Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente
Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente
Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Hoe</strong>wel de stemmingomslag voor een deel werd veroorzaakt door het afsteken van vuurwerk, droeg<br />
ook het verschijnen van de ME er sterk aan bij. Verschillende informanten zijn daar vrij precies in. ‘Er<br />
werd gefeest en gepraat over school en dergelijke. Maar opeens verscheen de ME. Dat was heel<br />
onverwacht. We schrokken enorm. En toen sloeg het om. Toen was de gezelligheid over’ (R15). Deze<br />
observatie is tijdens onze gesprekken meerdere keren herhaald (R9). Een enkeling beseft hoe dat in<br />
zijn werk is gegaan. ‘Het kwam doordat de ME zich lijnrecht tegenover de mensen opstelde. Zo van:<br />
Jullie komen er niet langs. Dat maakt misschien toch agressie los’ (R13). Ter illustratie daarvan nog<br />
een korte passage waarin een meisje vertelt welke gevoelens het een en ander bij haar los maakte.<br />
Toen de ME kwam, werd het minder gezellig. Je merkte ook wel dat iedereen een beetje opgefokt raakte. Iedereen<br />
begon een beetje met dingen te gooien naar de ME. U weet hoe dat gaat: Iedereen doet er een beetje aan mee.<br />
Die gaat ook wat rotzooien. Zelf dacht ik: Ik ga gewoon weg. Ik vind dit niet leuk. Ik vind dit sneu. Ik vind dit<br />
hartstikke zielig voor de mensen die daar staan met zo’n schildje. Toen zijn we weggelopen. Maar in elke straat<br />
stonden mensen te gooien. Iedereen was bezig met de ME en niet met elkaar. De ene groep denkt: We moeten hier<br />
weg. De andere denkt: We gaan er leuk tegenin (…) Ik was in tranen. Fuck it! Ik wil naar huis! Ik ben bijna jarig en<br />
dan krijg je dit! De jongens dachten er hetzelfde over. Maar ja, in elke straat had je ME. Ik kon niet bij mijn fiets<br />
komen omdat de ME daar toevallig stond. Ik dacht: Ik moet naar mijn fiets, want anders kom ik niet thuis. Dus de<br />
stemming veranderde door het optreden van de ME… (R5).<br />
Nu betekent dit niet dat iedereen vol verontwaardiging is en met een beschuldigende vinger de ME<br />
als oorzaak van de rellen aanwijst. Opvallend is juist dat veel jongeren begrip opbrengen voor de ME.<br />
Voordat we daarop terugkomen, staan we stil bij de gebeurtenissen die plaats grepen toen de<br />
stemming eenmaal was omgeslagen. In wezen is dat overbodig want iedereen weet tot welke<br />
vormen van geweldpleging een en ander heeft geleid. Werd de politie aanvankelijk nog bekogeld<br />
met lege blikjes en bierflesjes, korte tijd later vlogen er talloze stenen door de lucht, werd er met<br />
stoeptegels gegooid, gingen er ruiten bij de Albert Heijn aan diggelen, gooide men fietsen en zelfs<br />
hele dranghekken, werd brand gesticht en vonden er plunderingen plaats. Dat alles is uitgebreid<br />
vastgelegd in kranten, op foto’s en filmbeelden, op websites en sociale media. We nemen aan dat de<br />
lezer hiervan op de hoogte is.<br />
Maar wat misschien wel toegevoegde waarde heeft, is een aantal uitspraken over de manier waarop<br />
de betreffende jongeren het zelf beleefd hebben. Vermoedelijk kunnen velen zich vinden in de<br />
volgende zin: ‘Ik was overdonderd door wat er allemaal gebeurde. Iedereen zat in een soort roes’<br />
(R11). Een uit Haren afkomstige respondente zegt dat ze haar lesje nu wel heeft geleerd. ‘Als er weer<br />
een Project X werd georganiseerd, zou ik er niet meer heen gaan. Iedereen hier in de buurt heeft<br />
zoiets van: What the fuck! Dit slaat nergens op. Wij hebben allemaal hier in Haren op school gezeten<br />
en dan zie je hoe het [dorp] toegetakeld is. Iedereen dacht: Nee, dit kan echt niet. Dan zag je zo’n<br />
man die op RTV Noord aan het huilen was. Iedereen is echt wel geschrokken van alles wat er is<br />
gebeurd’ (R5). Verschillende jongeren vertelden ons dat ze op een gegeven moment wel weg wilden<br />
gaan, maar geen kant op konden. Ze stonden ingeklemd tussen relschoppers, ME’ers en bewoners<br />
die hen met een hockeystick of honkbalknuppel uit hun tuin wilden weghouden: ‘Ik weet niet of ze<br />
ook iemand geslagen hebben, maar je zag ze wel klaar staan. Zo van: Weg uit mijn tuin!’ (R9). Toch<br />
zijn er ook respondenten die zich relativerend uitlaten. Dat geldt bijvoorbeeld voor een jongeman die<br />
bij Albert Heijn aan het werk was toen de meute wilde gaan plunderen. Hij zat samen met zijn<br />
collega’s in het magazijn, terwijl er buiten tegen ramen en deuren werd geramd. Opeens komen de<br />
teamleider en de bedrijfsleider binnenstormen. ‘Weg, weg, weg! Ze zijn er doorheen gebroken,’<br />
roepen ze. Dat vond de betreffende jongen heel beangstigend. ‘Wat gaan ze doen’ dacht hij. ‘Gaan<br />
ze aan het bier Gaan ze vernielingen aanrichten’ Maar even later in het gesprek wordt duidelijk dat<br />
108 | COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN