Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente

zien van het Oosterpark of zo en daar kwamen rellen van tien minuutjes in voor’ (R10). Intussen
waren er in deze groep ook ouders die hun kinderen een verbod hebben opgelegd. ‘Mijn kinderen
mochten niet naar het feest’, verklaart een van de moeders (R39). En een dame die zelf geen kinderen
heeft, zegt over haar zus: ‘Ze heeft haar zoon duidelijk gemaakt dat hij er niet meer in kwam als
hij naar dat feest zou gaan’ (R52).
Zo zien we dat er een behoorlijke variatie bestaat. Ze loopt van toestemming geven tot een onomwonden
verbod. Er zijn echter ook ouders geweest die onderlinge afspraken hebben gemaakt en een
alternatief hebben bedacht. Uit de volgende passage valt op te maken hoe dat is gegaan:
‘Mijn dochter van zestien, ja die heeft een vriendinnengroep. Die zouden diezelfde avond een ander feestje
hebben. Dat ging uit van een meisje dat ook jarig was en het vond in de Oosterpoort te Groningen plaats. Daar
zouden 50 of 60 of misschien wel 100 jongeren komen. Toen hebben wij als ouders met elkaar afgesproken: die
groep mag niet weg. Normaal gesproken hebben ze wel vaker feestjes. Dan zitten ze tot een uur of twaalf thuis
om daarna met z’n allen de stad in te gaan. Maar dat vonden we die avond niet goed. Dat hebben we in
onderling overleg met andere ouders afgesproken. We gaan ze gewoon vasthouden. Alleen mijn stiefzoon van
veertien was met een groep jongens op pad. Ja die wist zich daar enigszins aan te onttrekken. We hebben het een
paar keer met onze kinderen willen bespreken. Dat was in de dagen ervoor. “Ik heb wat anders” vertelde hij steeds
en dan was ie weer weg. We hebben hem duidelijk proberen te maken dat hij beter thuis kon blijven. Maar hij had
dan iets van: Ja als al mijn vrienden gaan dan wil ik toch ook! We hebben hem nadrukkelijk gewezen op de
gevaren, want het werd duidelijk dat de politie zou komen. We dachten: het wemelt hier straks van de ME en dan
kunnen er echte conflicten ontstaan. Maar hij heeft een groepje vrienden van zestien, zeventien jaar. En hij vond
dat hij het niet kon maken om thuis te blijven. Wanneer al zijn vrienden gingen dan zou hij een watje zijn als hij
niet meeging. Dus hij uiteindelijk is hij die avond toch vertrokken’(R30).
Er is overigens wel een aanzienlijk verschil tussen de houding van ouders vóór de rellen en hun
houding na afloop ervan. De moeder die na het geruzie maar had toegegeven (‘drie tegen één’) kijkt
met gemengde gevoelens terug en zegt: ‘Toen ik ’s avonds thuis kwam, kreeg ik eindelijk mijn
dochters te pakken. Ik zei dat ze naar huis moesten komen, waarop een van de twee antwoordde: “Je
verpest mijn avond, het is net zo gezellig.” (…) Die ene werd dus boos terwijl de andere dochter er
laconiek onder bleef (…). Eenmaal thuis en na alles wat ze hadden gezien, leken ze toch vrij opgelucht
(…). Ik kan achteraf moeilijk bepalen of ik mijn kinderen had moeten binnenhouden’ (R24).
Er was tijdens de rellen veel telefoonverkeer tussen kinderen en ouders, tenminste als ze bereik
hadden. Soms belde het kind om te zeggen dat hij/zij naar huis wilde, hoewel dat niet altijd onmiddellijk
kon (R15). Nogal wat ouders raakten in paniek. Ze zagen steeds dezelfde beelden van relschoppers
op televisie terwijl hun kinderen daar soms weinig van meekregen. De paniek werd versterkt
doordat ze hun kinderen niet konden bereiken. Zo vertelt een jonge respondente dat haar moeder op
een zeker moment in paniek opbelde: ‘Nou, toen begon mijn moeder me te bellen. Ik had dat eerst
niet door, want mijn mobiel zat in mijn zak en hij stond op stil. Dus toen belde [mijn moeder] een
vriendin van mij waar ze toevallig het nummer van had. Ze zei: “Je komt nu naar huis! Het loopt
helemaal uit de hand. Nu naar huis komen!” Ze was helemaal hysterisch. Ze volgde het op tv. Maar
het was net zo gezellig, weet je wel. Ik was helemaal niet daar in de buurt bij de Albert Heijn of zo. Ik
was gewoon ergens anders met een paar vrienden (…) Maar toen moest ik wel naar huis. Dat was
rond half 10. Na een tijdje gingen nog meer mensen naar huis, die waren ook door een hysterische
moeder gebeld’ (R6). Uit de gesprekken met een paar jongeren blijkt dat ze het niet eenvoudig
vonden om hun ouders onder ogen te komen. Een van hen zegt: ‘Ik heb mijn ouders maar eerlijk
COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN | 71