verslag - Circuscentrum

overdenk even hoe verschillend dit gebouw is met ESAC, de circusschool die ik gevolgd heb
in Brussel, als net op dat moment Michael binnenkomt, een wat gedrongen vijftiger, trotse
eigenaar van een prachtige walrussnor. Hij kijkt me onderzoekend aan en zegt dan
gedecideerd ‘Stoicka na deux mains’. Michael heeft er een carrière opzitten bij circus
Bouglione, en heeft hierdoor een beperkte kennis van de Franse taal overgehouden. De les zet
zich verder, zwijgend, maar met zekere hand correcties uitvoerend. Even stipt als we
begonnen zijn, stoppen we weer. De rest van de ochtend zal ik zoals zo vaak tijdens mijn
verblijf hier wijden aan vrij oefenen op toestelturnen, een prima basis voor mijn specialiteit,
evenwichtsladder.
‘s Namiddags maak ik kennis met Alexander Toemafijesjoe, degene waarrond ik uiteindelijk
dit hele project heb opgestart: een minzame, oude man met spierwit haar, een acrobaat ooit
geschoold op de meest pure sovjetleest. Ik geef hem een hand, hij kijkt me lachend aan, een
beetje plagerig legt hij me in vloeiend Russisch uit dat dit eigenlijk niet kan, maar hij knijpt
graag een oogje voor me dicht. Leerlingen hebben een specifieke manier om leerkrachten te
begroeten, iets tussen een balletpose en een militaire groet in. Aarzelend doe ik wat ik al in de
voormiddag zo veel in de gangen heb gezien en lachend zegt hij ‘ah tbi oetjich bistriej’ (je
leert snel!) om me dan aan te manen dat het al goed is… aan het werk!
Trainen in ‘t Russisch
De training verloopt systematisch, volgens een vast stramien, waaraan de eerste maand niet
aan wordt geraakt. De eerste 20 minuten bestaan er simpelweg uit om ladder op, ladder af te
lopen, zo snel mogelijk en zonder oponthoud, met een soort jasje aan dat gevoerd is met extra
gewichten. Gecombineerd met de zachtere ondergrond waar ik absoluut niet gewoon ben om
op te werken, is het bepaald geen lachertje. De oefening combineert snelheid,
uithoudingsvermogen en concentratie. Na een kwartiertje heb je het gevoel alsof je
onderbenen van schuimrubber gemaakt zijn, en toch blijf ik doorgaan. Als Alexander de zaal
na 22 minuten weer komt binnengewandeld, is hij blij en een tikje verbaasd dat ik nog steeds
bezig ben…
Even rust, om dan de basis trucs samen met hem door te nemen, die zitten blijkbaar vrij goed,
en na een halfuurtje besluit hij al verder te doen met meer gecompliceerde oefeningen:
planches, waarbij je je lichaam horizontaal ten opzichte van je ladder legt en zo je balans
houdt, met als doel een perfecte T-vorm, en salto achterwaarts, je omwentelen rond de
bovenste trede, zonder je evenwicht te verliezen en naderhand blijven balanceren op de
ladder. De laatste oefening verloopt moeizamer dan ik gewoon ben, de vermoeidheid door de
doorgedreven opwarming en de zachte staat van de ondergrond spelen me wat parten.
Een pauze, om daarna nieuwe dingen in te studeren: voorwaartse salto, in hetzelfde stramien
als achterwaarts, en balanceren in handstand bovenaan ladder. Alexander is een expert in dit
soort oefeningen en hij legt me al vanaf het begin enkele heikele punten uit die het slagen van
deze oefening sneller zouden moeten doen verlopen. En voorwaar op het einde van de training
lukt het me drie seconden stand te houden, met beveiliging weliswaar, maar toch. Blij met het
resultaat nemen we na dik twee uur en een half repeteren afscheid van elkaar, waarbij hij me
verzekert dat ik ook nog alleen kan blijven repeteren, een aanbod dat ik met veel
enthousiasme aanneem.
Discipline
De dag erop voel ik toch een lichte stramheid die zich aandient bij het ochtendgloren. Het zal
het bed wel wezen, denkt de optimist in me, en goedgeluimd ga ik de deur uit. De korte