nummer 84 december 2010 Clubblad van de Westfriese Golfclub

ging terug naar het hek tussen hole 7 en hole
8 om de ambulance op te vangen en ik was
bezig om informatie van Fred aan de meldkamer
door te geven. Fred was weer aanspreekbaar
en kon moeiteloos zijn geboortedatum,
woonadres et cetera opgeven.
De ambulance arriveerde als eerste bij het
hek, maar kon de draai op het pad niet maken.
Inmiddels was er ook een politiewagen
gearriveerd die dat wel kon en de broeders
en hun apparatuur zijn in de politiewagen
gestapt. Anita, voor haar gevoel, als een slak
vooruit rijdend in een buggy die maar geen
snelheid maakte waarna ze de politie vooruit
gestuurd heeft naar onze plek.
Na een eerste scan werd Fred geholpen om
weer op de bank plaats te nemen en werd hij
onmiddellijk aangesloten aan een monitor,
kreeg een infuus en zuurstof toegediend. Toen
een en ander redelijk gestabiliseerd leek is
Fred op eigen kracht en met hulp van de broeders,
omdat hij vastzat aan diverse slangen
en draadjes, in de politieauto gestapt. Naar ik
begreep is hij ook op eigen kracht vanuit de
politieauto in de ambulance gestapt.
Diep ademhalen, concluderen dat hij in goede
handen is en wij redelijk goed gehandeld
hadden, hebben wij onze wedstrijd vervolgd.
Toen wij doorkwamen bij het clubhuis werd
er door de hartbewaking van het ziekenhuis
naar mij gevraagd en hebben wij de telefoonnummers
van Milo doorgegeven. Wij mochten
Milo niet bellen, dat zou de hartbewaking
doen en men ging Fred naar Amsterdam brengen
om hem daar verder te observeren.
Zijn kar was door Ton Voogd naar de parkeerplaats
terug gereden en de batterij had het
gewoon volgehouden.
Weer denken dat hij in goede handen was,
ook denkend dat het er toch allemaal niet
zo “erg” uitzag hebben we de wedstrijd afgemaakt.
Bij binnenkomst vernamen wij dat Fred inmiddels
was overleden en dan slaat het ongeloof
toe. Praten met mensen en vertellen
wat er gebeurd was, helpt. Ook de minuut
stilte die de voorzitter in gedachtenis aan Fred
hield, helpt daarbij.
Ik zou uiterlijk om 18.45 uur thuis komen omdat
wij die avond nog kaartjes hadden voor
een concert in de Zuiderkerk in Enkhuizen.
Ten gehore werden gebracht een “klassiek”
requiem, geschreven in 1849 door een toen
nog jonge Anton Bruckner en een modern requiem
van een nog steeds heel actieve Whelse
componist Karl Jenkins.
Ik heb die avond nog vele malen Fred proberen
op te vangen. Het was een mooi concert
en een mevrouw, naast mij zittend, fluisterde
“je moet niet gaan huilen hoor”!.
Fred van Wijk
Tekst: Joop van der Meij
“Ik ben een zeer gevoelig mens, Joop. Weet
je dat ik voel dat we op de bodem van het
vroegere IJsselmeer rijden?” aldus Fred van
Wijk. We reden samen naar Hattem waar de
marshals hun jaarlijks uitje zouden hebben.
De TomTom bracht ons via de kortste weg tot
voor de ingang van de Hattemse Golfclub.
Fred vertelde dat hij veel in het buitenland
gewerkt had, naar ik meen, voor Stork machinefabriek.
Hij werd dan uitgevlogen en
voerde reparaties uit en dergelijke.
Zo had hij ook een tijd in Brazilië gewerkt.
Daar was hij, meer dan 10 à 15 jaar geleden,
bevriend geraakt met een kunstenares en deze
had hij via internet weer kunnen opsporen.
Zij woonde nu op Hawaï en hij ging haar
daar opzoeken in de maand november. Of
Ron Knol en ik maar even zijn marshalbeurten
over wilden nemen. Terwijl jullie hier in
modder en natte sneeuw marshallen lig ik
prinsheerlijk aan het strand op Hawaï. “Denk
je dat je nog terugkomt?”, vroeg ik, denkend
aan de kunstenares. Ja, want hij moest begin
december naar de tandarts.
Het mocht niet zo zijn.
Tijdens de wedstrijd op de jaarlijkse commissiedag
van 30 oktober 2010 kreeg Fred
een hartinfarct, herstelde aanvankelijk, maar
stierf toch in de ambulance onderweg naar
het ziekenhuis.
Fred was inderdaad een gevoelig mens. Hij
leefde met veel aandacht voor een gezonde
levensstijl. Een harde werker ook. Hij gebruikte
geen druppel alcohol meer. Daar heb
ik vroeger wat teveel van gehad, dus daar ben
ik radicaal mee gestopt, zei hij eens.
Hij was vriendelijk en een prettig iemand om
mee samen te werken. Hij had grote belangstelling
ook buiten zijn vakgebied.
Vroeger golfde hij samen met Kees Kok, heel
vroeg op maandagochtend. Kees Kok overleed
aan een dodelijk ongeval op weg naar huis
van de golfclub en Fred nu even plotseling in
de ambulance.
We verliezen in Fred een clubgenoot met een
gouden hart.
7