manu derons verlaat de politiek - Heembeek-Mutsaard-Ingezoomd.be

tellijst, gevormd door een aantal christen-democraten, de
VU en enkele liberalen als tegengewicht voor de dominantie
van het FDF. Vervolgens maakte hij halverwege de
jaren tachtig de overstap naar de PVV. Van '88 tot 2000
kon hij opnieuw zetelen in het Brusselse stadhuis, ditmaal
als opvolger van Annemie Neyts. Van '94 tot 2000 was hij
bovendien schepen voor Vlaamse aangelegenheden,
nutsbedrijven en aankoopcentrale. In 2000 werd hij
opnieuw verkozen op de lijst van burgemeester de
Donnéa, maar belandde op de oppositiebanken. Nu hij
zestig wordt, acht hij de tijd rijp om zijn politieke loopbaan
af te sluiten.
We treffen Manu in zijn favoriet Heembeeks etablissement,
waar hij vaak, genietend van een goed gesprek en
een geestrijke drank, komt entstressen na alweer een hectische
dag als zaakvoerder van een reclamebureau. "Mijn
werk is niet langer te combineren met mijn politieke
activiteiten", zegt hij. "Door allerlei omstandigheden kan
ik in de politiek niet meer functioneren zoals ik het eigenlijk
zou willen. Op een bepaald moment moet je een
keuze maken en als ik mij niet voor honderd procent kan
engageren voor iets dan doe ik het niet. Bovendien moet
ik mij, om zakelijk goed te kunnen overleven, nog enkele
jaren volledig wijden aan mijn bedrijf". Op de vraag of hij
de politiek niet verlaat met een slecht gevoel antwoordt hij
ontkennend. "Maar het is wel zo dat de politiek van vandaag
mij niet erg meer aantrekt. Alles wordt veel te veel
individueel en professioneel, je kunt alleen presteren als je
beroepsmatig een functie hebt waarin je iets kunt realiseren,
de rest speelt niet mee. Naar mijn gevoel spelen de
media ook een te grote rol: ze maken en ze kraken u."
Donderpreken
"Ik had een onbezorgde, maar zeker geen luxueuze
jeugd. Als kleine jongen heb ik de donderpreken van de
paters nog meegemaakt in de jaren vijftig. Dan keek ik als
achtjarige onder de kerkstoel om te zien of de staart van
Satan er niet onder lag. Toen ik twaalf was heb ik met
enkele vrienden een eigen voetbalclub opgericht, 'het
leger van Maria'. Wij organiseerden tornooien met ploegjes
van zeven man. We bezaten afgedankte lederen ballen
van Anderlecht, truitjes en bekers. Er waren in Heembeek
nog velden genoeg waar we konden spelen. Soms gingen
we zelfs op verplaatsing, allemaal te voet. Ik herinner mij
dat er in Lint eens een koleirige boer achter mij gezeten
heeft toen we op zijn veld vol gewassen aan 't voetballen
waren. Spurten maar, en over de prikkeldraad springen
met een gescheurde broek als resu ltaat. Dat waren tijden!
Mijn vader was streng maar rechtvaardig. Hij gaf me een
traditionele Vlaams-christelijke opvoeding. Na de lagere
school stuurde hij mij naar het Sint-Jan Berchmanscollege
in Brussel, bij de Jezuïeten. In het eerste trimester van het
eerste jaar waagde ik het, tijdens een examen Latijn, één
woord - het enige waarvan ik de vertaling niet kende- af
te kijken van mijn buurman. Het gevolg: een nul en vader
die erbij geroepen werd. 'Maak u geen zorgen, mijnheer
De Rons', zei de pater, 'uw zoon is intelligent genoeg en
hij zal zijn achterstand gedurende de volgende trimesters
wel inhalen'. Het was een voorval dat toch wel indruk op
mij gemaakt heeft.
Intussen groeide mijn politiek bewustzijn. In 1961- ik was
zestien - had de eerste Vlaamse Mars op Brussel plaats. Ik
vond dat Heembeek, waar nog veel Vlamingen woonden,
niet kon achterblijven en besloot om 's nachts met enkele
vrienden de straten te gaan volkalken met strijdbare
Vlaamse leuzen, natuurlijk zonder medeweten van vader.
Ons huis had nogal een laag dak en ik kon dus vrij
gemakkelijk vanuit mijn kamer ongemerkt de straat
bereiken. Ter hoogte van de Zavelput werden wij betrapt
door een politiepatrouille. ledereen zette het op een
lopen. De politie zette de achtervolging in. Ik verschanste
mij op de bovenverdieping van de jongensschool, die toen
in aanbouw was. Eén van mijn vrienden, toen al een
zware roker, was compleet buiten adem. Zijn gehijg heeft
ons waarschijnlijk verraden. Met het pistool in aanslag
werden we gevat en naar het politiebureau gevoerd. Het
incident was ook een aantal late kaarters in Familia,
waaronder meester Knaps, niet ontgaan. Eén van de
agenten herkende mij als de zoon van schepen De Rans.
Een vervelende situatie. Vader werd telefonisch gecontacteerd
en na een korte discussie mocht ik het politiebureau
verlaten, tot grote ergernis van de gewone politieagenten."
In de politiek
"Ik ben nooit rechtstreeks gestimuleerd door mijn vader
om in de politiek te gaan, maar ik vond hem een grote
mijnheer en hij was voor mij een voorbeeld omwille van
zijn bewogenheid op sociaal en humanistisch vlak. Hij was
o.m. betrokken bij de oprichting van de meeste huisvestingsmaatschappijen,
zoals de Brusselse en de Lakense
Haard. Ik had de politieke microbe al jong te pakken, terwijl
mijn broers de politiek maar niks vonden. Je belandt
ook bijna automatisch in de politiek als je lid bent van
bijna alle sociale bewegingen en verenigingen. Ik was van
jongs af altijd zeer betrokken bij al wat hier in Heembeek
leeft. Op 8-jarige leeftijd kwam ik bij de Chiro en op 16
jaar was ik leider. Ik heb daar mogelijkerwijze zelfs een
atletiekcarrière voor laten vallen want op mijn zestiende
was ik een belofte, maar beide vielen niet te combineren.
Na de Chiro ben ik lid geweest van jeugdclub Forum. Ik
heb ook vijftien jaar voetbal gespeeld bij FC Black Star.
Verder ben ik 25 jaar spelend lid geweest van Rust Roest.
Ik heb destijds de Vlaamse tennisclub opgericht. Ik kan en
kon dus zeggen dat ik voeling heb met Heembeek.
Heembeek heeft nog een eigenheid, maar die gaat er spijtig
genoeg vroeg of laat uit. De inwijkelingen die
betrokken willen worden bij het beleid hebben niet de
feeling van wat Heembeek was. Heembeek is ook altijd
het 'achterste stuk' van Brussel geweest met een gemeenschap
die sterk op zichzelf geleefd heeft en dat zit er nog
voor een deel in, hoewel steeds minder. Maar ik heb
eigenlijk heel weinig slechte momenten in Heembeek
meegemaakt. In de gemeenteraad heb ik ook nooit
ervaren dat Heembeek stiefmoederlijk bedeeld werd. Als
een stadsdeel toevallig geen schepen heeft of als die
schepen geen sterke persoonlijkheid heeft, dan is de kans
groot dat men inderdaad een beetje stiefmoederlijk wordt
behandeld. Als schepen kon ik, wat Heembeek betreft,
nog moeilijk veel doen want mijn vader had alles al
APRIL 2005--------2 -------UIL&SPIEGEL
•
I
I
I