Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente

Mijn oudste zoon had totaal geen belangstelling voor Project X. Maar mijn jongste zoon zit in een fase van
puberaal groepsgedrag en is nieuwsgierig naar alles. Die wil alles meemaken. Hij werd aangetrokken door het
fenomeen, vooral omdat het zo mooi in de buurt was, zij het nog wel zestig kilometer bij ons vandaan. Hij wilde
zelfs met een vriend in een 45km wagentje ernaar toe rijden. Dat was natuurlijk al een raar idee en we moesten er
eigenlijk ook om lachen. Maar je ziet dat hun puberbrein dat allemaal bedenkt. Ik was dus op Rhodos en zelfs
daar was het de volgende dag in het nieuws. Ik heb het op 21 september ’s avonds nog gevolgd op Twitter en
schrok wel van de toestand daar [in Haren]. Ik was ontzettend blij dat mijn jongste zoon veilig thuis zat en dat ik
niet gezwicht was om toestemming te verlenen. Maar het voelde niet goed aan toen ik hoorde waar het allemaal
om ging. Dat [hoorde ik] via de app van een nichtje van mij. Die kon haarfijn uitleggen waar het om draaide.
Toen ik op 25 september weer thuiskwam en [mijn zoon] de krant liet zien met de gevolgen van dit zogenaamde
leuke feest, begreep hij wel dat het zo niet kon en dat het volledig uit de hand gelopen was. Die gevolgen waren
voor de jeugd blijkbaar niet te overzien, die dacht echt dat er een feestje zou zijn. [Dat het was] georganiseerd
door de gemeente uiteindelijk. Want die verhalen gingen rond: gratis optreden op een groot sportveld. Daar
waren veel misverstanden over. Dat had natuurlijk van tevoren veel duidelijker moeten zijn, een zware onderschatting
van het gemeentebestuur. Foei burgemeester!!! Toch moeten ook de ouders er een stokje voor steken.
[Ze moeten zorgen] dat hun kinderen daar niet naartoe gaan. Dat kun je tot een bepaalde leeftijd best regelen.
[Ze moeten] weten wat hun kinderen van plan zijn en het vooral verbieden. Ik denk dat dit echt een probleem in
deze samenleving is: ouders durven geen nee meer te zeggen (…). Als je ziet dat er ook veel oudere mensen bij
waren, dan is dat onverstandig en triest. Het heeft de gemeenschap veel geld gekost. Het is echt te hopen dat
zoiets niet opnieuw zal voorkomen. En vooral dat de gedupeerden een vergoeding krijgen. Want die hebben geen
enkele schuld aan deze situatie maar ze zitten ineens met de brokken.
Nog een enkel woord over de vraag welke betekenis we aan de uitkomsten van onze enquête mogen
toeschrijven. Dat is van belang omdat onze respondenten relatief hoogopgeleid waren. Hoe hebben
de minder hoog opgeleide ouders gereageerd op het moment dat hun kinderen naar het feest in
Haren toe wilden Zijn deze wellicht soepeler geweest Of waren ze juist strenger Of maakt het
weinig uit Hoewel we deze vragen niet empirisch kunnen beantwoorden, is er wel een redenering
mogelijk, die het derde antwoord aannemelijk maakt. We beroepen ons daarbij op het meest recente
Gezinsrapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Blijkens dit rapport hechten hedendaagse
ouders bij de opvoeding van hun kinderen in de eerste plaats aan waarden als autonomie en assertiviteit.
In tweede instantie zijn ze ook gehecht aan sociale waarden zoals goede manieren en rekening
houden met anderen. Die nadruk op de twee eerste waarden weerspiegelt het individualistisch
karakter van de Nederlandse maatschappij. Dat gaat enigszins ten koste van waarden die te maken
hebben met empathie, het omgaan met andere mensen en het algemeen belang. Wel is het zo dat
zaken als goede manieren en rekening houden met anderen vergeleken met het midden van de jaren
negentig weer iets belangrijker zijn geworden. Mogelijk heeft het maatschappelijke debat over
normen en waarden daarbij een rol gespeeld. Nu laat de juiste opvoeding altijd een mix van strategieën
zien. Ze omvat een hoge mate van ondersteuning, een veelvuldig gebruik van autoritatieve
controle, een beperkt gebruik van autoritaire controlemiddelen en een voldoende mate van
regelmaat. 7
7
Een autoritatieve opvoedingsstijl houdt in dat ouders de zelfstandigheid van hun kinderen aanmoedigen maar wel aangeven wat
moet en/of niet mag (Van den Brink 1997).
COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN | 73