Lees de publicatie online - Zorgnet Vlaanderen

• De (kennis)capaciteit wordt ‘gedynamiseerd’ door het klassieke denken in hokjes of
bedden te verlaten. Alleen zo is het mogelijk integrale en afgestemde zorgen te voorzien
voor (een mix van) bepaalde pathologie. Vele kinderen hebben immers een combinatie
van fysieke en psychische klachten en al dan niet beschermende gezinsfactoren.
Vaak is het niet duidelijk welke van de drie componenten de oorzakelijke factor is.
Kennis op de drie niveaus is dan ook noodzakelijk. Kinderen met een milde psychische
problematiek worden in eerste instantie geholpen op de plaats waar ze zich aanbieden,
kinderen met matige en ernstige problematiek moeten getrieerd en snel getransfereerd
worden. Dat kan door steeds alle expertise beschikbaar te hebben binnen het netwerk,
via consulentenwerking (liaisonpsychiatrie/outreaching) en via gezamenlijke zorgafstemming
(via dezelfde richtlijnen, verwijsbeleid…).
• De kinderpsychiater kan het multidisciplinaire overleg versterken door mee te triëren
en door de kinderpsychologen te begeleiden in hun behandeling van milde problemen.
Het aantal kinderen met psychische problemen die nu niet adequaat geholpen worden,
is immers schrikbarend hoog. Bovendien zijn er al jaren veel te weinig kinderpsychiatrische
K-bedden, wat maakt dat de wachtlijsten onethisch lang zijn. Deze
kinderen worden vaak ontslagen uit het algemeen ziekenhuis met een afspraak voor
vele maanden later voor hun belangrijkste (psychische of gezins)probleem. Dat leidt
tot grote kwaliteitsverliezen. Het toeleiden van deze kinderen of hun ouders naar de
(kinder)psychiatrie is immers vaak uiterst moeilijk en vele ouders en kinderen haken
daardoor voortijdig af. Zo escaleert de problematiek in vele gevallen, zodat steeds
zwaardere zorg uiteindelijk noodzakelijk wordt.
Kritische succesfactoren
• Om meer ‘bedoverschrijdende’ zorg te realiseren, dient er deels forfaitair gefinancierd
te worden in termen van zorgfuncties. Duidelijke doelstellingen over welke patiëntjes
recht hebben op welke zorg moeten daartoe worden uitgewerkt.
• Om te vermijden dat de beperkte capaciteit van de super-gespecialiseerde B3-programma’s
dichtslibt met pediatrische basisproblematiek of met routinematige opvolging van
complexe problematiek moet een gezamenlijke financieringswijze worden uitgewerkt
voor patiënten die intensieve samenwerking tussen tweede- en derdelijn vereisen. 74 Dat
vermijdt bovendien dat de patiënt steeds op verre verplaatsing moet. Het moet tevens
mogelijk maken dat de superspecialistische zorg meer tijd krijgt om de doorverwezen
problemen meteen ten gronde te analyseren.
• Om transfers beter te kunnen structureren, is dringend extra ondersteuning nodig vanuit
de overheid. Medische dossiers (met onder meer alle beeldvorming en laboresultaten)
en alle tussentijdse tussenkomsten van de huisarts en de specialist(en) moeten op
afstand en mits toestemming van de patiënten inkijkbaar zijn door de eerste-, tweedeen
derdelijn. In Denemarken is dat al geruime tijd de realiteit. 75 Hierdoor kunnen overbodige
onderzoeken worden vermeden, wat ook de patiënt ten goede komt (o.a. minder
stralingsdosis en minder kosten). Ook de snelheid waarmee men tot een finale diagnose
kan komen, zal hierdoor toenemen. Men hoeft immers niet steeds opnieuw dezelfde
basishypothese inzake differentiaal diagnose te toetsen. Daardoor kan men sneller
doorgaan naar meer toegespitste diagnosetechnieken en/of behandelingen bij complexe
en/of zeldzame pathologie.
74 Naar analogie met bestaande zorgtrajecten tussen eerste- en tweedelijn (diabetes, chronische nierinsufficiëntie).
www.zorgtraject.be
75 www.ehealth-benchmarking.org/2006/images/stories/06_johansen_denmark.pdf
Kwaliteitsvolle zorg voor het kind in het ziekenhuis, nu en in de toekomst
37