Jaarverslag 2006-2007 - ACV Kempen

JAARVERSLAG
2006-2007
geen 9000fr per maand ging werken. Achteraf besefte ik wel dat dit een verkeerde redenering
was, maar het was mijn manier om mijn ontslag na zeventien jaar trouwe dienst te kunnen
verwerken. Mijn zoektocht naar werk was toen ook vrij beperkt. Ik sloeg wekelijks een regionaal
reclameblad open en ik was ingeschreven als werkzoekende bij de VDAB. En toch had ik heel
wat in mijn mars. Bij die wafelbakker had ik alles wel gedaan, alleen de boekhouding niet. Ik
had er tof werk, ik mocht en kon er veel. Waarom zou ik dan schrik moeten hebben om mijn job
te verliezen. Het ging van kwaad naar erger. Af en toe kreeg ik een aanbieding van de VDAB.
Ook mijn vrienden en kennissen confronteerden me met mijn werkloosheidssituatie. Je kreeg
rake opmerkingen, zoals, en Frank, nog steeds aan het stempelen?”
Twaalf stielen en dertien ongelukken
En dan kwam je terecht in een lange carrousel van tijdelijke jobs?
Frank: ”Dan begint inderdaad een periode van twaalf stielen en dertien ongelukken. Ik was
ingeschreven bij alle dertien uitzendkantoren in Turnhout. Het leverde alleen maar tijdelijke
jobs op. Zo kon ik starten als part-time televerkoper met een tijdelijk contract. Advertenties
verkopen is een aparte job en je moet weinig scrupules hebben. Die tijdelijke contracten
bleven zich opstapelen. Dan begin je sterk na te denken over je situatie, ik geraakte wat op
de dool. In zes jaar tijd meer dan acht jobs. Hier klopt iets niet. En dan besef je dat een mens
gemaakt is om een vast schema aan te houden. Via een uitzendkantoor kreeg ik een tijdelijke
job aangeboden bij Solektron in Turnhout. Een technologisch bedrijf dat wereldwijd voor
andere firma’s taken en opdrachten uitvoert. Bijvoorbeeld herstellen van gsm’s voor Nokia of
herstellingen van flat screens voor Philips. Ik kreeg die kans omwille van mijn talenkennis. Ik zei
tegen mezelf, zet u in want je bent nog niet te oud. Als die eerste tijdelijke periode goed verliep
beloofden ze me dat ik mocht blijven. Die eerste tijdelijke periode duurde langer dan verwacht.
Ik had de moed niet om een contract van onbepaalde duur te gaan vragen. Ik deed de job wel
graag. Maar het gaf weinig zekerheid, elke week opnieuw kreeg ik een nieuw weekcontract. Na
een jaar kreeg ik van het bedrijf een tijdelijk contract van een half jaar. Het is een gok van mij,
maar ik vermoed dat dit een eerste signaal was om vraagtekens te plaatsen bij de toekomst
van de Turnhoutse vestiging. Op het moment zelf sta je er niet bij stil. In het bedrijf werkten
heel wat werknemers met tijdelijke contracten omdat de werkopdrachten voor het bedrijf ook
maar tijdelijk zijn. Het werk op zich deed ik enorm graag en ik wilde me persé bewijzen om een
contract te krijgen. Het tijdelijk contract werd nog een vierde keer verlengd en dan kwam het
nieuws dat Solektron de deuren zou sluiten op het einde van 2005.”
Manager
Opnieuw naar af?
Frank: ”Ja, daar zat ik weer. Omdat ik een tijdelijk contract had kon ik fluiten achter een
sluitingspremie en een opzegvergoeding. Toch ben ik er nog langer blijven werken en werkte
ik zelf nog een tijd in een Nederlandse vestiging van het bedrijf. Ik wilde niet terechtkomen in
een situatie zoals in het verleden. Je bent ouder en een stukje wijzer, je hebt meer ervaring en
je kan beter relativeren. Ik schreef me doelbewust in bij vier uitzendkantoren. Om zo de situatie
beter te kunnen opvolgen en hen ook regelmatig lastig te vallen. Tijdens die sollicitaties word
je met allerlei situaties geconfronteerd. Zo kreeg ik te horen dat ik op mijn leeftijd (+ 50) al lang
manager had moeten zijn. Of een job van uitvoerende bediende is niet meer aan jou besteed.
En dan kreeg ik een mailtje van de VDAB die op zoek was naar een bedrijfsconsulent. Ik dacht,
wie niet waagt, niet wint. Ik ben gaan kijken en heb de selectieprocedure doorlopen. Op dat
moment had ik nog een andere sollicitatie lopen. Maar er moesten nog afspraken gemaakt
worden over het contract en de beloning. En dan kwam het telefoontje van de VDAB dat ik
daar kon starten. Dat was voor mij een grote opluchting. Ik ervaarde dat ik nog iets waard was
en dat ik nog niet afgeschreven was. De keuze was snel gemaakt, ik koos voor de VDAB.”
32
33