Jaarverslag 2006-2007 - ACV Kempen

JAARVERSLAG
2006-2007
al onmiddellijk geconfronteerd met de bijzondere sfeer in dit bedrijf. Tijdens je periode als
uitzendkracht moet je eerst tien euro betalen voor een tikkaart. Die krijg je pas terug nadat
je vast aangeworven bent. Nieuwe veiligheidsschoenen was ook een probleem. De eerste
maanden moest ik het stellen met een gebruikt paar.”
Ze zijn baas
Zoet en zuur
De voedingsnijverheid is een belangrijke werkverschaffer in de Kempen. Deze sector telt
enkele grote bedrijven maar een meerderheid kleine en middelgrote ondernemingen.
Onlangs sloten de vakbonden en de werkgevers van deze sector een nieuwe overeenkomst
over lonen en arbeidsvoorwaarden. Het moment om met één van deze werknemers uit de
voedingsnijverheid aan tafel te schuiven. Een zoet en zuur verhaal.
Paul. “Ik werk nog maar even in de voedingsnijverheid. Noodgedwongen moest ik een job
hebben en kreeg kans in een voedingsbedrijf. Een middelgrote werkgever ergens in de
Kempen. Ik koos dit bedrijf omdat ik daar in dagdienst kon werken en zo gemakkelijk de
combinatie kon maken met mijn bijberoep in de horeca. Voor mij was dat pure noodzaak
omdat ik nog schulden uit een vorige zelfstandige activiteit moest effen maken. Het was
bedelen voor een vast contract. Ik moest eerst starten met een uitzendcontract. En na drie
maanden krijg je na een positieve evaluatie een vast contract. Het is er komen en gaan. Elke
week beginnen er wel tien nieuwe werkkrachten. En in deze eerste werkdagen werd ik er
“Overleg of inspraak kennen ze hier niet op de werkvloer. Als je commentaar hebt dan kan
je vertrekken. Zonder boe of bah ontsloegen ze hier iemand die al twintig jaar werkte. De
kwaliteit van het voedsel primeert. De werknemers tellen niet mee, wij komen op de tweede
plaats. De werknemers op de vloer praten weinig met elkaar. Je moet alleen maar werken.
En als er al eens problemen zijn op de werkvloer dan dreigen de ploegbazen op een tirannieke
manier met ontslag. Roepen en tieren is hun manier van praten met de werknemers. De baas
bepaalt alles. Zo heeft elke werknemer een vaste plaats in de refter. Daar mag je niet van
afwijken. Of de vakantiedagen liggen bijna allemaal vast. We kunnen slechts vier dagen op
een jaar kiezen. Je moet alleen flexibel zijn voor de werkgever. Het gebeurt regelmatig dat
je ’s morgens begint te werken en na enkele uren roepen de ploegbazen dat we naar huis
moeten. Er is teveel productie, neem maar wat overuren.”
Vakbond
“Het is hier bijzonder moeilijk om met de vakbond een voet in huis te krijgen. Buiten de
ploegbazen verdient iedereen er evenveel. Maar uw inkomen kan je goedmaken door heel
wat overuren te maken die vooral in ’t zwart worden betaald. Twaalf uren werken per dag
zijn geen uitzondering. Er werken hier heel wat mensen die in een ander bedrijf niet meer
aan de bak komen. Ze zwijgen en de vakbond wordt buiten de fabriek gehouden. De bazen
denken hier alleen op korte termijn. Overleg en investeren in veiligheid kost inderdaad centen
op korte termijn. Maar kan opbrengen op lange termijn.”
16
17