Het Groene Hart nr.2 - Postactieven Belastingdienst Noord-Holland

Editie 1 | mei - juni 2012
doen? ‘Hoor je later wel’, zei hij. ‘Rijd maar naar de Venlo
Autoweg.’ Ik geloof dat ik onderweg nog wel 3 of 4 keer heb
gevraagd wat er aan de hand was, maar Van der Pol wilde er
niks over loslaten.”
“Onze bestemming bleek het grenskantoor Wezelsche
Barrière te zijn. Er was een transport onder begeleiding van
de politie onderweg, dat zonder oponthoud de grens diende
te passeren. Daarom moesten we alle verkeer laten doorrijden;
men wilde voorkomen dat het transport kwam stil te
staan. ‘Ook alle vrachtwagens?’, vroeg ik nog. ‘Die komen
later in de problemen, als ze niet alle benodigde documenten
kunnen overleggen.’ ‘Niks mee te maken’, was het
antwoord, ‘gewoon doorwuiven’.
Douane
Belastingdienst
Colofon Print 17
Het Groene Het Licht Groene Hart op groen • Hart rubrieken
Aan de Duitse kant zag ik diverse wagens van de pers staan,
sommige met een satelliet op het dak.
In Nederland werd er in die dagen op gezinspeeld dat de
Twee van Breda binnenkort de grens over zouden worden
gezet. Maar op dat moment wisten wij niet precies wat er
aan de hand was. Van der Pol was intussen naar binnen
gegaan om te kunnen bellen – mobiele telefoons had je
toen nog niet.”
“Wij stonden daar voor het raam te kijken – bijna al het
douanepersoneel was naar binnen gedirigeerd – en daar
kwamen ze hoor, een blauwe Mercedes van de politie,
gevolgd door wat op een ME-busje leek. Meteen zag je de
nodige beroering bij de perswagens aan de andere kant van
de grens. Het busje reed door, het niemandsland tussen de
twee staten in. Aangekomen bij het Duitse grenskantoor,
gingen de deuren open. Het tweetal werd de auto uitgeduwd
en hup, zo richting de Duitse grens. Dat ging er weinig
zachtzinnig aan toe. Eenmaal aan de overkant werden ze in
een ambulance getrokken.”
“Het waren 2 oude mannetjes, die nauwelijks
het ene been voor het andere kregen”
“Na afloop heeft Van der Pol een en ander toegelicht. Die
geheimzinnigheid werd betracht omdat er aanwijzigingen
waren dat het voormalig verzet de uitzetting wilde voorkomen.
Omdat ook onze eigen pers er lucht van had gekregen
dat het die dag zou gebeuren, was gekozen voor een zo
onopvallend mogelijke route. De auto’s moesten immers zo
min mogelijk oponthoud ondervinden. Van Venlo autoweg
kon je een afslag nemen die naar het veel kleinere grenskantoor
Wezelsche Barrière leidde.
Later hoorde ik dat bij verschillende andere grensovergangen
auto’s van radio en televisie hadden gestaan. De keuze
voor die route heeft dus goed uitgepakt: ik heb bij ons in
Venlo geen Nederlandse demonstranten of pers gezien.”
“Of ik zelf moeite had met de vrijlating? Nee. Het waren wel
oorlogsmisdadigers, maar ook 2 oude mannetjes die nauwelijk
het ene been voor het andere kregen. Zo politiek
bewust was ik in die tijd trouwens niet. Maar de oorlog was
in 1989 meer dan 40 jaar geleden. Op zeker moment is het
goed om het verleden te laten rusten en vooruit te kijken.”
Paul van Vliet