verslag - Circuscentrum

het vertrek, met een maquette van het Boshoj-circus (originele versie), is beladen met
circustijdschriften van over de hele wereld. Ik vraag hem naar een bepaald boek over
evenwichtskunst, en natuurlijk diept hij het op uit een van de kasten. Blijkbaar kent hij de
bibliothecaris uit de Lenigradska bibliotheek vrij goed, en ik vraag hem of hij eventueel geen
exemplaar voor me kan regelen. Hij fronst even de wenkbrauwen, ‘lees je dan in het
Russisch’ vraagt hij me een beetje plagend. En ik antwoord dat het alleszins een enorme
stimulans zou zijn om me verder te bekwamen in de Russische taal mocht ik dat boek hebben.
Een week later komt hij breed lachend de trainingszaal binnen met een pakketje… ik scheur
het bruine inpakpapier eraf: de laatste druk van de evenwichtskunstenaar Ekvilibristika door
E. Goerevitsj ligt in mijn handen. Ik ben er superblij mee en sinds die dag probeer ik elke dag
een halve pagina te vertalen naar het Nederlands, in de hoop binnen de twee jaar een volledige
vertaling te kunnen schenken aan het Circuscentrum in Gent. Het is een handleiding die elke
student evenwichtskunst te lezen kreeg in vroegere tijden, en naast een algemene uiteenzetting
van alle evenwichtstechnieken bevat het ook enkele hoofdstukken met de constructiewijze en
afmetingen van diverse rekwisieten. Simpelweg fantastische literatuur.
Twee euro
Het is begin april en de dooi zet zich in, de lente breekt eindelijk door. Hetzelfde gevoel van
toen ik hier net aankwam overvalt me, alsof ik me bewust ben hoe waardevol de opgenomen
indrukken wel zijn. De straten, het gebouw, de mensen, ik neem voor de laatste keer notitie
van dit alles, omdat ik weet dat de volgende keer dat ik hier kom er misschien heel wat kan
veranderd zijn.
Alexander neemt me die vrijdagavond mee naar het Kieveskistation, voor de laatste maal
neem ik de enorme boulevards in me op, het gebrom van zijn oude Lada Niva nestelt zich
voorgoed in mijn bewustzijn realiseer ik me. Het afscheid is kort maar hartelijk. Ik heb een
dubbel gevoel. Ik had veel langer willen blijven, maar heb mezelf voorgenomen om het visum
niet te verlengen en door te reizen naar Oekraïne, om vrienden die ik in Moskou gemaakt heb
te gaan bezoeken. Na drie weken Kiev besluit ik de trein te nemen naar Minsk, Wit-Rusland,
om ook daar nog enkele kennissen te gaan opzoeken.
Het is midden juni als ik uiteindelijk via Polen en Duitsland per trein terug in West-Europa
ben. Als ik voor de eerste maal de conducteur in het Nederlands mijn reisdocumenten hoor
vragen, kijkt hij even op bij het zien van mijn biljet. Ik lach beleefd en verwacht me al aan een
uitgebreide verhoring, maar ik kom er met een beleefd knikje en een gaatje extra in het biljet
van af. Het is vreemd om een busticket te kopen met de twee euro die ik negen maanden
geleden speciaal meegenomen en de ganse reis mooi bewaard heb. Wanneer ik plaatsneem
aan het venster en het laatste eindje van de terugreis aanvang, zijn mijn gedachten ver weg.
Jan Haegens
September 2010