Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente

wen van: Politie, politie, hoeren van justitie. Op een gegeven moment begonnen er een paar dingen te slopen en
te gooien. Ik dacht: Nu kan het! Laat ik daar gebruik van maken. Ik dacht gewoon: Dit is vet leuk! Je weet hoe het
gaat als je teveel op hebt. Je laat jezelf meeslepen. Het kwam niet door groepsdruk, het was uit vrije wil. Gewoon
spanning en sensatie, weet je wel. De kick…Ook die charges. Als je zo hard aan het rennen bent, geeft dat gewoon
een kick, weet je (…) En toen die ruit [bij Albert Heijn] aan stukken ging, dacht ik: Hé, gratis sigaretten. Leuk! Ik
heb een tas vol meegenomen. Maar die heb ik weer terug gebracht. Ik vond het vet zielig voor die medewerkers
[van Albert Heijn]. Die stonden op hun benen te trillen. Later wilde ik ze mijn respect betuigen, zodat ik een
schoon geweten had. Maar op het moment zelf gingen alle remmen los. Je denkt alleen maar aan het [hier en] nu.
Als ik niet onder invloed was geweest van alcohol, had ik me niet zo laten meeslepen (…) Mijn vrienden vonden
dat verhaal over de Albert Heijn wel stoer of zo. Ik zei: Ja, een vriend van mij sloeg die ruit in en ik stapte gewoon
naar binnen. Ik ging daar vet stoer over doen (…) De volgende ochtend rookte ik een sigaret. Ik dacht: Die moet ik
wel terugbrengen. Toen ben ik opnieuw naar de Albert Heijn gegaan. Ik heb het aangebroken pakje ook betaald.
Een meisje achter de kassa had daar respect voor, die vond het heel goed van mij. Maar die manager was nog
helemaal in shock van de dag daarvoor. Die slingerde allerlei verwijten naar mijn hoofd (…) Later die dag ging ik
ook naar de politie en heb ik alles opgebiecht. Ze gingen er toch achter komen want ik stond op internet. Laat ik
alles maar opbiechten, dat zijn de consequenties misschien wat minder zwaar, dacht ik (…) Uiteindelijk ben ik ook
gestraft: 300 euro boete en 60 uur werken. Dat is best licht eigenlijk. Het gaat helemaal nergens over. Ik moet
sowieso niet meer zoveel drinken, want dan maak ik echt brokken (…) Ik ben nu 17 en ik weet nog helemaal niets.
Ik heb nog niets gezien. Het gaat allemaal zo snel. Straks ben ik 40 en dan heb ik huisje, boompje, beestje. Dat is
best een prettig vooruitzicht. Eigenlijk zou ik graag een kindje hebben…’ (R4)
Uit dit relaas kan men van alles opmaken. We zien diverse gevoelens en overwegingen door elkaar
lopen. Het ene moment heeft deze jongen nog een leuk gesprek met zijn vrienden over architectuur,
het andere moment is hij aan het matten met de ME. Hij schrikt niet terug voor het deelnemen aan
een plundering maar geeft zichzelf evengoed bij de politie aan. Enerzijds grijpt hij de kans om eens
flink over de schreef te gaan, anderzijds stelt hij zich een gesetteld leven met huisje, boompje,
beestje voor.
Het zojuist aangehaalde fragment onderstreept dat jongeren in deze fase een grote behoefte hebben
aan spannende ervaringen. Dat blijkt ook uit de woorden van andere geïnterviewden. Zo was er een
scholiere die vol vuur over haar ontmoeting met andere bezoekers vertelt. ‘Ik hoorde [die] mensen
zeggen dat ze helemaal uit Rotterdam kwamen. Drie van die jongens hadden een klein tuinkaboutertje
bij zich. Je zag ook wel stoere jongens lopen waarvan je dacht: Daar ga ik niet mee praten. Dat
waren een beetje bad boys, zo zagen ze er een beetje uit. Die tuinkabouter was van Project X met die
drugs erin. Ik weet niet of er ook drugs in zaten. Het ging hun meer om het idee, denk ik’ (R5).
Spanning en sensatie zetten eveneens de toon in het verhaal van een jongeman die uiteindelijk een
paar forse tikken krijgt van de ME. Hij vertelt dat het om 21.00 uur nog best gezellig was. Hij kwam
een paar oude bekenden tegen en stond met een biertje in de hand te kijken naar de dingen die zich
voor zijn ogen afspeelden. Maar op een gegeven moment sloeg de stemming om en stuurde hij zijn
vrienden een bericht dat ze beter konden wegblijven. Vervolgens maakte hij mee dat er een auto in
de fik gestoken werd. ‘Ik heb gefilmd hoe ze die auto omkeerden. Ik wilde nog omlopen maar ineens
liep ik tegen een groep ME-ers aan. Ik zag mensen wegrennen, maar reageerde te traag en struikelde.
Terwijl ik op de grond lag, sloegen ze met een gummiknuppel op mijn rug en op mijn hoofd (…) Ik
had mijn kop vol bloed en moest gehecht worden. Een fietsagent deed een verbandje op mijn
hoofdwond, maar dat hielp niet. De ambulance kon niet ter plekke komen (…) De auto van een
journalist die mij naar het ziekenhuis zou brengen was helemaal kort en klein geslagen. Er stonden
vijf politieauto’s op een rij, maar niemand had er de sleutels van (…) Het is interessant om later te
kunnen zeggen dat je erbij geweest bent’ (R9).
COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN | 19