De kleine vraagbaak van het Kyoto Protocol (pdf) - Klimaatportaal

DE KLEINE VRAAGBAAK VAN HET KYOTO PROTOCOL
landen een deel van de gerealiseerde emissiereducties, zogeheten Emission Reduction Units
(ERU). Een ERU komt overeen met één megaton vermeden broeikasgasemissie.
Voor de industrielanden is dit een goede manier om de kosten van klimaatbeleid binnen de
perken te houden. De transitielanden hopen door de JI-projecten nieuwe, schone technologieën
te kunnen binnenhalen die anders niet te betalen zijn. Vanaf halverwege de jaren
negentig zijn proefprojecten opgezet om de voor en nadelen te bestuderen.
Nederland heeft inmiddels een aantal overeenkomsten gesloten met Roemenië, Bulgarije,
Slowakije en Kroatië. Hoewel er nu al verschillende JI projecten zijn en worden opgezet
tellen alleen de reducties mee die in de eerste budget periode (2008-2012) worden gerealiseerd.
Het Clean Development Mechanism (CDM)
Dit is een vergelijkbaar instrument als JI, maar nu voor investeringen in ontwikkelingslanden.
De ontwikkelingslanden waren hier eerst op tegen. Ze gingen er uiteindelijk mee
akkoord op voorwaarde dat dergelijke projecten gericht zouden zijn op duurzame ontwikkeling
(economische groei die rekening houdt met het milieu) en dat zij zelf kunnen bepalen
welke projecten daaraan voldoen. Evenals bij JI worden de projecten met geld uit de
industrielanden gefinancierd in ruil voor de vermeden emissies, zogenaamde Certified
Emission Reduction eenheden (CERs). Voor de CDM projecten is afgesproken dat emissiereducties
al vanaf 2000, dus voor de start van de eerste budget periode meetellen.
Er zijn belangrijke verschillen tussen JI en CDM. Ontwikkelingslanden hebben geen
nationale doelstellingen. Daardoor is er een groter risico dat CDM projecten niet echt
leiden tot (extra) emissiereducties. Om die reden zijn de regels strenger dan bij JI: voor
het verkrijgen van Certified Emission Reductions (CERs) is goedkeuring van het project door
een internationaal toezichtorgaan, de CDM Board, vereist. Niettemin blijft vaak de vraag
wat de emissies geweest zouden zijn als het betreffende CDM project niet was uitgevoerd.
Bij JI projecten is dit minder een probleem omdat de industrielanden nationale doelstellingen
hebben.
Ontwikkelingslanden hebben op dit moment in het Kyoto Protocol geen verplichtingen om
emissies te verminderen. Om de Verenigde Staten weer aan boord te krijgen en de kosten
van klimaatbeleid ook na Kyoto, vanaf 2012, beperkt te houden, is het van groot belang dat
ontwikkelingslanden meedoen. Dit maakt het namelijk mogelijk om optimaal gebruik te
(blijven) maken van goedkope opties om de emissies van broeikasgassen te beperken.
Internationale Emissiehandel (ET)
Een ander mechanisme is internationale emissiehandel (emission trade, ET). Via dit middel
kunnen industrielanden onderling emissiereducties verhandelen. Landen wiens emissies
beneden hun Kyoto-doelstellingen blijven, mogen deze emissies verkopen aan landen die
hun doelstelling niet halen. Behalve tussen landen kan er ook internationale emissiehandel
tussen bedrijven plaatsvinden.
Voor alle Kyotomechanismen geldt dat landen moeten zorgen dat alle transacties netjes
worden geregistreerd in een nationale boekhouding. In combinatie met cijfers over de nationale
emissies kan dan worden nagegaan of een land aan zijn verplichtingen heeft voldaan.
In afwachting van de inwerkingtreding van het Kyoto Protocol heeft de Europese Unie al
eerder besloten een eigen CO 2
-emissiehandelssysteem op te zetten. Dit systeem is per
januari 2005 in werking getreden, dus ruim voordat de uitstootbeperkingen onder het
- 11 -