Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente

gebeurt iets! Maar niet dat je denkt: Dit wordt echt.
I: En waarom is het dan werkelijkheid geworden
R1: Nou, ik denk omdat er zo’n groot ding van werd gemaakt en omdat mensen heel nieuwsgierig zijn.
R2: [Op een gegeven moment] hoorde je zoveel verhalen dat je dacht: Hier gaan toch wel mensen op afkomen.
R1: Pubers houden natuurlijk wel van feesten en die zijn nieuwsgierig. Ouders zijn soms nog zo slim om te
zeggen: Nee, daar gaan we niet heen want dat loopt uit de hand. Maar ik denk dat kinderen en jongeren
gewoon heel nieuwsgierig waren (…) Ze hadden op SBS al eens eerder een Project X georganiseerd en dat
ging ook niet door. Dus toen Haren in het nieuws kwam, dacht ik: Nou, dit wordt ook vast niks .
R2: Het zou geen werkelijkheid worden.
R1: Je zag elke maand wel weer een Project X voorbij komen, maar dat werd nooit een echt feest.
R2: Ik weet ook niet hoe dit nou ineens wel zo groot kon worden. Gewoon door alle mensen die waren
uitgenodigd, denk ik.
R1: Ik werd niet eens uitgenodigd (R18).
In feite werd het idee dat er op 21 september 2012 een groot, leuk en opwindend feest zou plaatsvinden
langzaam maar zeker geloofwaardiger. Het was vooral de vraag hoeveel mensen eraan zouden
deelnemen, die tot de verbeelding sprak. Een van de leerlingen vertelt dat hij meer dan drie weken
van de tevoren ineens allerlei uitnodigingen op Facebook zag. Een vriend van hem stelde voor om
even te gaan kijken. Waarop hij dacht: Nou dat kan best heel gezellig worden. Ze waren vlak voor de
21e nog met een bus van school naar Slowakije geweest en daar hoorde je van iedereen dat ze naar
het feest toe zouden gaan. Er was zelfs in die bus omgeroepen dat er die avond in Haren een Project
X feest was (R17). Sommige leerlingen geloofden het pas toen ze met de bus in Haren terug waren.
Hier volgt een fragment uit het gesprek dat de interviewer (=I) met een jongen (= R1) en een meisje (=
R2) had. Als een leerling zegt dat de berichtenstroom over het feest al twee maanden eerder op gang
gekomen was, merken zij het volgende op:
R1: Ja, maar ik geloofde eigenlijk niet dat het zou gebeuren. En sowieso niet bij het huis [van Merthe].
Daar kunnen niet eens zoveel mensen komen. Maar toen ik in Haren aankwam, kon ik er niet eens langs. Ik
moest helemaal omrijden.
I: Maar in de bus hadden jullie het er wel over
R1: Iedereen zei gewoon van: Ga jij ook Heel veel mensen gingen wel.
I: Vertel eens R2, hoe zat dat bij jou
R2: Nou, ik kreeg zelf via Facebook ook een uitnodiging. En verder hoorde ik steeds meer mensen op Twitter die
het over Project X hadden. Ik zag ook een filmpje dat mensen over Project X hadden gemaakt en opeens
waren het er veel meer. Later kwam het op de radio, dus toen werd het nog erger (R19).
Volgens een andere leerling nam het aantal berichten ongeveer twee weken voor het geplande feest
snel toe. Iedereen nodigde iedereen uit en op een zeker moment bleek de teller al op 15.000 genodigden
te staan. Dat wordt bevestigd door weer een andere leerling die de groei van het aantal
uitnodigingen aandachtig volgde. ‘Het begon met een stuk of 500 mensen die zeiden dat ze naar dat
feest toegingen. Dat ben ik een beetje gaan volgen. Telkens als je de pagina [op Facebook] vernieuwde,
waren er weer 100 nieuwe mensen bij. Op een gegeven moment werd die pagina verwijderd.
Maar toen werd er meteen een nieuwe aangemaakt en daar hadden al die mensen zich weer aangemeld.
Even later kwam het in de media terecht en vanaf dat moment is het echt hard gegaan’ (R21).
We zien dat de verbeelding niet alleen bij de film zelf aan de orde is. Ze speelde eveneens een grote
rol in de manier waarop jongeren met elkaar over de film spraken en over de vraag of ze al dan niet
naar Haren zouden gaan.
46 | COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN