De overheid als keuzearchitect? - Wetenschappelijke Raad voor het ...

de ov er heid a l s k eu z e a rchi t ec t
scenario’, ‘gecoördineerde’ beleidsinspanningen kunnen voor landen
misschien een stimulans zijn om tot overeenstemming te komen,
maar een brede culturele beweging zal er niet uit voortvloeien.
28
Ik denk zelf dat in deze fase van onze geschiedenis innovatie het
meest attractieve kader biedt. Om met Shellenberger en Nordhaus
te spreken, Martin Luther King zei niet: “Ik heb een nachtmerrie”;
hij zei: “Ik heb een droom” en vandaaruit ontstond een beweging. 3
Een paar decennia geleden tankten we nog gelode benzine waarmee
we onze eigen kinderen vergiftigden, gooiden we flessen in de
vuilnisbak, zodat de vuilnisman zich bezeerde en we grondstoffen
verspilden. Onze auto’s slurpten benzine zoals kinderen limonade
dronken. Allemaal zeer triest, op het zielige af. We hebben misschien
de neiging om het verleden door een roze bril te zien, maar
dat geldt niet voor de benzine met lood, de glasscherven van flessen
en dorstige auto’s. In die zin toont dit het failliet aan van onze structurele
afhankelijkheid van fossiele brandstoffen, vervuilende olie en
vieze kolen.
Innovatie is op zichzelf geen stimulans. Het is meer een technocratische
wens. Maar wanneer je deze wens koppelt aan de onderzoeksresultaten
over klimaatverandering en ‘piekolie’, krijgt hij vorm.
Dan krijg je een duidelijker kader, namelijk over de overgang van het
‘tijdperk van vervuilende fossiele brandstoffen’ naar een ‘tijdperk van
autonomie op basis van onuitputtelijke duurzame hulpbronnen’. De
sleutelwoorden in dit alternatieve discours zijn innovatie, slimme
oplossingen, mondiale rechtvaardigheid, rekening en verantwoording,
autonomie.
Slim: Jongeren willen iPods, geen onhandige cassettespelers met
grote batterijen (die sowieso snel op zijn). Het is deze generatie die
we binnenboord moeten krijgen. Huiseigenaren willen een lage elektriciteitsrekening
en goedkope mobiliteit.
Mondiale rechtvaardigheid: met duurzame middelen, zoals zonnecellen,
mobiele netwerken e.d., kunnen ontwikkelingslanden snel in
hun eigen behoefte voorzien. De hulp vanuit het Westen zou misschien
meer moeten gaan over het gemeenschappelijk gebruik van