Het Groene Hart nr.2 - Postactieven Belastingdienst Noord-Holland

Editie 1 | mei - juni 2012
Douane
Belastingdienst
Colofon Print 19
Het Groene Het Licht Groene Hart op groen • Hart rubrieken
De dienstdoende douanier keek nogal op van het hele
verhaal. Omdat het geen exemplaren van pvc betrof, met
allerlei fraaie details, maar ruwe stenen objecten - op het
oog erg oud - kwam hij op het idee om maar eens de VGEMvraagbaak
cultuurgoederen te raadplegen. Misschien dat die
iets zinnigs over de waarde kon zeggen, en of er belasting bij
invoer verschuldigd was. Zo kwam ik in beeld.”
“Toen ik in de aankomsthal kwam en de goederen bekeek,
zag ik meteen dat ze een behoorlijke leeftijd hadden. De
reiziger beaamde dat: de vruchtbaarheidssymbolen zouden
stammen uit het neolithicum, de nieuwe steentijd. En niet
alleen waren ze prehistorisch, ze waren bovendien zeer
kostbaar. De precieze waarde staat me niet meer bij, maar
het ging om minstens enkele duizenden guldens.
“De vruchtbaarheidssymbolen
waren niet alleen prehistorisch,
maar ook erg kostbaar”
Over antiquiteiten moest destijds 6% aan invoerrechten
worden betaald, dus dat was een behoorlijk bedrag. Maar
zoals de meeste Chinezen in die jaren, hadden ook deze
passagiers geen rooie cent op zak. Ergo: ze konden niet aan
hun verplichtingen voldoen. Ik heb mijn collega toen geadviseerd
om de objecten in bewaring te nemen. Aldus
geschiedde. De reizigers vervolgden hun weg, en kwamen
klaarblijkelijk al snel bij de Kunsthal aan. Daar was men
bepaald not amused over de hele gang van zaken. Ik werd
meteen gebeld door een functionaris van het museum, die
me in contact bracht met de verzamelaar voor wie de voorwerpen
uiteindelijk bestemd waren (de eerder genoemde Ferdi
Bertholet, red.). Deze kwam nog dezelfde avond naar Schiphol
en betaalde zonder morren de verschuldigde belasting en de
boete ter voorkoming van strafvervolging.”
“Het leek of daarmee de kous af was, maar ik had het mis.
Bij de Kunsthal, waar ze natuurlijk ook niet op hun achterhoofd
gevallen waren, meende men dit akkefietje publicitair
te kunnen uitmelken. Nog dezelfde avond wees een collega
me op een item op NOS Teletekst: we waren in het nieuws.
De Douane kreeg de zwarte piet toegespeeld: o, wat waren
we kleinzielig! Hoe durfden we een gerenommeerde geleerde
te schofferen voor een paar rottige centen? De tamtam
deed z’n werk. De volgende morgen kopte De Telegraaf in
chocoladeletters: ‘Professor de l..’ En al snel volgden andere
kranten, van Algemeen Dagblad tot NRC. Ach, ik kon er eigenlijk
wel om lachen. Het was fantastische gratis reclame voor
het museum, die ongetwijfeld voor extra bezoekers zal
hebben gezorgd.”
Harald Meijer
“Het was fantastische gratis reclame
voor de Kunsthal”