verslag - Circuscentrum
verslag - Circuscentrum verslag - Circuscentrum
wandeling doet me goed, al staat de grauwheid van de buurt in schril contrast met mijn humeur. Troepen straathonden halen me uit mijn gedachten. Ik sta even stil bij de perkjes van wat vroeger een keurig onderhouden park was, maar waar nu kolen gepland zijn. Een van de manieren waarop de verarmde Moskovieten overleven is om zelf zo veel mogelijk voedsel te telen. Winkelprijzen zijn immers bijna hetzelfde als in België, maar het loon van een gewone Rus is ongeveer 250 à 300 euro zodat er creatief moet omgesprongen worden om te overleven. Ik herneem mijn wandeling en stipt op tijd komt Michael toe. Hij wenkt me, vandaag heb ik les in het gymnasium, een kleinere trainingszaal achter de piste, roze geschilderd en rechthoekig van vorm, net als in een écht circus voorzien van banquettes (verhogingen van ongeveer 50 cm hoog en 40 cm breed, overdekt met rode velourstof). Na een korte groet hernemen we de les: basisposities, krachtopdruk, één hand… Michael is een man van weinig woorden, maar hij houdt er wel graag een strak ritme op na, en na 1 uur en 20 minuten houden we ermee op. Ik neem even de tijd om de groepsles acrobatiek te observeren die op dat moment begint. De leerlingen zijn een pak jonger dan die in westerse circusscholen, en allen zijn ze uitgedost in hetzelfde trainingspakje, zwarte korte broek en wit marcel T-shirt, meisjes compleet in zwarte maillot. Iedereen draagt ook dezelfde zwarte gymschoenen. Mijn blauwgestreepte Adidasbroek valt dus nogal uit de toon. De les begint en 20 paar benen zet zich in beweging. Wat volgt is een 30 minuten lange opwarming die elke dag wordt herhaald, steeds volgens hetzelfde stramien. Hierna wordt er geoefend op tumbling, ieder volgens zijn eigen niveau en specifieke nood, naargelang de specialisatie die ze gekozen hebben. Alweer valt de systematiek op waarbij de lessen zijn opgebouwd. Leerlingen zijn gedisciplineerd, stellen zich weinig vragen over het hoe en het waarom een training is opgebouwd, dit zijn jongeren die worden getraind om exact en zonder twijfelen uit te voeren wat van hen gevraagd wordt. Geobsedeerd door lijnen In de namiddag volgt er opnieuw een training met Alexander, opnieuw krijg ik mijn speciaal jasje omgebonden en mag ik mijn kilometers afhaspelen op de ladder. Na drie minuutjes denk je niet meer na en raakt je lichaam in een soort van automatisme. Zonder de focus te verliezen krijgt de oefening een bijna meditatief kantje. Alexander komt terug van zijn rookpauze en vraagt met een lichte grijns hoe het met de benen gesteld is. ‘Fsjo garasjo’ (alles goed) glimlach ik, en we hervatten de oefeningen van de dag ervoor. Alexander is geobsedeerd door lijnen. De relatie van de acrobaat ten opzichte van zijn object, in dit geval ladder, wordt gestroomlijnd wanneer het evenwichtspunt van het lichaam niet verandert. Daarom is het van enorm belang dat je zoveel mogelijk een rechte lijn aanhoudt bij de talloze pirouettes die hij met mij reviseert. Ook bij meer gecompliceerde oefeningen, zoals de salto’s en handstand op ladder, waarbij het zwaartepunt van je evenwicht in het verlengde van de ladder ligt, herhaalt hij het belang van een juiste positie. We eindigen de les met een speciaal ‘bord’ dat hij heeft laten maken, een houten plank van 1m50 op 1m50 met zwarte stippen erop geschilderd. Je mag enkel bewegen op de zwarte stippen, en niet op het vlak ertussen, ‘dit is de afgrond’ geeft hij me als advies. Ik probeer het uit en sta versteld van de moeilijkheid van de oefening. Je kan immers niet te veel naar beneden kijken terwijl je manoeuvreert en de stippen zijn slechts 13 cm breed, je slaagt er enkel in als je eigenlijk die ‘stippen’ vergeet, en je maximaal op je balanceren focust.
Wonderlijk genoeg slaag je er zo veel sneller in om juist te zijn. Een uitstekende oefening concludeer ik, ronduit irritant, maar o zo doeltreffend. Enkele weken erop geeft hij me nog enkele uitbreidingen: met je rug naar de ladder gekeerd hetzelfde stramien volgen, al springend, op één been. Uiteindelijk gooit hij zomaar wat dunne plankjes op de piste en beveelt hij me om enkel op de dunne stroken hout mijn evenwicht te houden. Het is gigantisch moeilijk, je krijgt het rap ‘zwaar’ in de benen en het ziet er totaal niet spectaculair uit, maar toch merk ik al na een week of twee dat het heel efficiënt is. Ik balanceer zoveel netter, zonder onnodige bewegingen te maken die veel energie vragen. Energie die je nu kan benutten om je concentratie maximaal aan te scherpen bij technisch moeilijke oefeningen. Samen met de ‘loden jas’-opwarming is dit een van de basispunten waar Alexanders methodiek op gebaseerd is: een aangescherpt uithoudingsvermogen en perfectie in het basisbalanceren, efficiënter omgaan met je energie, om zodoende sneller resultaat te boeken in meer spectaculaire oefeningen. Een kerst om nooit te vergeten De tijd vliegt en op kerstmis, dat in Rusland gevierd wordt op drie koningen, nodigt Alexander me uit om samen met zijn familie te dineren. Bij valavond verlaat ik de absjacha en loop door de vrieskou naar het metrostation. Het park rond het dynamo voetbalstadion is bedekt met een gigantisch sneeuwtapijt en ik ben dan ook blij dat ik de -20 graden bovengronds mag inruilen voor de behaaglijke warmte in de metro. Bovengronds spoed ik me snel naar het appartementsblok waar Alexander en zijn familie wonen, een van de vele grauwe appartementsblokken die Moskou rijk is. De lift is kapot dus wordt het trappen lopen. Een dakloze stelt voor mijn rugzak te dragen tot boven, in ruil voor enkele roebels. Ik bedank beleefd, ik heb nu eenmaal de gewoonte om trappen op te lopen met wat extra gewicht, en gezwind rep ik me naar boven. Het kleine appartementje is volgestouwd met clownbeeldjes, een collectie waar hij bijzonder fier op is. Het mag een wonder wezen hoe de twee zeer actieve poedels die enthousiast tegen me opspringen er niet in slagen om ze niet omver te gooien. Toeval, of hier speelt duidelijk de hand van een meester-dresseur… Na de kalkoen en het dessert, tiramisu waarbij de amaretto vervangen is door wodka, haalt hij tevoorschijn wat hij me beloofd had: een projector en een doos vol 8-millimeterfilms, amateurbeelden die geschoten zijn bij de vele circustournees doorheen de voormalige Sovjet- Unie. Alexander gaat even een sigaretje roken op het balkon terwijl ik met stijgende verbazing toekijk. Een mix van propaganda-circusfilmpjes, repetities die gefilmd werden, shows die vanuit het publiek gefilmd werden. Ik moet lachen als ik Alexander zie, jong en sterk, terwijl hij zonder moeite van het ene minuscule platformpje naar het andere sprint met zijn ladder, breed glimlachend, salto’s uitvoerend, het geheel afrondend met een perfecte handstand op ladder, op een sokkel drie meter hoog. Dezelfde man kijkt me nu aan, oud en iets minder sterk, maar nog steeds breedlachend, het voelt vreemd aan, in dit krappe, schamele appartementje getuige te zijn van zo iets schoon. Ik krijg alleen maar meer respect voor de man die me vanuit de deurpost, sigaret in de mond, glimlachend aankijkt. Wat een verleden, en hoe zo te kunnen eindigen. Het is bijna 1 uur als ik de laatste metro terug naar huis neem, mijn hoofd vol gedachten, een kerst om nooit te vergeten.
- Page 1 and 2: Met de ladder naar Moskou Jan Haege
- Page 3: overdenk even hoe verschillend dit
- Page 7 and 8: Circusbibliotheek De tijd vliegt en
- Page 9: Enkele praktische tips van Jan •
wandeling doet me goed, al staat de grauwheid van de buurt in schril contrast met mijn<br />
humeur. Troepen straathonden halen me uit mijn gedachten. Ik sta even stil bij de perkjes van<br />
wat vroeger een keurig onderhouden park was, maar waar nu kolen gepland zijn. Een van de<br />
manieren waarop de verarmde Moskovieten overleven is om zelf zo veel mogelijk voedsel te<br />
telen. Winkelprijzen zijn immers bijna hetzelfde als in België, maar het loon van een gewone<br />
Rus is ongeveer 250 à 300 euro zodat er creatief moet omgesprongen worden om te<br />
overleven.<br />
Ik herneem mijn wandeling en stipt op tijd komt Michael toe. Hij wenkt me, vandaag heb ik<br />
les in het gymnasium, een kleinere trainingszaal achter de piste, roze geschilderd en<br />
rechthoekig van vorm, net als in een écht circus voorzien van banquettes (verhogingen van<br />
ongeveer 50 cm hoog en 40 cm breed, overdekt met rode velourstof). Na een korte groet<br />
hernemen we de les: basisposities, krachtopdruk, één hand…<br />
Michael is een man van weinig woorden, maar hij houdt er wel graag een strak ritme op na,<br />
en na 1 uur en 20 minuten houden we ermee op. Ik neem even de tijd om de groepsles<br />
acrobatiek te observeren die op dat moment begint. De leerlingen zijn een pak jonger dan die<br />
in westerse circusscholen, en allen zijn ze uitgedost in hetzelfde trainingspakje, zwarte korte<br />
broek en wit marcel T-shirt, meisjes compleet in zwarte maillot. Iedereen draagt ook dezelfde<br />
zwarte gymschoenen. Mijn blauwgestreepte Adidasbroek valt dus nogal uit de toon.<br />
De les begint en 20 paar benen zet zich in beweging. Wat volgt is een 30 minuten lange<br />
opwarming die elke dag wordt herhaald, steeds volgens hetzelfde stramien. Hierna wordt er<br />
geoefend op tumbling, ieder volgens zijn eigen niveau en specifieke nood, naargelang de<br />
specialisatie die ze gekozen hebben. Alweer valt de systematiek op waarbij de lessen zijn<br />
opgebouwd. Leerlingen zijn gedisciplineerd, stellen zich weinig vragen over het hoe en het<br />
waarom een training is opgebouwd, dit zijn jongeren die worden getraind om exact en zonder<br />
twijfelen uit te voeren wat van hen gevraagd wordt.<br />
Geobsedeerd door lijnen<br />
In de namiddag volgt er opnieuw een training met Alexander, opnieuw krijg ik mijn speciaal<br />
jasje omgebonden en mag ik mijn kilometers afhaspelen op de ladder. Na drie minuutjes denk<br />
je niet meer na en raakt je lichaam in een soort van automatisme. Zonder de focus te verliezen<br />
krijgt de oefening een bijna meditatief kantje. Alexander komt terug van zijn rookpauze en<br />
vraagt met een lichte grijns hoe het met de benen gesteld is. ‘Fsjo garasjo’ (alles goed)<br />
glimlach ik, en we hervatten de oefeningen van de dag ervoor.<br />
Alexander is geobsedeerd door lijnen. De relatie van de acrobaat ten opzichte van zijn object,<br />
in dit geval ladder, wordt gestroomlijnd wanneer het evenwichtspunt van het lichaam niet<br />
verandert. Daarom is het van enorm belang dat je zoveel mogelijk een rechte lijn aanhoudt bij<br />
de talloze pirouettes die hij met mij reviseert. Ook bij meer gecompliceerde oefeningen, zoals<br />
de salto’s en handstand op ladder, waarbij het zwaartepunt van je evenwicht in het verlengde<br />
van de ladder ligt, herhaalt hij het belang van een juiste positie.<br />
We eindigen de les met een speciaal ‘bord’ dat hij heeft laten maken, een houten plank van<br />
1m50 op 1m50 met zwarte stippen erop geschilderd. Je mag enkel bewegen op de zwarte<br />
stippen, en niet op het vlak ertussen, ‘dit is de afgrond’ geeft hij me als advies. Ik probeer het<br />
uit en sta versteld van de moeilijkheid van de oefening. Je kan immers niet te veel naar<br />
beneden kijken terwijl je manoeuvreert en de stippen zijn slechts 13 cm breed, je slaagt er<br />
enkel in als je eigenlijk die ‘stippen’ vergeet, en je maximaal op je balanceren focust.
Change language