Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente

avond en de nacht nog meer brieven naar de bewoners toe (R52). Het merendeel van de respondenten
die wij spraken vond dat positief. Zo was een bewoonster positief getroffen door een briefje dat
ze op zaterdagochtend om half tien op de deurmat vond. Het ging over een bijeenkomst die in de
kerk werd georganiseerd (R33). Een andere bewoner stuurde op zaterdagavond een mail naar Rob
Bats. Het ging over zijn moeder die in het rampgebied woonde en per ongeluk geen brief van de
gemeente had ontvangen. Daarop belde Bats haar de volgende dag om 10 uur ’s morgens op. Hij
wilde eventueel langskomen en vroeg of hij iets voor haar kon doen (R26).
2. Eenduidig optreden
Een volgend verwijt aan het adres van de overheid is dat haar aanpak niet eenduidig was. Welke
maatregelen waren er in deze periode van kracht En zijn die wel op een overtuigende manier ten
uitvoer gebracht Bepaalde zwenkingen in het beleid worden door tal van respondenten genoemd.
Verschillende respondenten noemden de aanpak van de overheid paradoxaal. Zij doelen hiermee op
de onduidelijkheid die de gemeente heeft gecreëerd in haar communicatie over het al dan niet
organiseren van een alternatief feest en het niet handhaven van het alcoholverbod. ‘Als je zegt dat er
geen feest is, dan moet je zorgen dat het feest er ook niet komt’ (R38). Een andere respondent
memoreert dat de gemeente een dubbele boodschap had: Er is geen feestje in Haren maar mensen
met een feeststemming zijn hier welkom (R24). Een volgende respondent verwoordt het zo:
‘Donderdag was de boodschap: het dorp gaat dicht. Vrijdag was het: laten we er maar het beste van
maken’ (R41). De aanpak oogde bovendien amateuristisch en weinig georganiseerd. ‘De benadering
was dat men geen feestje wilde maar ze leken niet te weten hoe ze dat moesten doen’, zegt de ene
respondent (R30). Een ander zegt: ‘Als inwoner kreeg je de indruk dat de gemeente te lang heeft
gewacht met het nemen van een besluit in de ene of de andere richting. Ze hinkte te lang op twee
benen in de zin van óf we maken er een echt feest van, óf we sluiten de boel af.’ (R27). Verder was er
onduidelijkheid over de winkelsluiting. ‘Vrijdagochtend hoorde ik op de radio dat de koopavond
afgelast werd. Tegen een uur of twaalf werd dat ontkracht. De koopavond ging gewoon door’ (R50).
Dit gebrek aan helderheid trof ook de jeugd. ‘Duidelijke communicatie ontbrak. Eigenlijk wist
niemand waar hij aan toe was’, stelt de ene jongere (R11). De ander doet er een schep bovenop en
zegt: ‘Toen de gemeente zei “Er is geen feest” was het kwaad al geschied’ (R2). En een derde maakt
de werking van die boodschap nog iets explicieter door te stellen dat de jongeren juist naar Haren
gingen omdat de burgemeester het feest had afgelast (R9). Op dit laatste punt komen we aan het
slot van dit hoofdstuk terug.
Nog los van de vraag of iedereen wist welke maatregelen de gemeente voorstond, plaatsen velen
een vraagteken bij de manier waarop die werden uitgevoerd. Een veelzeggend voorbeeld daarvan is
het alcoholverbod dat men afkondigde. Het eerder aangehaalde gemeenteraadslid vindt dat het van
meet af aan verkeerd is aangepakt: ‘De Mitra heeft tot half tien drank kunnen verkopen. De gemeente
had beter met ondernemers in gesprek moeten gaan’ (R24). De nachtburgemeester blijkt voor een
andere benadering en zegt: ‘Om 4 uur ’s middags had je rood-witte linten bij de Aldi en de Albert
Heijn neer moeten zetten’ (R48). Een van de ondernemers uit Haren pleit voor een meer serieuze
handhaving: ‘De gemeente is verplicht om tegen ons te zeggen welke maatregelen ze neemt. Als je
een alcoholverbod afkondigt, moeten er agenten zijn die dat handhaven. Zorg dan ook dat de Albert
Heijn en de Mitra daadwerkelijk sluiten’ (R49). Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat men dit
bezwaar bij de gemeente erkent. Iemand die nauw betrokken was bij het gemeentelijke beleidsteam
licht dat als volgt toe: ‘’s Middags was er een alcoholverbod ingesteld maar je wist dat de controle
niet mogelijk was. Door de grote hoeveelheid mensen was een aantal maatregelen niet te handha-
80 | COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN