S p ecial - VOS/ABB

prachtig
De Koempoelan staat in de Purmerendse nieuwbouwwijk Weidevenne,
in de Aziëbuurt, waar alle straten Aziatische namen hebben. Ook
de naam van deze school aan de Gangeslaan is daarop geïnspireerd:
koempoelan is Maleis voor ‘plaats van samenkomst’. De school begon
in 1998 met 150 leerlingen en telt nu 574 leerlingen, verdeeld over 22
groepen. Daarom staat er nu ook een bijgebouw met de toepasselijke
naam Pondok (logeerhuis). Het zit vol met acht groepen. Toch is er
nog steeds ruimtenood in het hoofdgebouw, waar nu ook al klassen in
de bibliotheek en in het speellokaal zitten. “We hebben gelukkig een
eigen gymzaal”, zegt Nanda Mantel, sinds 1,5 jaar directeur van De
Koempoelan. “Maar nu onze zeven kleutergroepen elke dag naar die
gymzaal gaan, moeten de achtstegroepers elders gymmen”. Het is duidelijk:
deze school barst uit haar voegen.
Onbruikbare gang
“Juist omdat het hier zo vol is, is het jammer dat de gang niet bruikbaar
is”, zegt Mantel. Ze wijst op de royale entree met een brede gang, waar
echter geen enkel lokaal op uitkomt. “Dit is zo ouderwets: allemaal loze
vierkante meters, waar we niks aan hebben”.
Aan de achterkant, waar het schoolplein
ligt, is een grote gele luifel aangebracht
boven het gebouw. “Wel mooi, maar
onpraktisch, want die luifel weerkaatst het
geluid, waardoor de klassen die aan deze
kant zitten, last hebben van de herrie op
het schoolplein”. Daar komt bij dat het
plein bijna de hele dag in gebruik was, door
het continurooster waar deze school in alle
tien jaar van haar bestaan mee werkte. De
school is zo groot dat de leerlingen in drie
‘Een mooi,
maar
vreemd
gebouw’
ploegen moesten overblijven. Allemaal hadden ze drie kwartier pauze,
dat betekent dat er uren achter elkaar kinderen op het plein speelden,
waar de andere klassen dan weer geluidsoverlast van hadden.
“Dit schooljaar zijn we gestopt met het continurooster”, zegt Nanda
Mantel resoluut. “De ouders waren er niet zo blij mee, maar het is beter
voor de leerlingen én voor onze leerkrachten, die eindelijk eens allemaal
met elkaar kunnen lunchen en wat meer rust krijgen. Natuurlijk
hebben we nu nog overblijvers, maar dat zijn er hooguit 200, geen 574.
Bovendien neemt de plaatselijke stichting voor tussenschoolse opvang
dat over”.
Urinoirs
“Het is misschien even wennen, maar het is niet zo gek om een school
na tien jaar wat aan te passen. Winkels gaan ook regelmatig op de
schop”, zegt Mantel. Ze heeft inmiddels ook een aparte werkruimte
gerealiseerd voor de administratieve kracht van de school. Daarvoor
moest wel een stuk van de aula worden afgetimmerd. Ideaal is het ook
nog niet, want dit mini-kantoortje ligt direct aan het schoolplein, met
alle geluidsoverlast van dien. Ook de directiekamer is aan die rumoerige
kant gesitueerd, waardoor er bovendien geen zicht is op de voordeur.
“Het blijft een mooi, maar vreemd gebouw”, zegt Mantel, als ze rondloopt.
“Neem de toiletten: heel modern, met urinoirs voor de jongens.
Maar ja, het werkt niet. De kinderen kennen dat systeem niet, ze poepen
er ook in en dan is de hele boel weer verstopt”.
De uitbreiding, die volgend jaar wordt gerealiseerd, zal een aantal problemen
oplossen. Er komt dan meer ruimte en, in combinatie met het
nieuwe rooster, ook meer rust in het gebouw.
De ronde ramen en kleurige kozijnen zitten goed in de verf.
De gele luifel oogt fraai, maar weerkaatst het geluid enorm.
Dit piepkleine kantoortje is geen rustige werkplek.
De aula met de bibliotheek erin. De lichtbalk hangt er 13
nog, maar het podium is verwijderd wegens ruimtegebrek.