TOELICHTING - Bestuurszaken

Raamstatuut - Toelichting WV8 - 13/01/2006
190
ving en de fiscale commentaar daarbij, de in die wetgeving gebruikte term voor de in
dit besluit bedoelde ‘vergoedingen’ is ‘kosten eigen aan de werkgever’.
Vergoedingen kunnen ook geforfaitariseerd zijn. Een voorbeeld hiervan is de kilometervergoeding
en de maaltijdvergoeding. (cf. hierna het hoofdstuk 2 reis- en maaltijden
hotelvergoeding voor binnenlandse dienstreizen en hoofdstuk 3 buitenlandse
dienstreis). Dit betekent dat het personeelslid wel een schuldvordering moet indienen
maar geen bewijsstukken die zijn aanvraag tot terugbetaling staven (bvb. een BTWbonnetje
ingeval van een maaltijdvergoeding). In welbepaalde, uitzonderlijke gevallen
is ook geen schuldvordering nodig (cf. het hoofdstuk 2 reis-, en maaltijd- en hotelvergoeding
voor binnenlandse dienstreizen – maandelijkse forfaits).
Buiten het raamstatuut wordt de term vergoedingen soms ook gebruikt wanneer men
in feite toelagen of bezoldigingen bedoelt die belastbaar zijn omdat ze geen terugbetaling
zijn van werkelijke kosten.
Best wordt vermeden om een toelage en een vergoeding in één forfaitair bedrag te
steken. Indien het onderscheid niet kan gemaakt worden tussen beide is in dat geval
in principe het forfaitair bedrag volledig belastbaar. Voor de gebeurlijke uitzonderingen
op deze laatste regel wordt verwezen naar de fiscale regelgeving en commentaar.
[2]
Art. VII 73. Dit artikel bevat de algemene bepalingen die gelden voor alle vergoedingen,
zijnde:
- betaling maandelijks en na vervallen termijn;
- indexatie (gezondheidsindex) van de bedragen vermeld tegen 100%.[2]
Art. VII 74. Geen commentaar. [2]
Hoofdstuk 2.
Reis- en hotelkosten en maaltijd- en hotelvergoeding voor dienstreizen[2]
Afdeling 1. Algemene bepalingen[2]
Art. VII 75. Een reis voor een aannemingsonderzoek of reizen naar een plaats, waar
vormingscursussen worden gegeven of waar loopbaanexamens worden afgenomen,
of een verplaatsing voor het inkijken van een evaluatiedossier worden onder dezelfde
voorwaarden vergoed als reiskosten voor dienstreizen. [2]
Art. VII 76. In de mate van het mogelijke wordt het goedkoopste vervoermiddel gekozen
dat de ambtenaar toch zo snel mogelijk naar zijn bestemming brengt. Parallel
met het bevorderen van het openbaar vervoer voor het woon-werkverkeer, wordt ook
voor dienstreizen voorrang gegeven aan het openbaar vervoer.
De afweging, die vooraf gebeurt, is de verantwoordelijkheid van de lijnmanager die
deze bevoegdheid kan delegeren.
Bijwerking 2007/2 - 30/09/2007