelding 2:
Bend Deduction correctiefactor.
Correctie K-factor
Veel mensen zullen nu een welbekende
correctiefactor missen, is
SolidWorks die vergeten Nee,
SolidWorks heeft ook de mogelijkheid
om de uitslag te bepalen middels
een K-factor. Maar is dit een extra
methode Nee, want middels een formule
waarin de K-factor zit verwerkt,
wordt uiteindelijk een Bend
Allowance uitgerekend. Wat het aantal
correctiemethoden weer terug op
twee brengt. Wat houdt de K-factor
formule in De ligging van de neutrale
lijn wordt ook wel de K-factor
genoemd. De waarde van de factor is
een verhoudingsgetal en wordt
bepaald door de positie van de ligging
(t) te delen door de plaatdikte (T), de
K-factor zal dus altijd een waarde zijn
tussen 0 en 1. De formule die bij de
K-factor berekening gebruikt wordt is
als volgt:
SolidWorks kan plaatwerkonderdelen
met specifieke features behandelen
omdat plaatwerk een aantal unieke
eigenschappen bezit welke in elk
onderdeel terugkomen. Deze drie eigenschappen
zijn homogene plaatdikte,
buigradius en buigcorrectie. De
homogene plaatdikte ontstaat omdat
een plaatwerkonderdeel altijd uit een
standaardplaat wordt gemaakt.
Vanwege de productiemethode van
plaatwerk zal bij een buiging altijd
een buigradius ontstaan. Door het
buigen van de plaat treedt er in deze
buigzone deformatie van het materiaal
op. Hierdoor wordt het materiaal
in de buigzone veranderd van lengte.
Om de juiste uitgeslagen lengte te
kunnen bepalen, zal deze deformatie
gecorrigeerd moeten worden door
middel van buigrorrectie. Dit is tevens
de belangrijkste eigenschap,
want dit bepaalt de uiteindelijke lengte
van de uitslag.
Buigcorrectiemethoden
Voor het berekenen van de buigcorrectie
kent SolidWorks een tweetal
manieren. Dit zijn bend allowance
en bend deduction. Wat houden deze
twee methoden nu in De Bend
allowance-methode bepaalt de uitslag
middels de onderstaande formule:
Lt = A + B + BA
In deze formule staat Lt voor de
uitgeslagen lengte en zijn A en B
de lengtes van de rechte zijden tot
aan de buigzone, zie figuur 1. BA
is de daadwerkelijke bend allowance
correctiefactor.
Voor de Bend deduction-methode
geldt een andere formule:
Lt = A + B - BD
Ook hierin is Lt is de uitgeslagen
lengte, maar zijn A en B zijn de
lengtes van de rechte zijden tot aan
het snijpunt van beide zijden, zie figuur
2. Dit is het grootste verschil in
beide methodieken. BD is de daadwerkelijke
bend deduction correctiefactor
BA=(R + KT) A/180
In deze formule is R de buigradius,
K is de K-factor, T is de plaatdikte en
A is de buighoek.
Zoals te zien is, rekent deze K-factor
formule een bend allowance uit. Deze
is echter in tegenstelling tot de eerder
beschreven bend allowance geen vaste
waarde, maar een variabele. Dit betekent
dus dat met deze methode in
een product met veel verschillende
buighoeken en buigradii een veel
nauwkeurigere uitslag te bepalen is.
Buigtabellen
Een extra mogelijkheid voor het vastleggen
van de correctiefactor is de
bendtable. Dit is geen nieuwe manier
van correctiebepaling, maar een
mogelijkheid om de correctiefactoren
gestructureerd vast te leggen. Het is
tevens een manier om de waarden
van bend allowance/deduction en de
K-factor te laten variëren. De buigtabel
wordt vastgelegd in een MS
Excel- of een tekstbestand. In deze
tabellen is per hoek, buigradius en
plaatdikte op te geven wat de
betreffende buigcorrectie is.
50
CADMagazine Jul./Aug. 2006-5