Jaarverslag 2006-2007 - ACV Kempen

JAARVERSLAG
2006-2007
Solidair met werknemers Opel-Antwerpen
De nieuwe Astra komt niet naar Opel-Antwerpen. De Europese directie snijdt hard in het
personeelsbestaand. Er circuleren cijfers dat er ruim 1400 jobs moeten sneuvelen. Een
zoveelste bloedbad op de arbeidsmarkt. Reden genoeg voor ACV-Kempen om solidariteit te
betuigen met de getroffen werknemers bij deze autobouwer en de werknemers die werken bij
de verschillende toeleveranciers. Op een verbondelijke bijeenkomst van vakbondsmilitanten
uit de Kempen beslissen ze een solidariteitsbezoek te brengen aan het stakerspiket van Opel-
Antwerpen.
Deze zoveelste aanslag op de tewerkstelling raakt ons allemaal in ons syndicaal hart. Dit massale
tewerkstellingsverlies raakt zoveel arbeidersgezinnen in hun inkomen En het zorgt voor veel
pijn, verdriet en onzekerheid. Ook in de Kempen komt deze aanslag op de tewerkstelling hard
aan. Ruim zevenhonderd Kempenaars pendelen en carpoolen vandaag van Meerhout tot
Meerle naar de Opelfabriek in Antwerpen.
De eerste signalen
Aan het stakerspiket ontmoetten we Jos, afgevaardigde van de bedienden voor LBC-NVK doet
zijn verhaal. “Ik sta op enkele maanden van mijn pensioen. Ik ben bijna 62 jaar en heb hier 38 jaar
gewerkt. Voordien werkte ik op zeeschepen en zag de ganse wereld. Daarna koos ik voor een
administratieve job bij Opel in Antwerpen. In de jaren tachtig werden we geconfronteerd met
de eerste herstructurering. Ik maak het nu voor de zesde keer mee. Maar ik kan je verzekeren
dat zoiets pijn doet. We hadden allemaal wel het vermoeden dat er in Antwerpen iets stond te
gebeuren. De weken vooraf deed de directie al bijzonder moeilijk over een aantal verworven
rechten. Een aantal premies vonden zij overbodig. Dat zijn de eerste signalen dat er iets stond
te gebeuren in deze fabriek.”
Patat
Lydie, een vakbondsdelegee van ACV-metaal, pikt verder in op dit verhaal. “We hebben
een serieuse patat gekregen na deze aankondiging. We hadden wel iets verwacht. Maar we
hadden niet verwacht dat we de nieuwe Astra in 2010 niet zouden krijgen. Zoiets doet pijn
en doet zeer. Ze hebben altijd gezegd dat we de beste waren, jaren hebben we het beste van
ons zelf gegeven. En nu zal de productie in een ander land gebeuren. Maar we blijven strijden
voor elke job. We geven de moed niet op. We willen dat Opel-Antwerpen een volwaardige
autofabriek blijft. Dat betekent dat er minstens 160.000 wagens van de band moeten rollen.
Eerst hebben ze ons een aalmoes beloofd. Een productie van 80.000 wagens is slechts een
peulschil. Er werden ook geen garanties beloofd.”
18
19