verslag - Circuscentrum

Wonderlijk genoeg slaag je er zo veel sneller in om juist te zijn. Een uitstekende oefening
concludeer ik, ronduit irritant, maar o zo doeltreffend.
Enkele weken erop geeft hij me nog enkele uitbreidingen: met je rug naar de ladder gekeerd
hetzelfde stramien volgen, al springend, op één been. Uiteindelijk gooit hij zomaar wat dunne
plankjes op de piste en beveelt hij me om enkel op de dunne stroken hout mijn evenwicht te
houden. Het is gigantisch moeilijk, je krijgt het rap ‘zwaar’ in de benen en het ziet er totaal
niet spectaculair uit, maar toch merk ik al na een week of twee dat het heel efficiënt is. Ik
balanceer zoveel netter, zonder onnodige bewegingen te maken die veel energie vragen.
Energie die je nu kan benutten om je concentratie maximaal aan te scherpen bij technisch
moeilijke oefeningen. Samen met de ‘loden jas’-opwarming is dit een van de basispunten
waar Alexanders methodiek op gebaseerd is: een aangescherpt uithoudingsvermogen en
perfectie in het basisbalanceren, efficiënter omgaan met je energie, om zodoende sneller
resultaat te boeken in meer spectaculaire oefeningen.
Een kerst om nooit te vergeten
De tijd vliegt en op kerstmis, dat in Rusland gevierd wordt op drie koningen, nodigt
Alexander me uit om samen met zijn familie te dineren. Bij valavond verlaat ik de absjacha en
loop door de vrieskou naar het metrostation. Het park rond het dynamo voetbalstadion is
bedekt met een gigantisch sneeuwtapijt en ik ben dan ook blij dat ik de -20 graden
bovengronds mag inruilen voor de behaaglijke warmte in de metro.
Bovengronds spoed ik me snel naar het appartementsblok waar Alexander en zijn familie
wonen, een van de vele grauwe appartementsblokken die Moskou rijk is. De lift is kapot dus
wordt het trappen lopen. Een dakloze stelt voor mijn rugzak te dragen tot boven, in ruil voor
enkele roebels. Ik bedank beleefd, ik heb nu eenmaal de gewoonte om trappen op te lopen met
wat extra gewicht, en gezwind rep ik me naar boven. Het kleine appartementje is volgestouwd
met clownbeeldjes, een collectie waar hij bijzonder fier op is. Het mag een wonder wezen hoe
de twee zeer actieve poedels die enthousiast tegen me opspringen er niet in slagen om ze niet
omver te gooien. Toeval, of hier speelt duidelijk de hand van een meester-dresseur…
Na de kalkoen en het dessert, tiramisu waarbij de amaretto vervangen is door wodka, haalt hij
tevoorschijn wat hij me beloofd had: een projector en een doos vol 8-millimeterfilms,
amateurbeelden die geschoten zijn bij de vele circustournees doorheen de voormalige Sovjet-
Unie. Alexander gaat even een sigaretje roken op het balkon terwijl ik met stijgende
verbazing toekijk. Een mix van propaganda-circusfilmpjes, repetities die gefilmd werden,
shows die vanuit het publiek gefilmd werden. Ik moet lachen als ik Alexander zie, jong en
sterk, terwijl hij zonder moeite van het ene minuscule platformpje naar het andere sprint met
zijn ladder, breed glimlachend, salto’s uitvoerend, het geheel afrondend met een perfecte
handstand op ladder, op een sokkel drie meter hoog. Dezelfde man kijkt me nu aan, oud en
iets minder sterk, maar nog steeds breedlachend, het voelt vreemd aan, in dit krappe,
schamele appartementje getuige te zijn van zo iets schoon.
Ik krijg alleen maar meer respect voor de man die me vanuit de deurpost, sigaret in de mond,
glimlachend aankijkt. Wat een verleden, en hoe zo te kunnen eindigen. Het is bijna 1 uur als
ik de laatste metro terug naar huis neem, mijn hoofd vol gedachten, een kerst om nooit te
vergeten.